Ποιος τρομοκρατεί ποιον..

Αρχές Γενάρη, μια είδηση βόμβα ταρακουνάει τη νηνεμία του πολιτικού κόσμου. Ο Χριστόδουλος Ξηρός δεν βρίσκεται πλέον στην φυλακή, απέδρασε. Η κοινωνία σοκάρεται, ενώ η λέξη τρομοκρατία παίρνει σάρκα και οστά και εμφανίζεται στα τηλεοπτικά πάνελ. Η αντίδραση ποικίλει. Φόβος, χαρά, θάρρος για επανάσταση..θα δείξει.
Μία τέτοια απόδραση πυροδοτεί τη δράση των ΜΜΕ. Μεγάλοι τίτλοι ειδήσεων, χαρακτηρισμοί, αποδοκιμασίες, τραγικοποιημένες πληροφορίες ποτισμένες  με ψέματα και λάθη έρχονται στο φως. Τελικά η πολιτεία θύμα ή θύτης; Ιδού η απορία. Για πολλούς είναι το θύμα. Οι πολιτικοί, όμηροι στα χέρια αντιεξουσιαστών και ο πανικός επικρατεί. Άλλοι, όμως, αντιστρέφουν τους ρόλους. Ποιος τρομοκρατεί ποιον; Κι εδώ αρχίζει η συζήτηση. Δεν είναι λίγες οι φορές που η κρατική βία παρουσιάζει ένα σκληρό και απάνθρωπο πρόσωπο. Η συμπεριφορά της στην πιο δημοκρατική έκφραση λαικής βούλησης αποτελεί ατράνταχτο πειστήριο. Οι διαδηλώσεις μετατρέπονται συχνά σε πεδίο αρένας μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομικών μονάδων. Ακόμα και αν όλα διεξάγονται ειρηνικά οι επιθέσεις δεν περιορίζονται καταλήγοντας συχνά σε ακρότητες.  Σύνηθες πλέον φαινόμενο, η αστυνομική δύναμη, φορώντας τη μάσκα της νομιμότητας και της ασφάλειας, να έρχεται αντιμέτωπη με την αθωότητα των νέων. Πορείες φοιτητικών συλλόγων, με αίτημα τους τα αυτονόητα δικαιώματα στη παιδεία, περιστοιχίζονται από τραμπουκισμούς και προσαγωγές. Ξύλο, βρισιές ανταλλάσσονται σαν πυρά μεταξύ των δύο στρατοπέδων σε κλίμα άνισης μεταχείρισης. Το αδίστακτο και ισχυρό χέρι της εξουσίας χτυπά την αγνότητα της νεανικής πάλης. Στα θύματα της ίδιας κατάστασης περιλαμβάνονται και οι αλλοδαποί. Άλλοι νόμιμοι, άλλοι παράνομοι συνδέονται με το ίδιο όνειρο της αξιοπρεπούς ζωής. Κι όμως, μπροστά τους αντί για την κοινωνία αρωγό συναντούν την κοινωνία τρομοκράτη που τους καθιστά υποχείρια της με τον πιο βάναυσο και ανηλεή τρόπο. Αξίζει να θυμηθούμε τη δολοφονία μεταναστών στο Φαρμακονήσι που ζήσαμε πρόσφατα.
Δυστυχώς, ο κατάλογος όλο και αύξανεται, όλο και περισσότερες ανθρώπινες υπάρξεις θυσιάζονται στο βωμό της διεκδίκησης της ίδιας τους της ζωής. Οι περισσότερες άγνωστες σε άγνωστους τόπους.
Επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ''κρατική'' τρομοκρατία έχει και μία πιο ειρηνική μορφή, καθώς δεν συνοδεύεται με τη άμεση βία αλλά έμμεσα μέσω της επιβολής απάνθρωπων μέτρων που βασανίζουν κυρίως τα αδύναμα στρώματα του λαού.  
Ανεργία, εξαθλίωση, πενία λέξεις εφιάλτες στα όνειρα των πολλών και τροχοπέδι στην εκπλήρωση των στόχων. Συμπεραίνουμε, λοιπόν, ότι τα προνόμια της ελευθερίας, της  ειρήνης, της δίκαιης ζωής, του αγώνα των νέων αποτελούν λέξεις άγνωστες για την ίδια την  πολιτεία, η οποία συνεχίζει προσηλωμένη και ατάραχη το έργο της. Επακόλουθο αυτού του έργου είναι ο φόβος. Η ασφάλεια δίνει τη θέση της στην ανασφάλεια. Ο κόσμος διχάζεται, τα όρια του εμφυλίου πολέμου αρχίζουν να συρρικνώνονται. Κι όλα αυτά γιατί.. η αντίδραση θεωρείται σφάλμα, ο αγώνας ατόπημα κι η γνώση ψέμα.
                                                                                                           Χαρά Ζούκα