Μιτζέλος, Ζουγανέλης, Θηβαίος και Tesser μιλούν για τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και το γέλιο του που τους λείπει

Συνάδελφοι και πάνω απ' όλα φίλοι του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα μιλούν στο News 24/7 για το τι τους λείπει πιο πολύ από τον αγαπημένο τραγουδοποιό, ένα χρόνο μετά τον θάνατό του.

Ένας χρόνος συμπληρώνεται σήμερα από τον αιφνίδιο θάνατο του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, που "έφυγε" από ανακοπή καρδιάς στα 63 του χρόνια, τα ξημερώματα της 9ης Σεπτεμβρίου του 2019 στον Βόλο, εκεί όπου γεννήθηκε. Η δυσάρεστη είδηση ήρθε απρόσμενα και σκόρπισε την θλίψη στην οικογένεια, τους συναδέλφους και τους χιλιάδες θαυμαστές του, αφού ήταν ένας από τους πιο αγαπητούς και αναγνωρίσιμους καλλιτέχνες της ελληνικής έντεχνης και ροκ σκηνής.

Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας υπήρξε εμβληματική καλλιτεχνική προσωπικότητα, στιγματίζοντας μια ολόκληρη γενιά με τα τραγούδια του, τα οποία παραμένουν ζωντανά και διαγράφουν τη δική τους πορεία στον χρόνο. Πολλά, αν όχι τα περισσότερα, από αυτά, αποτελούν πυλώνες, πάνω στους οποίους στήθηκε και ευδοκίμησε το ελληνικό έντεχνο τραγούδι, ενώ ο ίδιος ήταν ένας καλλιτέχνης που ήξεραν, άκουγαν και αγαπούσαν, ακόμη και όσοι δεν ήταν "φίλοι" του συγκεκριμένου είδους μουσικής.

Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας μπήκε στη δισκογραφία το 1987 με το συγκρότημα "P.L.J. Band", που τραγουδούσε αγγλικό στίχο, έπειτα ακολούθησαν οι ιστορικοί "Τερμίτες" και το 1989 ξεκίνησε την προσωπική του σταδιοδρομία ως συνθέτης και ερμηνευτής. Διένυσε μια πορεία περίπου 40 χρόνων στο ελληνικό μουσικό στερέωμα, που ήταν γεμάτη από συνεργασίες, αφού συνυπήρξε είτε δισκογραφικά είτε επί σκηνής με όλους σχεδόν τους σημαντικούς Έλληνες καλλιτέχνες, παλαιότερους και νεότερους, όπως οι:Γιώργος Νταλάρας, Διονύσης Σαββόπουλος, Δημήτρης Μητροπάνος, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Θάνος Μικρούτσικος, Μπάμπης Στόκας, Σάκης Μπουλάς, Διονύσης Τσακνής, Γιάννης Κότσιρας,Φίλιππος Πλιάτσικας, Γιάννης Βαρδής, Δήμητρα Γαλάνη, Γιάννης Ζουγανέλης, Ελεωνόρα Ζουγανέλη, Κίτρινα Ποδήλατα, Δημήτρης Σταρόβας και πολλοί άλλοι.

Σε όλη αυτή τη διαδρομή, ο ίδιος και τα τραγούδια του αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για πολλούς άλλους δημιουργούς, ενώ τραγουδήθηκαν και αγαπήθηκαν από πάρα πολύ κόσμο. Η βαθιά και βραχνή φωνή του μάς χάρισε μεγάλα τραγούδια, όπως τα: "Μάτια δίχως λογική", "Έλα ψυχούλα μου", "Και τι ζητάω", "Μικρός τιτανικός", "Τερατάκια τσέπης", "Ένας Τούρκος στο Παρίσι", "Να δεις τι σου 'χω για μετά", "Ο σουλτάνος της Βαβυλώνας", "Ρίξε κόκκινο στη νύχτα" και η λίστα είναι ατελείωτη.Κατά τη διάρκεια της προσωπικής του καριέρας κυκλοφόρησε 18 δίσκους, ενώ ένας ακόμη δίσκος με τίτλο "Ψέμα στο Ψέμα" κυκλοφόρησε μετά τον θάνατό του. Αξίζει να σημειωθεί πως είχε, επίσης, γράψει μουσικές για τον κινηματογράφο, αλλά και το θέατρο.

Η μουσική παρακαταθήκη που μας άφησε είναι τεράστια και όπως τα τραγούδια αυτά μεγάλωσαν γενιές και γενιές, έτσι θα μεγαλώσουν και τις επόμενες, λόγω της διαχρονικότητάς τους. Η χαρακτηριστική παρουσία του, η δυνατή φωνή του και οι συναισθηματικές μουσικές του, λείπουν σε όλους μας. Περισσότερο, όμως, λείπει ο ίδιος στους δικούς του ανθρώπους, σε εκείνους με τους οποίους συνεργάστηκε, "έδεσε", και συμπορεύτηκε όλα αυτά τα χρόνια.

Με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τον θάνατό του, φίλοι και συνεργάτες του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα μιλούν στο Nws 24/7 και μοιράζονται τι τους λείπει από τον αγαπημένο τραγουδοποιό.

Αντώνης Μιτζέλος: "Ήταν ένα ατέλειωτο γέλιο όλη μας η συνεργασία"

Η φιλία τους μετρά 40 χρόνια, αφού υπήρξαν συνοδοιπόροι από τα πρώτα τους βήματα με τους "PLJ Band" και τους "Τερμίτες" έως το τέλος. Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και ο Αντώνης Μιτζέλος έζησαν πολλές μουσικές στιγμές μαζί και άλλες τόσες κάνοντας παρέα, ταξιδεύοντας, κουβεντιάζοντας και γελώντας. Όπως αναφέρει και ο ίδιος ο μουσικός, η συνεργασία τους δεν σταμάτησε ποτέ, αφού ακόμη και μετά τη διάλυση της μπάντας, συμμετείχε ο ένας στους δίσκους του άλλου, αλλά έτσι κι αλλιώς αυτό που τους έδενε ήταν βαθύτερο από μελωδίες και ακόρντα.

"Η αλήθεια είναι ότι μου λείπει ο ίδιος ο Λαυρέντης. Διότι δεν ήμασταν απλώς συνεργάτες, ήμασταν φίλοι, κάναμε συχνά παρέα. Ήμασταν περισσότερο κι από φίλοι, οικογένεια θα έλεγα. Είναι ένας βαθμός παραπάνω η οικογένεια από τη φιλία, γιατί τον φίλο έχεις το δικαίωμα να τον επιλέξεις, ενώ την οικογένειά σου δεν την επιλέγεις.

Με τον Λαυρέντη, αυτό το οποίο κάναμε όλα αυτά τα χρόνια ήταν πάρα πολλά ταξίδια. Ταξιδεύαμε πολύ συχνά μαζί, με την πρόφαση την εργασιακή. Παίρναμε το αυτοκίνητο και φεύγαμε. Ήταν κι ο Φίλιππος Σπυρόπουλος μαζί, ο ντράμερ από τους «Τερμίτες». Φεύγαμε και οι τρεις και "την κάναμε" ασταμάτητα. Τώρα δεν είναι το ίδιο. Λείπει η παρέα, που ήμασταν από 20 χρονών μαζί. Γίναμε 60 χρονών άνθρωποι, ήμασταν 40 χρόνια συμπορευτές.

Σε αυτά τα ταξίδια, σε αυτές τις συνεργασίες και σε αυτές τις αμέτρητες συναυλίες που είχαμε κάνει και τους δίσκους, το κύριο χαρακτηριστικό όλων, δεν ήταν αυτό που μπορεί να υποθέσει κάποιος. Δεν ήταν η υψηλή καλλιτεχνικότητα και οι υψηλές συζητήσεις κουλτούρας, που όντως συνέβαιναν, αλλά ήταν ο χαβαλές και η πλάκα. Ήταν ένα ατέλειωτο γέλιο η όλη μας συνεργασία. Γελούσαμε 24 ώρες το 24ωρο, με οτιδήποτε επιστητού. Πάντα επικρατούσε η αισιοδοξία, ήταν όλα άριστα.

Ίσως κάποιους να τους εκπλήξει αυτό που λέω, γιατί μπορεί ναέχει τη φήμη του πιο «στραβομούτσουνου» τραγουδιστή! Εντάξει, ήταν λίγο βαρύς στη σκηνή, λίγο αγέλαστος, αλλά τον «σήκωνε» η σκηνή πολύ καλά και ήξερε να χειρίζεται τις μάζες με εξαιρετικό τρόπο. Είχε τον δικό του τρόπο. Ήταν αυτό που λέμε «αντι-σταρ»,ο Λαυρεντάκος μου. Ένας εξαιρετικός άνθρωπος, ένας εξαιρετικός μουσικός και,φυσικά, ένας από τους καλύτερούς μου φίλους.

Δυστυχώς, την φυσική του παρουσία την έχουμε στερηθεί εδώ και ένα χρόνο. Έμεινε η μουσική, έμειναν οι ιστορίες και οι αναμνήσεις μας. Και αυτά δεν χάνονται με τίποτα. Φυσικά, έμειναν και τα τραγούδια του και οι επιτυχίες και τα άλλα που δεν έγιναν επιτυχίες και που είναι εξίσου σπουδαία. Έμεινε και η συνεργασία μας. Γιατί εκτός από τη δεκαετία που ήμασταν μαζί με τους «Τερμίτες»,όλα τα επόμενα χρόνια που έκανε τη δική του δισκογραφία κι εγώ τη δική μου, σχεδόν σε όλους τους δίσκους του εγώ παίζω κιθάρα, εγώ έχω κάνει τις ενορχηστρώσεις. Δηλαδή,δεν σταματήσαμε ποτέ να είμαστε μαζί. Οπότε και αυτό μου λείπει.

Κάθε κύκλος είναι στρογγυλός. Μόνο κάθε εποχή κλείνει και τώρα έκλεισε".

Γιάννης Ζουγανέλης: "Τον σκέφτομαι κάθε μέρα"

Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και ο Γιάννης Ζουγανέλης είναι δικαίως συνδεδεμένοι στη συνείδηση του κόσμου, αφού συνεργάστηκαν πάμπολλες φορές όλα αυτά τα χρόνια, ενώ οι κοινές τους εμφανίσεις ήταν πολύ συχνές. Άλλωστε, πάντοτε άρεσε στον Ζουγανέλη να τον πειράζει, ακόμη και πάνω στη σκηνή. Το τελευταίο βράδυ οι δυο τους είχαν μιλήσει στο τηλέφωνο, λίγες μόλις ώρες πριν φύγει από τη ζωή, ενώ μετά τον θάνατό του ο Γιάννης Ζουγανέλης του έγραψε ένα τραγούδι με τίτλο "Φίλοι καρδιάς". Η συγκίνησή του είναι έκδηλη όταν μιλάει για εκείνον.

"Όταν έναν άνθρωπο τον έχεις γνωρίσει απ’ το 1977 και μέσα στον χώρο, μέσα σε μία κάβα που την είχε ο αδελφός του ο Λαέρτης, φάνταζε σαν ήλιος. Όταν βίωσες μαζί του και σαν φίλος και σαν αποδέκτης την έκφρασή του μέσα απ’ τα τραγούδια του και μέσα απ’ τη χαρά των εκπομπών του στην καθημερινότητα - γιατί είχε φοβερές εκπομπές φωτός ο Λαυρέντης. Όταν συνυπήρξες επάνω στο πάλκο, στο σανίδι των μουσικών σκηνών, σε διάφορες περιοδείες, ζώντας τις στιγμές της προετοιμασίας, τις στιγμές του φαγητού, τις στιγμές της ίδιας της συναυλίας, τις εντάσεις, την ενέργεια.

Όταν δεν βλέπεις πια ένα διάπλατο χαμόγελο και δεν το ζεις όλο αυτό, τότε σου λείπει η προσωπικότητα του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, που ήταν ταπεινή, αλλά και μεγαλειώδης με τρομερό εκτόπισμα. Ήταν ένας εξαιρετικός φίλος και τον σκέφτομαι κάθε μέρα. Κάθε μέρα".

Χρήστος Θηβαίος: "Μου λείπουν τα νεύρα του όταν έχανε η ομάδα του"

Ο Χρήστος Θηβαίος θυμάται με συγκίνηση όλες τις στιγμές του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, τόσο πάνω όσο και κάτω απ΄τη σκηνή. Είχαν κοινή διαδρομή, ήταν στις ίδιες παρέες, διέγραφαν μαζί την ιστορία του ελληνικού έντεχνου και ροκ τραγουδιού. Μουσικές, γέλια, ανησυχίες, ανέκδοτα, νεύρα. Όλα ήταν εκεί.

"Σε ποιον θα πω τα καινούργια μου ανέκδοτα; Μου λείπει που δεν χτυπάει το τηλέφωνό μου με το όνομά του. Μου λείπουν τα νεύρα του πάνω στη σκηνή όταν έχανε ο Παναθηναϊκός. Και η ειρωνεία του, επίσης, για τον ίδιο λόγο. Οι διαφωνίες του και οι δεύτερες φωνές του. Η πρώτη του φωνή όταν ερχόταν ο χειμώνας, φωτιά δίπλα μου και δροσιά στις καλοκαιρινές μου συναυλίες. Μου λείπει όταν περιμέναμε μαζί κάποιο νέο στα καμαρίνια από τα παιδιά μας. Μου λείπει.

ΥΓ: Το δεξί του χέρι με το βραχιολάκι, να το χτυπάει πάνω στο τραπέζι και να λέει: Πάμε!"

ΠΗΓΗ NEWS247.GR