Καθημερινή Αδέσμευτη Εφημερίδα

Σιγά μη φταίω εγώ...

Γράφει ο Χρήστος Γιαταγάνας
Δικηγόρος


Τις μέρες που ζούμε αναρωτιόμαστε όλοι γιατί ενώ είμαστε σε απαγορεύσεις από τις αρχές Νοεμβρίου 2020 δηλαδή για πάνω από πέντε (5) μήνες, τα κρούσματα του κορωνοϊού μέρα με τη μέρα αυξάνονται, τα νοσοκομεία με τις εντατικές και τις απλές κλίνες είναι υπερπλήρη, ενώ πριν από ένα χρόνο ακριβώς την προηγούμενη άνοιξη, χωρίς γνωστά φάρμακα, χωρίς να έχουμε τόσες γνώσεις για τον κορωνοϊό, χωρίς εμβόλια, τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα και είχαμε ελάχιστους νοσούντες και ακόμα λιγότερους θανάτους από τον επικίνδυνο ιό.

Το ερώτημα είναι εύλογο αλλά θεωρώ ότι και οι απαντήσεις είναι εύκολες αν θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα κατάματα και να συγκρίνουμε την συμπεριφορά μας την τότε με την τωρινή.

Στις πρώτες ημέρες που είχαμε να αντιμετωπίσουμε έναν άγνωστο και αόρατο εχθρό το ένστικτο της αυτοσυντήρησης μας έκανε προσεκτικούς, κάθε απόγευμα κρεμόμασταν από τα χείλη του Τσιόδρα οι οδηγίες του οποίου σε μεγάλο βαθμό τηρούνταν από τους περισσότερους από μας.

Το καλοκαίρι πέρασε σχετικά ανώδυνα αφού τα κρούσματα διατηρήθηκαν σε μικρά σχετικά ποσοστά δεδομένου ότι όλοι κινούμασταν ως επί το πλείστον σε ανοιχτούς χώρους και υπήρχε μία απόσταση μεταξύ μας.

Όλα αυτά όμως μας έκαναν να ξεθαρρέψουμε αρκετά, άλλοι να λένε ότι δεν υπάρχει κορωνοϊός και άλλοι να λένε ότι είναι κατασκεύασμα του Μπιλ Γκέϊτς για να εισάγει κάποιο «τσιπάκι» στο σώμα μας από το οποίο θα μας παρακολουθεί κάθε στιγμή και όλα τα συναφή που ξεφουρνίζουν οι κάθε είδους ψεκασμένοι.

Ο Νοέμβριος δυστυχώς ήταν ο μήνας που η κατάσταση οδηγούνταν στο απροχώρητο οπότε επανήλθαν σε μία νύχτα οι απαγορεύσεις . Έλα όμως που ενώ συμφωνούσαμε όλοι με τις απαγορεύσεις εννοούσαμε ότι ισχύουν για όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό μας . Μα θα μου πείτε και που είναι η έκπληξη αφού αυτή είναι η παγιωμένη αντίληψη των μελών της κοινωνίας μας ότι δηλαδή ο καθένας από μας παρέχει ασυλία στον εαυτό του να κάνει ότι του κατέβει και είναι διαπρύσιος επικριτής όλων των υπολοίπων.

Από την άλλη μεριά οι κάθε είδους λαϊκιστές που βλέπουν ενδεχομένως τα ποσοστά τους καθηλωμένα αντί να μιλήσουν την γλώσσα της ειλικρίνειας και της υπευθυνότητας προτείνουν ως λύσεις να προσληφθούν στο Δημόσιο οι μισοί Έλληνες για να προσφέρουν υπηρεσίες νοσηλείας στους υπόλοιπους μισούς με χρήματα αυτών που έχουν, χωρίς όμως να κάνουν τον κόπο να δείξουν και σε μας τους υπόλοιπους, ποιοι είναι αυτοί που έχουν, να γίνουν αγωνιστικές λαϊκές συγκεντρώσεις γιατί ο κορωνοϊός όταν βλέπει αγωνιστικό φρόνημα το βάζει κυριολεκτικά στα πόδια.

Δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη για την αποτελεσματικότητα των λύσεων που προτείνουν όμως ως επίλογο θα σας πρότεινα μία πνευματική άσκηση: Να προσπαθήσουμε όλοι να φανταστούμε σε ποια κατάσταση θα ήμασταν αν οι τύχες μας ρυθμίζονταν στις μέρες του κορωνοϊού από την «πρώτη φορά…» σε συνεργασία με τους «ψεκασμένους». Θέλω να πιστεύω ότι το έντυπο που διαβάζετε θα έχει την καλοσύνη να δημοσιεύσει το προϊόν αυτής της πνευματικής μας άσκησης.

 

 

    

 

Απόψεις

Το ταξίδι στον  Νομό Έβρου είχε και δυσάρεστα απρόοπτα. Συνάντησα στην Ορεστιάδα τον ιντερνετικό μου φίλο Χρήστο. Η χαρά μεγάλη και από τις δύο πλευρές, μέχρι την...
randomness