Αρπαχτές δις στο όνομα της ανάπτυξης
Αναμφισβήτητα το κρίσιμο ερώτημα για όλους τους Έλληνες πολίτες είναι πότε θα πραγματοποιηθεί η πολυδιαφημισμένη επανεκκίνηση της οικονομίας και αν αυτή θα είναι σταθερή και σε βάθος χρόνου.
Οι περισσότεροι Έλληνες και ξένοι αναλυτές καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι εάν δεν υπάρξει ανάκαμψη της οικονομίας στα τέλη του 2014, αρχές του 2015 και συνεχιστεί η συρρίκνωση του ΑΕΠ και η εφαρμογή μιας ισοπεδωτικής εισοδηματικής και φορολογικής πολιτικής, είναι πολύ πιθανό να χαθεί ο έλεγχος διαχείρισης του χρέους με ακόμη πιο καταστροφικές οικονομικές επιπτώσεις για τις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά.
Στα πλαίσια αυτού του προβληματισμού γίνονται τελευταία και οι συζητήσεις για την καλύτερη και αποτελεσματικότερη απορρόφηση των κοινοτικών κονδυλίων του νέου ΕΣΠΑ για την περίοδο 2014 - 2020. Κατά την άποψη του Επιτρόπου της Ευρωπαϊκής Ένωσης Γιοχανς Χάνς και των τεχνοκρατών των συναρμόδιων υπουργείων, εάν θέλουμε να έχουμε πραγματική ανάκαμψη της οικονομίας την επόμενη προγραμματική περίοδο, θα πρέπει το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων να κατευθυνθεί στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Σύμφωνα με την άποψη του Επιτρόπου από έναν υπάλληλο να προσλάβει η κάθε επιχείρηση τότε θα καταφέρουμε να μειώσουμε σημαντικά το πρόβλημα της ανεργίας. Σωστά. Δυστυχώς όμως η πραγματικότητα που βιώνουν σήμερα οι Έλληνες είναι εντελώς διαφορετική και απορούμε πως είναι δυνατόν να μην την βλέπουν οι τεχνοκράτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στα μνημόνια η απουσία πολιτικών που να στηρίζουν το παραγωγικό σύστημα της χώρας, την ιδιωτική οικονομία είναι ηχηρή και ορατή δια γυμνού οφθαλμού. Βλέποντας σήμερα τα αναρίθμητα κλειστά μαγαζιά, τις χιλιάδες κλειστές μικρές ή και μεγαλύτερες επιχειρήσεις, τους ανθρώπους στα πεζοδρόμια, τους σχεδόν 1.500.000 ανέργους, τους χιλιάδες εργαζόμενους που αν και εργάζονται εν τούτοις δεν πληρώνονται λόγω οικονομικής αδυναμίας των επιχειρήσεων να ανταποκριθούν στο κόστος της μισθοδοσίας τους, αναρωτιόμαστε τι νόημα έχει να πανηγυρίζουν οι πολιτικοί μας και οι γραφειοκράτες των υπουργείων, μαζί με τους κοινοτικούς επιτρόπους, για τα υψηλά ποσοστά απορροφητικότητας του ΕΣΠΑ δίνοντας συγχαρητήρια ο ένας στον άλλον για το πόσο καλή δουλειά έγινε τα προηγούμενα χρόνια στην Ελλάδα στον τομέα αυτό.
Η Ελλάδα διεκδικεί μια θέση στο βιβλίο Γκίνες και τα ονόματα όλων αυτών που διαχειρίστηκαν τις ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις θα πρέπει να γραφτούν στο βιβλίο με χρυσά γράμματα γιατί πέτυχαν το ακατόρθωτο. Να συνδυάσουν τα μεγαλύτερα ποσοστά απορρόφησης κοινοτικών κονδυλίων με τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας, τα οποία καταρρίπτουν κάθε παγκόσμιο ρεκόρ χωρών που βρέθηκαν σε οικονομική κρίση. Μόνο και μόνο γι’ αυτή την επιτυχία τους είναι “άξιοι συγχαρητηρίων”. Τα προηγούμενα χρόνια το ουσιαστικά χρεοκοπημένο δημόσιο δανείστηκε και χρηματοδοτήθηκε με απίθανα ποσά χωρίς ωστόσο τα χρήματα αυτά να τα αξιοποιήσει για τη χρηματοδότηση επενδύσεων και παραγωγικών έργων, αλλά τα κονδύλια δεσμεύτηκαν σε καταναλωτικές δαπάνες και κυρίως για τη συντήρηση παρασιτικών και πελατειακών κυκλωμάτων και μηχανισμών εξουσίας.
Την ώρα δηλαδή που το διαπλεκόμενο σύστημα εξουσίας απορροφούσε όλα τα κοινοτικά κονδύλια, την ίδια ώρα η οικονομία βυθιζόταν σε ολοένα και μεγαλύτερη ύφεση, το ποσοστό ανεργίας έσπαγε κάθε προηγούμενο ρεκόρ, οι επιχειρήσεις έβαζαν λουκέτο, νέες παραγωγικές επενδύσεις δεν γινόταν και η οικονομία βυθιζόταν στα χρέη και τα ελλείμματα. Το τραγικό είναι ότι ενόψει του νέου πακέτου χρηματοδότησης (2014-2020) διατηρούνται ανέπαφες όλες εκείνες οι καταστάσεις που οδήγησαν στο σημερινό αδιέξοδο.
Για ποιές επενδύσεις να μιλήσει κανείς στην Ελλάδα και για ποιά επιχειρηματικότητα όταν διατηρούνται ανέπαφα τα φαινόμενα διαφθοράς, γραφειοκρατίας ορθώνοντας κάθε είδους εμπόδια όχι μόνο πριν αλλά και μετά την επένδυση; Οι παράγοντες αυτοί σε συνδυασμό με το κόστος χρηματοδότησης που παραμένει το υψηλότερο στην Ευρώπη, το προβληματικό Τραπεζικό σύστημα, και την ύφεση στην αγορά λειτουργούν ανασταλτικά για κάθε μορφής επένδυση. Παράλληλα το κράτος εξακολουθεί να έχει τεράστιες ανάγκες χρηματοδότησης με αποτέλεσμα να μην περισσεύουν και πολλά για αναπτυξιακές πολιτικές. Για όλα αυτά όμως δεν φταίει κανείς στην Ελλάδα, αντίθετα όλοι πανηγυρίζουν για τα υψηλά ποσοστά απορροφητικότητας.
Χρήστος Αλεξανδρής
