ONTA ΑΠΩΛΕΙΑΣ

Μέγας ο πόνος της οργής / βαριά η μελαγχολία,
στο λιμανάκι της στοργής / δεν άραξαν τα πλοία.
Είχαν τον άνεμο πλωριό / την ρότα χαραγμένη
και το που πρόσμενε χωριό / ακόμα περιμένει.

Κάτω απ’ το λάμπος τ’ ουρανού / χαράζονται οι στόχοι
κι ανάμεσα στο ναι και ου / η μοίρα ρίχνει απόχη.
Απροσδιόριστη η ψαριά/ και αγωνίας πλήξη,
χτυπιούνται κύματα βαριά / τι μέλλεται, θα δείξει…

Του παρελθόντος η οσμή / στον χρόνο αραιώνει
κάνουν παιχνίδι οι πειρασμοί / νυχτώνει ξημερώνει.
Αγέλαστη η ζωή κυλά / με πικραμένο στόμα,
στρέφουν τα βλέμματα ψηλά / ενώ πατούν στο χώμα.

Ασίγαστα σχεδιάζει ο νους / διαφυγής ταξίδια,
διασχίζει τους ωκεανούς / και βρίσκεται στα ίδια.
Δουλεύουνε οι μηχανές / υπό σκιάν οδύνης,
ασύλληπτο το αχανές / της απεραντοσύνης.

Το ’χουνε ψάξει οι σοφοί / και το ερευνούν ακόμα
και η στερνή καταγραφή / γήινο δείχνει χρώμα.
Στης γης το χώμα οι ποιητές / δουλεύουν κι οι ζωγράφοι
κι εντός της γης οι ερευνητές / αναζητούν χρυσάφι.

Ανδρώθηκε τ’ ανθρώπου ο νους / με περισσή κακία,
υπό γαλάζιους ουρανούς / κινούνται τα χαλκεία.
Έχουμε μείνει στο κλειστό / κελί των δολοφόνων
με σταυρωμένο τον Χριστό / προ δυό χιλιάδων χρόνων.

Έχει πολύς ιδρώς χυθεί / έχει κυλήσει αίμα
κι ως άνθρωποι έχουμε χαθεί / στης προστυχιάς το ρέμα.
Απαρνηθήκαμε χαρές / χάσαμε ευκαιρίες
συζούμε με τις συμφορές / και τις κακοκαιρίες.

Ως όντα της καταστροφής / μας κατατρέχουν ήττες
και για σημεία επαφής / ψάχνουμε στους πλανήτες.
Και οι πλανήτες μας κοιτούν / ως είδος απωλείας
και μακριά τους μας κρατούν / με πόρτες ασφαλείας.

ΤΑΚΗΣ ΚΟΛΙΑΒΑΣ - ΜΩΛΙΟΤΑΚΗΣ