American Horror Story - Πως μας φάνηκε ο καινούριος κύκλος της σειράς

Genisys, Prometheus, Awakening, Apocalypse… Έχετε προσέξει πως, όσο τα άλλοτε αγαπημένα και άλλοτε επιτυχημένα franchise συνεχίζουν την πορεία τους προς το άγνωστο, αποκτούν όλο και πιο βαρύγδουπους υπότιτλους που παραπέμπουν σε κάποια αρχή ή σε κάποιο τέλος, αλλά κυρίως νοηματοδοτούν την αρχή του τέλους τους; (Πολύ μεγάλη ερώτηση…) Μάλλον αυτό συνέβη και στην περίπτωση του λατρεμένου από εκατοντάδες χιλιάδες φαν American Horror Story. Apocalypse, λοιπόν, ο υπότιτλος της όγδοης σαιζόν και όνομα και πράγμα.

Apocalypse: “Μεγάλη Υπόθεση”
Για πρώτη φορά στα χρονικά της σειράς ένας κύκλος αποτελεί την συνέχεια όχι μίας αλλά δύο παλαιότερων αυθύπαρκτων έως τώρα ιστοριών. Με τη συνάντηση του πρώτου και τρίτου κύκλου (Murder House και Coven) η σειρά παύει να αποτελεί ανθολογία ιστοριών. Γίνεται ένα μπερδεμένο μείγμα spin-off, sequel και cross-over αφήγησης. Αφορμή για τον τελευταίο κύκλο, υπήρξε το εφιαλτικό τέλος του πρώτου. Όχι ακριβώς ανοιχτό (τέλος), αλλά που έκλεινε το μάτι στο θεατή, αφήνοντας μία φευγαλέα υπόσχεση για συνέχεια. Πιο συγκεκριμένα, ο χρησμός, που ήθελε τον απόγονο ενός ανθρώπου κι ενός πνεύματος να είναι ο Εωσφόρος, είχε επιβεβαιωθεί σχεδόν νομοτελειακά. Η σειρά έκλεινε με το νήπιο εγγονάκι της Langdon (Jessica Lange) να κάθεται ξέγνοιαστο στην κουνιστή πολυθρόνα του παιδικού δωματίου μπροστά στο πτώμα της νταντάς του.
Φυσικά όλα τα παραπάνω τα μαθαίνουμε κάπου διάσπαρτα στη μέση της σαιζόν. Δεν πρόκειται για major spoiler, εφόσον η προώθηση της πιο πρόσφατης σαιζόν είχε γίνει πάνω στη συνάντηση των αφηγήσεων των δύο αυτών κύκλων. Έτσι η αρχή δεν είναι αρχή, αλλά το κυρίως θέμα. Κατευθείαν στο ψητό, λοιπόν, και το κοινό βιώνει από την ασφάλεια του καναπέ του το τέλος του κόσμου, σε μία ιστορία που -κακώς- πιστέψαμε πως θα είναι τέρμα τα γκάζια! Δυστυχώς, όμως, οι συγγραφείς, που μας χάρισαν τόσες συναρπαστικές στιγμές τρόμου και αγωνίας, αποφάσισαν να ξεκινήσουν την ιστορία του Apocalypse στο πιο κρίσιμο σημείο καμπής της, δηλαδή κυριολεκτικά στο Apocalypse! Συνεπώς τι μπορεί να περιμένει κανείς όταν η μεγαλύτερη ανατροπή της σειράς έχει φανερωθεί ήδη από την αρχή της σαιζόν;
Σε μία ιστορία, όπου ο Εωσφόρος έχει καταφέρει να καταστρέψει τον κόσμο, το βασικό ερώτημα δεν είναι αν θα κυριαρχήσει αλλά αν και πώς θα ανατραπεί.

Flashback και ξερό ψωμί!
Πρόκειται για ένα ερώτημα που θα αργήσει να απαντηθεί. Κι αν η αγάπη άργησε μια μέρα, η λύση του προβλήματος άργησε 9 επεισόδια! Σε όλο το μεσοδιάστημα ο θεατής θα πρέπει να υπομείνει αργά και βασανιστικά ένα τεράστιο flashback που ξεκινά από τη δημόσια έκθεση του κόσμου των μαγισσών, δηλαδή το τέλος του τρίτου κύκλου, για να εισάγει το καταφύγιο των μάγων, που έως τώρα ήταν άγνωστοι και που παρέμειναν κομπάρσοι, εφόσον δεν έπαιξαν κανέναν καταλυτικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας. Στη συνέχεια οι βασικοί ανταγωνιστές του Michael Langdon επισκέπτονται τη στοιχειωμένη βίλα του πρώτου κύκλου, για να μάθουν μέσα από μία μεγάλη και ανιαρή αφήγηση τα παιδικά χρόνια του Εωσφόρου, ο οποίος- επαναλαμβάνω!- έχει ήδη καταστρέψει τον πλανήτη!
Σε αυτό το σημείο θέλω να ζητήσω ένα μεγάλο συγγνώμη από τους αναγνώστες μου για ό,τι χρειάστηκε να περάσουν μέχρι αυτήν την παράγραφο. Χωρίς να υπεισέλθω σε ακόμη περισσότερες λεπτομέρειες, καταλήγω στο συμπέρασμα πως η δομή του Apocalypse ήταν εντελώς εσφαλμένη και καταστροφική για το θέμα της σαιζόν. Αντί να εξάπτει την περιέργεια και την φαντασία του θεατή, έδωσε απαντήσεις σε ερωτήματα πριν καν αυτά τεθούν. Αντί να χτίσει σταδιακά την αγωνία και την ένταση της σύγκρουσης ανάμεσα στο καλό και στο κακό, έθεσε ως δεδομένες την ήττα και τη νίκη, πράγμα που έσκασε και χάθηκε γρήγορα σαν πυροτέχνημα. Το αποτέλεσμα ήταν η αφήγηση να περιπλανιέται μάταια σε ένα παρελθόν που δεν έχει κανένα ενδιαφέρον, εφόσον χαρακτήρες και κοινό ήδη γνωρίζουν πως ακυρώθηκε.

Ένα τεράστιο κι εντυπωσιακό επιτελείο ηθοποιών
Και σαν να μην έφτανε η στραβοχυμένη δομή του, το Apocalypse πάσχει και στους χαρακτήρες που παρουσιάζει. Μάγισσες που κλαίνε τη μοίρα τους, μάγοι που είναι ανίσχυροι και γκρινιάρηδες, σατανιστές που είναι πιο γραφικοί και από τα δρομάκια της Πλάκας κάτω από την Ακρόπολη κι ένας διάβολος σκέτο αγγελούδι! Η εκθαμβωτική ομορφιά του Cody Fern, που υποδύεται τον κεντρικό χαρακτήρα του ενσαρκωμένου Πνεύματος του Κακού, καθήλωσε μεν τους θεατές, αλλά σίγουρα δεν ήταν αρκετή, προκειμένου να τους παρασύρει στο ταξίδι του πάνω στη γη! Ο Fern, που έγινε γνωστός στο τηλεοπτικό κοινό από τη συμμετοχή του στο American Crime Story: The Assassination of Gianni Versace, φανερώνει μία άλλη πλευρά των υποκριτικών του ικανοτήτων, σε μία σαφέστατα πιο “γκλαμουράτη” και υπερβατική εκδοχή του Κακού.
Ωστόσο η προσπάθεια θάφτηκε κάτω από τα συντρίμμια της σκιαγράφησης του ρόλου του. Η συγγραφική ομάδα αποφάσισε να παραλληλίσει την ιστορία του Ιησού με αυτή του «Μιχαήλ» και φυσικά, απέτυχε… Ένα παιδί, που βρίσκεται στο μεταίχμιο της ενηλικίωσης, βιώνει μία διαρκή εσωτερική πάλη, μία αμφιβολία για τη δύναμη και τη μοίρα του, όπως ο Ιησούς κατά την περιπλάνησή του στην έρημο της Ιεριχούς ή πριν την σύλληψή του από τους Ρωμαίους – ήδη το περιέγραψα καλύτερο απ’ ό,τι είναι… Εντούτοις, μικρή είναι η εξέλιξη του νεαρού Εωσφόρου, καθώς αποτελεί κυρίως έναν παθητικό χαρακτήρα που άγεται και φέρεται από τους ουκ ολίγους υποστηρικτές του. Σχεδόν μοιραία οδηγείται σε μία αφανή εξουσία, χωρίς ο ίδιος να έχει επιδείξει σαφή γνωρίσματα μυθοπλαστικού (αντι)ήρωα. Η μορφή του υπάρχει, αλλά δεν επιβάλλεται.

Μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας
Πολλά λάθη μπορούν να γίνουν σε μία μεγάλη παραγωγή, ειδικά όταν αυτή έχει εδραιώσει την θέση της και κατέχει ένα σταθερό φανατικό κοινό. Βιαστικά σενάρια, πρόχειροι διάλογοι, λίγα επεισόδια, αποσυντονισμένος ρυθμός και άλλα. Όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να δεχτώ το τελευταίο και τρισμέγιστο σφάλμα που διέπραξαν οι δημιουργοί σε μία από τις θεμελιώδεις αρχές της αφηγηματολογίας. Η αδιαφορία τους για τις δύο μοναδικές (!) θεματικές όλων των αφηγήσεων- έρωτας και θάνατος- είναι ιερόσυλη απέναντι στην τέχνη της αφήγησης και πραγματικά με κάνει να αμφισβητώ τα όσα ξέρω και αγάπησα στις ιστορίες τρόμου και όχι μόνο.
Καθ’ όλη την διάρκεια του Apocalypse, πλήθη χαρακτήρων- παλιών και νέων- πεθαίνουν και ανασταίνονται, για να ξανασκοτωθούν και να επιστρέψουν εκ νέου στη ζωή. Η ανελέητη επανάληψη μαγικών νεκραναστήσεων αποδυναμώνει ακόμα περισσότερο τον αντίκτυπο των πράξεων των χαρακτήρων, που ήδη μοιάζουν τυχαίες και αναίτιες σ’ αυτή την χαλαρή αφήγηση με τους πομπώδεις διαλόγους και τις σχεδόν οπερατικές ερμηνείες. Κάθε γεγονός φαντάζει αρχικά σπουδαίο, η σημασία του οποίου θα ακυρωθεί αργότερα από κάποια μαγική παρέμβαση. Κι αν η ζωή είναι πολύτιμη γιατί είναι εύθραυστη, στο Apocalypse ο θάνατος περνά απαρατήρητος, γιατί αποδεικνύεται προσωρινός και αναστρέψιμος.

Έπεται συνέχεια
Αλίμονο! Το τέλος αυτής της αποτυχημένης, αν και νοσταλγικής σαιζόν- ας μην ξεχνάμε ότι επανέφερε αρκετούς αγαπημένους χαρακτήρες- αφήνει ένα ορθάνοιχτο παράθυρο στο μέλλον σειράς. Ήδη γίνονται αρκετές, ανεπιβεβαίωτες μεν, αλλά αρκετά βάσιμες, εικασίες για τη συνέχεια ή έστω τη σύνδεση κάποιων χαρακτήρων με τον επόμενο κύκλο. Άλλωστε έχουν ήδη ανακοινωθεί δύο ακόμα κύκλοι του πασίγνωστου franchise. Οι ατυχείς επιλογές του πρόσφατου παρελθόντος δε θα πτοήσουν τους φαν της σειράς. Αναμένουμε τη συνέχεια με αγωνία- και κάποιο φόβο, καθώς,  παραφράζοντας τα λόγια της ευαίσθητης μάγισσας Misty Day, «η τελευταία σαιζόν ήταν η προσωπική μας κόλαση!»

Έλενα Αγαπητού