Από το Σαχέλ στο Πέραμα!
Τι σχέση μπορεί να έχει ο θάνατος ενός ρομά που έπεσε νεκρός από πυρά αστυνομικών στο Πέραμα με την ελληνογαλλική συμφωνία και την πιθανότητα να αναγκαστούμε να στείλουμε Έλληνες στρατιώτες να πολεμήσουν στο πλευρό των Γάλλων στο Σαχέλ.
Φαινομενικά καμία. Το ένα θέμα έχει να κάνει με την εξωτερική πολιτική της χώρας και την θωράκιση της εθνικής μας ασφάλειας και το άλλο θέμα στο Πέραμα έχει να κάνει με την παραβατικότητα, την εγκληματικότητα, το νόμο και την τάξη στο εσωτερικό της χώρας. Και όμως υπάρχει ένα αόρατο νήμα που συνδέει τα δύο αυτά ζητήματα.
Είναι το γεγονός ότι η ελληνική κοινωνία, είναι μια κοινωνία που απεχθάνεται τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται. Θέλουμε να αισθανόμαστε ασφαλείς στο εσωτερικό της χώρας γι’ αυτό και η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών επικρότησε την ελληνογαλλική συμφωνία στο σκέλος της αμυντικής θωράκισης των εξωτερικών μας συνόρων. Ωστόσο δέχτηκε με επιφυλακτικότητα το ενδεχόμενο να χρειαστεί να στείλουμε ένα μικρό αριθμό στρατιωτών στο Σαχέλ της Αφρικής για την ασφάλεια του στρατηγείου των Γάλλων. Και αυτή την επιφυλακτικότητα των Ελλήνων θέλησε να εκμεταλευτεί πολιτικά η αντιπολίτευση, ασκώντας την κριτική της στην ελληνογαλλική συμφωνία όσον αφορά στο επιθετικό της σκέλος.
Πάμε τώρα στο Πέραμα και στο θλιβερό, πράγματι, γεγονός του θανάτου ενός νέου παιδιού με παραβατική συμπεριφορά από όπλο αστυνομικού. Η αναστάτωση και οι αντιδράσεις που προκάλεσε αυτό το γεγονός είναι απολύτως δικαιολογημένες, καθώς η ελληνική κοινωνία δεν είναι σε καμία περίπτωση μια βίαιη κοινωνία. Αντίθετα είμαστε μια κοινωνία που επιθυμεί να ζει ειρηνικά και απεχθάνεται τις ταραχές και τη βία στους δρόμους. Γι’ αυτό και νιώθουμε μια αποστροφή για την εγκληματικότητα και τα περιστατικά βίας που όλο και συχνότερα εμφανίζονται τα τελευταία χρόνια στην ελληνική κοινωνία.
Ταυτόχρονα όμως ανησυχούμε και για τα περιστατικά αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας, που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, μην θέλοντας να ξαναζήσουμε τις άναρχες και χαοτικές καταστάσεις που ζήσαμε τον Δεκέμβριο του 2008, με τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και τα όσα ακολούθησαν στους δρόμους της πρωτεύουσας, αλλά και στις άλλες πόλεις της Ελλάδας. Αλλά και επειδή τα γεγονότα της Νέας Σμύρνης είναι ακόμη νωπά και προκαλούν θυμό στους πολίτες που εμπιστεύονται την Ελληνική Αστυνομία.
Γιατί είπαμε, η Ελλάδα είναι μια δημοκρατία με την μικρότερη βία σε όλο τον κόσμο. Από όποια πλευρά κι αν προσεγγίσουμε το θέμα, η Ελλάδα παραμένει μια “πολιτιστική υπερδύναμη” όπως είχε πεί ο Ευάγγελος Βενιζέλος σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κράτους δικαίου και έννομης τάξης. Γι’ αυτό και θεωρώ υπερβολικές τις κρίσεις που διατυπώνονται τις τελευταίες ώρες από μέσα ενημέρωσης και αντιπολιτευόμενες φωνές για τον ρόλο και την ευθύνη της Ελληνικής Αστυνομίας.
Όταν επεμβαίνει είναι βίαιη και όταν δεν επεμβαίνει είναι ανίκανη. Ας αποφασίσουμε επιτέλους τι Αστυνομία θέλουμε. Μια συζήτηση που έρχεται και επανέρχεται στο προσκήνιο κάθε φορά που έχουμε τέτοια περιστατικά, αλλά που δυστυχώς δεν έχουμε καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα.
Σε μια δημοκρατία που έχει ως βασικό της πυλώνα την εννομη τάξη, το πρόβλημα της ασφάλειας είναι σύνθετο και βεβαίως έχει να κάνει και με την καλύτερη εκπαίδευση των αστυνομικών, των φρουρών της έννομης τάξης, αν θέλουμε να ζούμε σε μια δικαιοκρατική κοινωνία. Καλύτερη εκπαίδευση, σημαίνει ικανότητα αξιολόγησης του κάθε περιστατικού ξεχωριστά.
Σε κάθε περίπτωση προτεραιότητα, υποχρεώση, ευθύνη και μέριμνα των φρουρών της έννομης τάξης είναι η προστασία της ανθρώπινης ζωής και της περιουσίας των πολιτών.
Από την άλλη πλευρά σε μια ευνομούμενη κοινωνία, ευθύνη και υποχρεώση των πολιτών είναι να πειθαρχούν στους ελέγχους της Αστυνομίας. Ακραίες συμπεριφορές και καταστάσεις δεν μπορεί να γίνονται ανεκτές και είναι καταδικαστέες από όλους τους πολίτες που θέλουν να ζουν σε μια ειρηνική και ευνομούμενη δημοκρατία.
Χρήστος Αλεξανδρής
