«Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος»
Διακόσια συναπτά έτη έχουν συμπληρωθεί από το ξέσπασμα της ελληνικής επανάστασης, μια επανάσταση που έμελλε να ολοκληρωθεί σχεδόν μια δεκαετία αργότερα, με ένα επίτευγμα πρωτοφανές στα ευρωπαϊκά χρονικά, τη δημιουργία εθνικού κράτους, του ελληνικού.
Η Φιλική Εταιρεία με την πάροδο του χρόνου και έπειτα από πολλές ζυμώσεις προσπαθούσε να προλειάνει το έδαφος και να καθορίσει τον τόπο και τον τρόπο έναρξης της Επανάστασης. Εν τέλει, η απόφαση ελήφθη και ορίστηκε ως τόπος ενάρξεως της Επανάστασης οι Παραδουνάβιες Ηγεμονίες (σημερινή Μολδαβία και Ρουμανία) μια Επανάσταση που συνέβαλε τα μέγιστα στην απελευθέρωση του Έθνους.
Οι παράγοντες που ευνοούσαν αυτήν την απόφαση ήταν αρκετοί. Οι ηγεμονίες, τελούσαν υπό ένα ιδιότυπο καθεστώς υποτέλειας στην οθωμανική αυτοκρατορίας, χωρίς όμως την παρουσία οθωμανικού στρατού στην επικράτειά τους, ενώ είθισται οι επικεφαλής (ηγεμόνες) τους να είναι Φαναριώτες, δηλαδή Έλληνες Κωνσταντινοπολίτες αριστοκρατικής καταγωγής.
Επίσης, στις εν λόγω περιοχές υπήρχε κραταιό και ακμάζον το ελληνικό στοιχείο, αφού κατοικούσαν εκεί πολλοί Έλληνες, κυρίως έμποροι και φοιτητές.
Ακόμα, στην ευρύτερη περιοχής της Βλαχίας είχαν αναπτύξει ένοπλη δράση - κατά των Οθωμανών- ο Κοζανίτης οπλαρχηγός Ιωάννης Φαρμάκης και ο Λαρισαίος, Γεωργάκης Ολύμπιος, αμφότεροι μέλη της Φιλικής Εταιρείας.
Έτσι, στις 21 Φεβρουαρίου, ο επικεφαλής του Ρωσικού προξενείου στο Γαλάτσι της Ρουμανίας, Δημήτριος Αργυρόπουλος κήρυξε την Επανάσταση και σε συνεργασία με τον Δ. Αρβανιτάκη και τον Βασίλειο Καραβία επιτίθενται κατά της Οθωμανικής φρουράς της πόλης. Η κίνηση τους «έπιασε» εξ απήνης του Οθωμανούς, αφού κατάφεραν να σκοτώσουν περί τους ογδόντα επιφανείς Οθωμανούς και να καταλάβουν έντεκα εχθρικά πλοία.
Ως επικεφαλής του εγχειρήματος ορίστηκε ο Αλέξανδρος Υψηλάντης. Ο Υψηλάντης ήταν γόνος επιφανούς οικογένειας Φαναριωτών και από νεαρή ηλικία είχε προαχθεί σε υψηλόβαθμο αξιωματικό του Ρωσικού στρατού ειδικότερα, ήταν στρατηγός και υπασπιστής του Τσάρου.
Ο Υψηλάντης είχε δεχθεί με χαρά να τεθεί επικεφαλής της Φιλικής Εταιρείας εμφορούμενος από αγνά πατριωτικά συναισθήματα, χωρίς κανένα προσωπικό όφελος, τουναντίον η θέση αυτή θα έβαζε σε κίνδυνο την ως τότε πετυχημένη σταδιοδρομία του.
Επίσης, δέχθηκε να τεθεί επικεφαλής του στρατιωτικού εγχειρήματος, χωρίς να τον εμποδίσει το γεγονός πως είχε χάσει το δεξί του χέρι, σε ηλικία 21 ετών, στη μάχη της Δρέσδης κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων πολέμων.
Στις 22 Φεβρουάριο του 1821 πέρασε τον ποταμό Προύθο και εισήλθε στη Μολδαβία, κηρύσσοντας την επίσημη έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, η Ελληνική Επανάσταση μόλις είχε αρχίσει. Δύο ημέρες αργότερα, στις 24 Φεβρουαρίου ο Υψηλάντης κυκλοφόρησε προκήρυξη με τίτλο «Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος» στο Ιάσιο της σημερινής Ρουμανίας και κάλεσε στα όπλα τους Έλληνες της περιοχής.
Ο ενθουσιασμός του Υψηλάντη για την έναρξη του κινήματος ήταν μεγάλος και περιγράφεται έκδηλα σε μία επιστολή που είχε στείλει στον Εμμανουήλ Ξάνθο, τον άνθρωπο που κατ’ ουσίαν τον είχε χρήσει Γενικό Έφορο της Φιλικής Εταιρείας: 
Ιάσιο, 26 Φεβρουαρίου 1821
«Ο ενθουσιασμός είναι τεράστιος εδώ, δεν ξέρω πού να βάλω αυτούς που φτάνουν. Πρέπει να μαζευτούν από παντού χρήματα, το ίδιο και άρματα και... και... και... Ξέρω ότι ο ζήλος σου, Ξάνθε μου, κάτι θα κάμει. Ελπίζω, με τη βοήθεια του Θεού να δοξαστούμε με το υπέρτατο όνομα των ελευθερωτών της Πατρίδας».
Στα μέσα Μαρτίου, ιδρύθηκε ο Ιερός Λόχος, στη πόλη Φωξάνη της σημερινής Ρουμανίας, απαρτιζόμενος κυρίως από εθελοντές σπουδαστές, των περιοχών αυτών. Το στρατιωτικό αυτό σώμα, δανείστηκε το όνομά του από το αντίστοιχο κορυφαίο σώμα των Θηβαίων.
Ως διοικητής του Ιερού Λόχου ορίστηκε ο Γεώργιος Κατακουζηνός, που υπηρετούσε στις τάξεις του τσαρικού στρατού ως αξιωματικός, ενώ υπασπιστής ο Αθανάσιος Τσακάλωφ, συνιδρυτής της Φιλικής Εταιρείας.
Οι Ιερολοχίτες,που ήταν το πρώτο οργανωμένο ένοπλο σώμα του ελληνικού αγώνα, είχαν το προσωνύμιο μελανοχίτωνες, λόγω της μαύρης στολής που φορούσαν.
Το καπέλο τους έφερε μια νεκροκεφαλή με δύο οστά χιαστί από λευκό μέταλλο που αντικατόπτριζε τη διάθεση για αυτοθυσία των Ιερολοχιτών και συμβόλιζε το μήνυμα της Επανάστασης,
