Η κρίση και η κοινωνική συνοχή στην Ελλάδα

Γράφει ο:
Θαλής Σφήκας
Κοινωνικός Επιστήμονας
Πρόεδρος Συλ. Εργ. Προγρ. «Βοήθεια στο Σπίτι» Ν. Φθιώτιδας - Ευρυτανίας

Η κρίση στην Ελλάδα αναδεικνύετε μέσα από την διάκριση διακυβέρνησης της χώρας των τελευταίων δεκαετιών και μιας  χρόνιας παθογένειας που διαπερνά ολόκληρη την κοινωνία και εμποδίζει την εύρυθμη λειτουργία όλων των θεσμών, κυρίως του κράτους και γενικότερα του πολιτικού συστήματος. Οι παθογένειες που υπάρχουν όχι μόνο στην χώρα μας είναι παγιωμένες μορφές κοινωνικών σχέσεων διαμεσολάβησης για την επίτευξη στόχων με «πλάγιο» τρόπο, που οι καταβολές τους ανάγονται σε παραδοσιακές κοινωνίες.
Η κρίση της χώρα μας δεν προήλθε αποκλειστικά από το εξωτερικό χρέος αλλά είναι συνέπεια σύμπραξης πολλών εσωτερικών και εξωτερικών παραγόντων.
Της κακής δημοσιονομικής πολιτικής που κατέστησε το χρέος μη βιώσιμο, της πολιτικής αλόγιστων παροχών και την αδυναμία είσπραξης εσόδων.
Την χρόνια εσωτερική παθογένεια η οποία είχε δημιουργήσει τους όρους για την εμφάνιση και το μέγεθος της οξείας κρίσης.
Την εξωτερική παρέμβαση που οφείλεται κυρίως στον υπέρογκο εξωτερικό δανεισμό της χώρας.
Την μεγάλη δημοσιότητα από τα ΜΜΕ επιλεγμένων στοιχείων που υπογραμμίζουν την αναξιοπιστία και την αφερεγγυότητα της χώρας όπως η παραποίηση στατιστικών στοιχείων.
Η ίδια η Ευρωπαϊκή ένωση αντέδρασε σπασμωδικά: πρώτα προχώρησε στην ενοχοποίηση ενός λαού και δεύτερον αποποιούμενη την ευθύνη της για την μη οργανωτική της ολοκλήρωση.
Όμως η κρίση στην Ελλάδα δεν είναι αποκλειστικά οικονομική αλλά ευρύτερα κοινωνική. Η επίδραση της κρίσης στις κοινωνικές σχέσεις γίνεται κατά πολλούς τρόπους.
Το πέρασμα από τις κοινωνικές σχέσεις μιας καθορισμένης και ομαλής καθημερινότητας σε καταστάσεις διάρρηξης σχέσεων, κοινωνικού αποκλεισμού, μετανάστευσης, διάλυσης της κοινωνικής συνοχής έγινε συνηθισμένο, και διακριτικό φαινόμενο, το πέρασμα έχει όνομα: ανεργία, μπλοκάκι, ελαστική εργασία, φτώχια που συνοδεύονται με την αποδόμηση της κοινωνικής πρόνοιας και προστασίας.
Ο αποκλεισμός δεν έχει πια όνομα επεκτείνεται σε ολόκληρο τον πληθυσμό κυρίως τους νέους ανοίγοντας ένα χάσμα μεταξύ γενεών.
Στην χώρα μας η κοινωνική συνοχή θεμελιώνεται σε κάποιες αποδεκτές αξίες ποιες μπορεί να είναι αυτές όταν το κράτος πρόνοιας αποψιλώνεται, οι οικονομικές ανισότητες αυξάνονται, οι κοινωνικές αντιθέσεις εντείνονται, και το 1/3 του πληθυσμού αγγίζει τα όρια της φτώχειας. Αν η κοινωνική συνοχή εξασφαλίζεται με τον κοινωνικό καταμερισμό εργασίας τι μπορεί να πει κανείς όταν η ανεργία έχει φθάσει το 30%.
H Ελλάδα οφείλει να  εκσυγχρονιστεί και να προσαρμόσει τις επιχειρήσεις στις σύγχρονες απαιτήσεις λειτουργίας και ανταγωνισμού, ελάττωση, εγκατάλειψη βασικών στοιχείων παθογένειας που διαβρώνουν όλους τους θεσμούς και σχέσεις κάποιες διαρθρωτικές αλλαγές στην δημόσια διοίκηση και φυσικά ισχυρότερη παρεμβατική κοινωνική πολιτική του κράτους.
Στην ουσία η Ελλάδα χρειάζεται οχι δημοσιονομικά μέτρα αλλά μεταρρυθμίσεις  που μπορούν να οδηγήσουν στην κοινωνική ανακατάταξη