Eγκατάλειψη του υπερόριου Ελληνισμού

Toυ Κων/νου Ηλ. Μήτσιου

Γυρίζοντας πολλά χρόνια πίσω και εξετάζοντας εμβριθώς την ιστορία μας, το πρόσφατο και απώτερο παρελθόν, θα διαπιστώσουμε λάθη και παραλείψεις, ιδιαίτερα στην εξωτερική μας πολιτική, που σφράγισαν το μέλλον της πατρίδας μας με καταστροφικές συνέπειες στους απανταχού της γης διασκορπισμένους ομογενείς μας, στον υπερόριο (έξω από τα όρια) Ελληνισμό.
Εγκαταλείψαμε στη μοίρα του τον υπερόριο Ελληνισμό, την Ελλάδα του εξωτερικού και χάσαμε την πνευματική μας προέκταση σε ολόκληρο τον κόσμο, γιατί παντού υπάρχουν και προκόβουν Έλληνες, ιδιαίτερα στην Αμερική, ακόμη και στο Λευκό Οίκο. Εγκαταλείψαμε τα σύνορα τα πνευματικά, που πάντοτε έδιναν φτερά στο έθνος μας, εύρος και δύναμη, για να διατρέξουν έκτοτε σοβαρό κίνδυνο τα σύνορα τα χοϊκά, τα όρια. Και τα όρια χωρίς τα υπερόρια θα είναι πάντοτε εν κινδύνω.
Αλλά αυτό προϋποθέτει να αποκτήσουμε επειγόντως, να αποκτήσει το κράτος μας, οι ιθύνοντες, οι πολιτικοί μας, τα πανεπιστήμιά μας, η Παιδεία μας, υπερόριο συνείδηση, τη συνείδηση του Ελληνισμού. Και αυτήν τη συνείδηση την πνίξαμε, την προδώσαμε προς δόξαν του Ελλαδισμού, της διχόνοιας και της κακομοιριάς. Σιωπήσαμε, δε θέλαμε μπελάδες και προβλήματα. Θέλαμε την ησυχία μας και μετατοπίζαμε τις ευθύνες μας, συνεχίζοντας την ίδια τακτική της υποχώρησης, του ενδοτισμού, της ανοχής.
Μήπως λόγω της προϊούσης παγκοσμιοποίησης, ή ορθότερα λόγω των συμφερόντων που καθοδηγούν την παγκοσμιοποίηση, κινδυνεύουν να θεωρηθούν ξεπερασμένες ορισμένες παραδοσιακές έννοιες, όπως το έθνος και η πατρίδα; Μήπως δεν καταλάβαμε ότι κινδυνεύουμε να γίνουμε μειονότητα οι Έλληνες μέσα στο ίδιο μας το κράτος; Ίσως είναι κατάλληλη η στιγμή να ξεκινήσουμε ειρηνική σταυροφορία με συγκεκριμένη επιθετική και δυναμική πολιτική, με οικονομικούς, γεωπολιτικούς και πολιτικούς στόχους.
Οι ξεχασμένοι ομογενείς μας ανά τον κόσμο περιμένουν το μητρικό χάδι της πατρίδας να τους βοηθήσει και να την βοηθήσουν. Περιμένουν να λειτουργήσει η ξεχασμένη μνήμη της Ελλάδας. Εκατομμύρια συνέλληνες σε όλον τον κόσμο, με την ελληνορθόδοξη αυτοσυνειδησία τους, επιθυμούν να γνωρίσουν από κοντά τον Ελληνισμό της μητροπολιτικής Ελλάδας ζωντανό και ακμαίο, δημιουργικό και δυνατό.
Είναι λογικό να στρέφουμε σε καιρούς ειρηνικούς την προσοχή μας στους λανθασμένους χειρισμούς των ανά τον κόσμο προβλημάτων, γιατί όπως υπάρχουν πάντοτε πιθανότητες βελτίωσης, εξίσου υπάρχουν και κίνδυνοι υποτροπιασμού και επιδεινώσεως.