Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ 20ου ΚΑΙ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ

Του Δημήτρη Γ. ΜΠράνη

Ερευνητής

Πολιτικός  Επιστήμων

Νομικός – Δημοσιογράφος

Ι.

Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ

ΤΩΝ ΔΥΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

Η Κοιλάδα των Τεμπών πριν ένα χρόνο την 28η Φεβρουαρίου 2023, συνδέθηκε με την τραγική απώλεια 57 ανθρώπων.

Χάθηκαν αδίκως, αδόξως και αιφνιδίως. 57 επιβάτες δυο τρένων.

Εν μιά στιγμή χάνουν τη ζωή τους. Όσο αξίζει μια ζωή, δεν αξίζει ο κόσμος όλος. 

Απίστευτο. Ασύλληπτο. Αδιανόητο. Η Ελλάδα βυθίστηκε στο πένθος. Στη θλίψη. Στο δάκρυ. Στο κλάμα. 57 άνθρωποι χάθηκαν και με τον πλέον οικτρό και τραγικό τρόπο. Με τον πλέον απίστευτο και αδιανόητο τρόπο.

ΙΙ.

Η ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ

Ούτε και αυτός ο πολυευφάνταστος Δάντης δεν θα μπορούσε να το φανταστεί.

Δυο ελληνικά τρένα, πλήρη επιβατών και πραγμάτων, κινούνταν επί της αυτής σιδηροδρομικής γραμμής.

«ΑΚΟΥΣΟΝ». «ΑΚΟΥΣΟΝ». Δυο τρένα να κινούνται επί της αυτής σιδηροδρομικής γραμμής. Το ένα ανέβαινε, το άλλο κατέβαινε. «ΑΚΟΥΣΟΝ». «ΑΚΟΥΣΟΝ». Δυο τρένα να κινούνται πάνω στην ίδια σιδηροδρομική γραμμή. Το ένα προς τα επάνω, το άλλο προς τα κάτω.

Ασύλληπτο. Αδιανόητο. Κανένας ανθρώπινος νους και καμία ανθρώπινη διάνοια δεν θα μπορούσε να το συλλάβει. Να το διανοηθεί. Να το φανταστεί.

Αυτό μαρτυρεί διάπλατα την ευθύνη των υπεύθυνων των σιδηροδρομικών γραμμών.

Αποδείχτηκαν ανεύθυνοι. 1.000 φορές ανεύθυνοι.

Και όχι μόνο, 1.000. Άπειρες φορές.

ΙΙΙ.

Η ΜΕΤΩΠΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ

Τα δύο τρένα, που κινούνταν εντελώς αντικανονικά, που κινούνταν επί της αυτής σιδηροδρομικής γραμμής, συγκρούστηκαν μετωπικά.

Συγκρούστηκαν μετωπικά και με όλη τη δύναμη, που είχε το καθένα.

Ήταν «το έλα να δεις», «έλα να δεις» τί έγινε.

IV.

ΕΓΙΝΕ Η ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ

Έγινε η Εθνική τραγωδία.  Έγινε το Εθνικό δράμα. Η Εθνική συμφορά.

57 άτομα, 57 επιβάτες. Και των δύο φύλλων και όλων των ηλικιών δεν επέστρεψαν στα σπίτια τους. «Πέταξαν» απροσδόκητα για το Υπερπέραν, για την άνω Ιερουσαλήμ. Απροσδόκητα. Αδίκως. Αδόξως. Αιφνιδίως.

Θα μπορούσε να το φανταστεί άνθρωπος; Να το συλλάβει; Να το διανοηθεί;

V.

ΔΕΚΑΕΞΙ - 16- ΦΟΙΤΗΤΕΣ

Μεταξύ των τραγικών θυμάτων, των 57, ήταν και 16 Πανεπιστημιακοί Φοιτητές.

Ο θρήνος ήταν για όλα τα τραγικά και απροσδόκητα θύματα.

Μα για τους 16 φοιτητές ήταν γοερότερος και οξύτερος.

Χάθηκε πρόωρα η ζωή τους. Χάθηκαν τα όνειρά τους και οι ελπίδες τους. Χάθηκαν οι βλέψεις τους και τα σχέδιά τους. Χάθηκε το παν και τα πάντα.

Ο ευαίσθητος Ελληνικός Λαός θρήνησε και έκλαψε γοερότερα για την απώλεια των 16 εφήβων, των 16 πανεπιστημιακών φοιτητών.

Έκλαψε και θρήνησε, όσο και οι οικείοι των αδικημένων φοιτητών.

Μία ζωή αξίζει, όσο δεν αξίζει ο κόσμος όλος. Και είναι ακόμα πιο τραγικό, πιο οδυνηρό όταν χάνονται έφηβοι. Όταν χάνονται άτομα επάνω στο άνθος της ηλικίας των. Επάνω στη ακμή τους. Στη δράση τους. Επάνω στα όνειρά τους και τις ελπίδες τους. Επάνω στην Άνοιξη της ζωής. Επάνω στη νεότητά τους.

Ω !!! Νεότης !!! Άνοιξη της ζωής. [Ιταλική ποίηση !!!]