Το “Σύστημα” αυτοκαταστρέφεται!
Με αφορμή τις συζητήσεις για την συμφωνία των υπουργών της κυβέρνησης με τους θεσμούς και το εσπευσμένο ταξίδι του κ. Πρωθυπουργού προχθές στο εξωτερικό, για να συναντήσει τους κ.κ. Φρ. Ολάντ και Μ. Σουλτς, όπως επίσης και την χθεσινή ανακοίνωση της πτώχευσης της εταιρείας ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών συσκευών “Ηλεκτρονική”, που είχε ως συνέπεια να χάσουν την εργασία τους 450 άνθρωποι, προσπάθησα να καταθέσω κάποιες σκέψεις για τη λειτουργία του ελληνικού Συστήματος.
Το κοινωνικό-οικονομικό Σύστημα αυτοκαταστρέφεται και δυστυχώς δεν βλέπω κανέναν να διατίθεται ή να προσφέρεται, να θέλει και να μπορεί να το «σώσει», κοινώς να «βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά».
Οι πολιτικοί μας συνήθως μας περιγράφουν πως έρχεται η καταστροφή και πως θα καούμε από την καυτή «πατάτα» της κρίσης.
Αυτό όμως είναι κάτι που το ζουν καθημερινά, οι πολίτες το γνωρίζουν. Δεν τους λένε κάτι άγνωστο ή καινούργιο. Οι πολιτικοί δεν ξέρω αν έχουν αίσθηση της πραγματικότητας, διότι η συμπεριφορά τους αλλάζει ανάλογα με τη θέση που βρίσκονται – συμπολίτευση ή αντιπολίτευση – και παίρνει αρνητικό ή θετικό πρόσημο ως προς τις εκτιμήσεις για τα “μνημόνια”, τις κόκκινες γραμμές κλπ. Οι πολίτες όμως, εκείνο που θέλουν να ακούσουν από κάποιον είναι πως μπορεί να μας οδηγήσει με ασφάλεια και σιγουριά σε μια πορεία απαγκίστρωσης από την κρίση και στην επαναφορά της κανονικότητας και της ανάπτυξης.
Τα αποθέματα πάσης φύσεως τελειώνουν, καθημερινά μας απασχολεί πλέον τι θα κάνουμε με τα «πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά» ζητήματα, πού να βρεθεί χρόνος να ασχοληθούμε με τη δουλειά μας!
Δεν μπορεί σε μια χώρα δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων, με τέτοια ιστορία και «μπόλικη φαιά ουσία» (μέχρι και εξαγωγή εγκεφάλων κάνουμε σ’όλο τον κόσμο) να μην υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι, οι οποίοι να μπορούν να βρουν μια λύση, τίμια και σωστή, για να βγει ο τόπος από την κρίση και να σωθεί από την καταστροφή.
Δεν μπορεί να πιστεύουν οι πολιτικοί μας, ότι η λύση θα έλθει από τους μεγαλοσυνταξιούχους των ΔΕΚΟ και των τραπεζών. Και αν ήταν να έλθει από αυτούς η λύση, γιατί εννέα (9) χρόνια δεν το έχουν πετύχει; Αντιθέτως, η ανεργία είναι στα ύψη και το κλείσιμο επιχειρήσεων συνεχίζεται.
Η αυτοϊκανοποίηση κάποιων στελεχών νυν και πρώην κυβερνήσεων, μας έχει οδηγήσει σε παραλυσία και βέρτιγκο.
Αυτοί που έφεραν τη χώρα σε κατάσταση απόγνωσης, τώρα έχουν λουφάξει, είτε είναι στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό και κατηγορούν τον Τσίπρα ότι είναι «ανίκανος». Ποιος έστειλε όμως πεσκέσι τους πολίτες στον Τσίπρα αν δεν το έκαναν αυτοί με την σκανδαλώδη πολιτική συμπεριφορά τους και με την δικαιοσύνη να έχει χάσει το σεβασμό που θα έπρεπε να εμπνέει στους πολίτες;
Δυστυχώς, έχει χαθεί το κοινό περί Δικαίου αίσθημα και έχει δημιουργηθεί η αίσθηση στους πολίτες, ότι το μόνο που ενδιαφέρει την πλειοψηφία των Ελλήνων δικαστών είναι οι οικονομικές απολαβές. Η αδυναμία απονομής δικαιοσύνης και οι μακροχρόνιες καθυστερήσεις έκαναν τους πολίτες να χάσουν την εμπιστοσύνη τους σ’αυτήν.
Ένα τρανταχτό παράδειγμα είναι η ατιμωρησία των παράνομων της λίστας “Λαγκάρντ” καταθετών και αυτών που «διαχειρίστηκαν» την υπόθεση, κάτι που ακόμη και σήμερα κάνει τους πολίτες να δυσανασχετούν.
Ο πρωθυπουργός μας κ. Τσίπρας, η κυβέρνησή του και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ πρέπει να το πάρουν απόφαση να κυβερνήσουν τον τόπο μας, με σθένος και συνέπεια. Πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως δεν είναι ΜΚΟ και ότι έχουν βαρύτατες ευθύνες ως κυβέρνηση.
Ζήτησαν από τον λαό να κυβερνήσουν την Ελλάδα και ο λαός τους ψήφισε για να το κάνουν, ας το τολμήσουν λοιπόν, διότι ομελέτα χωρίς να σπάσουμε αυγά δεν γίνεται.
Υπάρχει ένας σωρός προβλήματα, ας ξεκινήσουν από κάπου. Δεκαπέντε (15) μήνες έχουν την κυβέρνηση και πάμε από το κακό στο χειρότερο. Οι διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς και το προσφυγικό δεν αρκούν για να δικαιολογήσουν την απραξία της κυβέρνησης. Υπάρχουν προβλήματα όπως της Δικαιοσύνης, που δεν χρειάζονται χρήματα για να βελτιωθεί η λειτουργία της. «Αρετή και τόλμη» χρειάζεται μόνο. Έλεγχος και επιβράβευση σ’αυτούς που κάνουν καλά τη δουλειά τους, συμβουλές σ’αυτούς που υστερούν και επίπληξη σ’αυτούς που δείχνουν αμέλεια για τα καθήκοντά τους ή έχουν παραβατική συμπεριφορά.
Ο έλεγχος με συνέπεια και συνέχεια, με μοχλό την αξιοκρατία είναι τα μέσα που θα οδηγήσουν στην βελτίωση του συστήματός μας.
Προτεραιότητα δεν μπορεί να έχουν οι συνταξιούχοι, αλλά οι άνεργοι. Σ’αυτούς αν τους δώσουμε εργασία, θα μπορούν να παράξουν πλούτο και έτσι θα μπορούμε στη συνέχεια να αποφασίσουμε για την δίκαιη κατανομή του.
Έχουμε επιλογή; Ναι έχουμε, να σταματήσουμε να παρακαλούμε για δανεικά και «αγύριστα» και να σηκώσουμε τα μανίκια, να δουλέψουμε πραγματικά όλοι.
Ο τόπος είναι τόσο πλούσιος, που αν σταματήσουμε τις σπατάλες, στοιχειωδώς οργανώσουμε τις λειτουργίες του αναγκαίου κράτους και θεσπίσουμε ευέλικτους κανόνες στην παραγωγή, στο εμπόριο και στην παροχή υπηρεσιών, η χώρα μας θα απογειωθεί, θα είναι παράδειγμα προς μίμηση και όχι προς αποφυγή.
Προσοχή! Δεν χρειαζόμαστε κηφήνες, για μέλισσες ψάχνουμε.
Σπύρος Αλ. Ρίζος
