Νεανική απόγνωση

Τα τελευταία πέντε χρόνια στα πλαίσια των αντιμνημονιακών αντιδράσεων ζήσαμε εκατοντάδες απεργίες, συλλαλητήρια, διαδηλώσεις, πορείες διαμαρτυρίας, καταλήψεις δημόσιων κτιρίων.
Στους δρόμους και τις πλατείες ξεχύθηκαν χιλιάδες άνθρωποι για να εκφράσουν την αγανακτησή τους και την οργή τους για τα όσα δραματικά συνέβησαν στη χώρα και στις ζωές των ανθρώπων. Πολλές φορές το δίκηο δεν ήταν πάντα με αυτούς που φώναζαν περισσότερο και αν κρίνουμε από την ένταση των κινητοποιήσεων κατά κανόνα σιωπούσαν πάντα αυτοί που υφίστατο και τις μεγαλύτερες θυσίες στο όνομα της σωτηρίας της χώρας και της εξόδου από την κρίση.
Για παράδειγμα όσα δραματικά συμβαίνουν σήμερα στη χώρα θίγουν βάναυσα τα δικαιώματα των νέων. Δεν είναι τυχαίο ότι έχουμε τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας στους νέους πτυχιούχους από κάθε άλλη χώρα της Ευρώπης. Από μόνο του το γεγονός αυτό θα έπρεπε να λειτουργήσει ως θρυαλλίδα εξέγερσης για τους νέους ανθρώπους. Να τους βγάλει μαζικά στους δρόμους και τις πλατείες, όπως έγινε πριν λίγο καιρό στην Ισπανία, την Πορτογαλία και αλλού.
Στην Ελλάδα τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Πρώτοι στους δρόμους βγήκαν οι συνδικαλιστές και μετά τους ακολούθησαν οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι. Οι κοινωνικές ομάδες δηλαδή που έχουν πληρώσει μέχρι σήμερα αναλογικά το μικρότερο κόστος της δημοσιονομικής προσαρμογής. Αντιδρούν περισσότερο αυτοί που θίγονται λιγότερο και αυτό είναι το ελληνικό παράδοξο που εν μέρει είναι ένα φαινόμενο που εξηγεί και την απάθεια της ελληνικής κοινωνίας.
Όσοι τα προηγούμενα χρόνια βρέθηκαν μέσα στο οχυρό της κρατικής συμμαχίας συγκροτώντας τον μεγάλο συνασπισμό των προνομίων που εκφράζονταν με τις αθρόες προσλήψεις στο δημόσιο, τα ευγενή ταμεία, τις διπλές και τριπλές προνομιακές συντάξεις και τα γενναιόδωρα εφάπαξ αισθάνθηκαν με την υπογραφή των μνημονίων ότι ανατρέπεται το μοντέλο της άνετης και ανέμελης ζωής που είχαν επενδύσει τα τελευταία χρόνια της πρόσκαιρης ευμάρειας και του ξέφρενου καταναλωτισμού και όπως ήταν λογικό δεν είχαν άλλη επιλογή από το να αντιδράσουν.
Δεν σκέφθηκαν ποτέ άραγε ότι ζώντας τα προηγούμενα χρόνια συνεχώς πάνω από τις αντοχές της οικονομίας αυτό που συνέβαινε ήταν να υποθηκεύουν συστηματικά το μέλλον των μελλοντικών γενιών; Και Ότι κάποια στιγμή τα παιδιά τους θα κληθούν να πληρώσουν τον λογαριασμό των πατεράδων τους χωρίς να έχουν ουσιαστικά καμία ευθύνη για τα μεγάλα ελλείμματα και τα χρέη που τους κληρονόμησαν;
Μόλις χθες πληροφορήθηκα ότι την περίοδο των εθελουσίων συνταξιοδοτήσεων στο δημόσιο τομέα και τις ΔΕΚΟ  το ΚΚΕ είχε προχωρήσει στη διαγραφή 21 μελών του ακριβώς γιατί αποφάσισαν να κάνουν χρήση αυτού του ευεργετικού δικαιώματος, να βγουν δηλαδή στη σύνταξη 50 χρονών με ευνοϊκό καθεστώς συνταξιοδότησης που τους εξασφάλιζε υψηλές αποδοχές και παχυλά εφάπαξ. Κανένα άλλο κόμμα δεν ανησύχησε τότε για τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος και για το γεγονός ότι η μεγαλύτερη σε ηλικία πολίτες με αυτά τα  δημοσιονομικά κόλπα οργάνωναν τη δική τους καλοπέραση φορτώνοντας τα οικονομικά βάρη στη νέα γενιά.
Δυστυχώς αυτόν τον λογαριασμό και πολλούς άλλους πληρώνουμε σήμερα.

Χρήστος Αλεξανδρής