Ο ...«τρελός» έγινε 53 ετών

Τα δάκρυα του Πολ Γκασκόϊν, στο Τορίνο μόλις τελείωσε ο χαμένος αγώνας με την Ιταλία για το Μουντιάλ του 1990, είναι από τις στιγμές που χαρακτήρισαν την σπουδαία καριέρα του Αγγλου επιθετικού.
    «Μέρος της μεγαλοφυϊας του, μέρος της μεγαλοπρέπειας του, είναι η ευαλωτότητα του», είχε δηλώσει ο Γκάρι Λίνεκερ για τον «Γκάζα» στο πλαίσιο του ντοκιμαντέρ «Gascoigne», που προβλήθηκε το 2015 και είναι αφιερωμένο στην ζωή του συμπατριώτη του, ο οποίος εκτός από τις αδιαμφισβήτητες ικανότητες του, βρέθηκε αρκετές φορές στα πρωτοσέλιδα και για το ιδιόρρυθμο του χαρακτήρα του.
    Ο Πολ Γκασκόϊν, γεννήθηκε μία ημέρα σαν σήμερα, στις 27 Μαϊου 1967 στο Γκέϊτσχεντ και από νωρίς έδειξε το ταλέντο του. Αν και ήταν «διακαής πόθος» του Σερ Αλεξ Φέργκιουσον, ο «Γκάζα» αποφάσισε ν΄ αφήσει την Νιουκάστλ με προορισμό το Λονδίνο και την Τότεναμ, η διοίκηση της οποίας αγόρασε στην μητέρα του ένα σπίτι, στον πατέρα του ένα αυτοκίνητο και στην αδελφή του μία... ξαπλώστρα ηλιοθεραπείας.
    Αργότερα, ο «Γκάζα» παραδέχθηκε ότι θα ήθελε να παίξει υπό τις οδηγίες του κορυφαίου Αγγλου τεχνικού, ο οποίος θα τον είχε σίγουρα υπό αυστηρούς κανόνες πειθαρχίας, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στο Λονδίνο, όπου ο Γκασκόϊν απολάμβανε τις... χαρές της νυκτερινής ζωής.
    Από τις πιό δύσκολες στιγμές στην καριέρα του πρώην διεθνή άσου, ήταν ο τελικός του FA Cup του 1991, όταν υπέστη σοβαρό τραυματισμό στο γόνατο, αλλά και το κάταγμα που υπέστη στον αστράγαλο, σε μία προπόνηση της Λάτσιο, τρία χρόνια αργότερα (από τον 18χρονο τότε Αλεσάντρο Νέστα). Ωστόσο, η «δικαίωση» για τον «Γκάζα», ήλθε στην Σκωτία όταν αναδείχθηκε ηγέτης της Ρέϊντζερς, οδηγώντας την ιστορική ομάδα σε διαδοχικούς τίτλους.
    Η καριέρα του στην Σκωτία, είχε και εξωαγωνιστικά περιστατικά με αυτό που αναμφίβολα ξεχώρισε, να είναι η απειλές που δέχθηκε για την ζωή του από τον IRA, καθώς θεωρήθηκε ότι πρόσβαλε τους Καθολικούς με έναν πανηγυρισμό του.
    Ο διάσημος άσος «κρέμασε τα παπούτσια του» με τα «τρία λιοντάρια» το 1998 και μετά τον αποκλεισμό στο Μουντιάλ, μετά από έντονη ένταση και διαφωνία με τον ομοσπονδιακό τεχνικό, Γκλεν Χοντλ.
 Στην συνέχεια της ζωής του, ο Γκασκόϊν «έδωσε μάχες» με τον εαυτό του για να καταπολεμήσει τον αλκοολισμό και αρκετές φορές νοσηλεύθηκε σε κέντρα απεξάρτησης. Τα προβλήματά του, κλιμακώθηκαν μετά την αποχώρησή του από το ποδόσφαιρο το 2004, σε μία απόφαση που όπως είπε τότε «έσπασε την καρδιά μου». Ακολούθησαν η κατάθλιψη και παρανοϊκά επεισόδια, ενώ το 2015 είχε δηλώσει με απόλυτη αυτογνωσία: «Ξέρω πώς να μείνω νηφάλιος και ξέρω πώς να υποτροπιάσω. Είμαι καλός και στα δύο. Έχω πλησιάσει τον θάνατο δύο φορές, κατάφερα να το ξεπεράσω. Θα είναι έτσι για το υπόλοιπο της ζωής μου».
Η ιδιαιτερότητα της προσωπικής του ζωής, δεν αναιρεί επ΄ουδενί την καθολική αναγνώριση από συμπαίκτες και αντιπάλους.
«Ήταν ο καλύτερος που έπαιξα ποτέ. Ήταν γνήσιος και ειλικρινής, αλλά ήταν απολύτως τρελός», δήλωσε το 2016 ο Αλαν Σίρερ, πρώην συμπαίκτης του στην εθνική Αγγλίας κι ένας από τους κορυφαίους σκόρερ στο Νησί, ενώ ο Γουέϊν Ρούνεϊ είχε πει στο «Gascoigne»: «Ισως πρόκειται για τον πιο συναρπαστικό Άγγλος παίκτη που έχω δει και σίγουρα είναι ο καλύτερος».
Από το 1985 μέχρι το 2004, ο Γκασκόϊν αγωνίστηκε -μεταξύ άλλων- σε Νιουκάστλ, Τότεναμ, Λάτσιο, Ρέϊντζερς και Εβερτον, με απολογισμό 83 γκολ σε 388 συμμετοχές, ενώ με την εθνική ομάδα της Αγγλίας, σκόραρε 10 φορές σε 57 αναμετρήσεις.

ΠΗΓΗ ΑΠΕ