Θρήνος του Λαού για τη Φώφη μας

(Ελλάδα):
Που ‘σαι, βρε θυγατέρα μου,
και λείπεις τέτοιες μέρες;
Μέρες Χαράς, μέρες Γιορτής,
μέρες Ευλογημένες!
Όπου χτυπούν τα σήμαντρα,
ηχούνε οι καμπάνες,
δακρύζουν μάτια από χαρά,
ψάλλουνε τα Δεσποτικά!
Χοροί και Παρελάσεις!
(Φώφη):
Συχώρα με, Μανούλα μου,
Γλυκύτατη Πατρίδα!
Δεν πρόλαβα να σας χαρώ,
Γιατ΄ είχα μια Δουλίτσα!:
Πετάχτηκα ώς τον Ουρανό,
στη Μάνα Παναγιά μας,
και στον υιό της Ιησού,
Χριστό μας και Θεό μας.
Όπου τριγύρω υμνολογούν
Αγγέλοι κι Αρχαγγέλοι!
Μήνυμα πήγα να Τους πω
πως η Ελλάδα ακόμα ζει!
Αντέχει, αγωνίζεται, ορθοί όλοι μαζί!
Για την Ελλάδα μάχονται,
Πατρίδα και Χριστό.
 
Μονάχα Σας παρακαλώ,
γονατιστή μπροστά Σας,
σκέπετε τα Παιδιά Σας.
Ω! Παναγιά μου και Χριστέ,
Αγγέλοι κι Αρχαγγέλοι,
μόνο για Δίκιο μάχονται,
κι η Ειρήνη όλης της Γης
τους νοιάζει και τους μέλει.
Βλογήστε ν΄ αγωνίζονται
πάντοτε αγαπημένοι,
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΠΑΝΤΑ ΕΝΩΜΕΝΟΙ.
 
Ανώνυμη Ελληνίδα