Καθημερινή Αδέσμευτη Εφημερίδα

Αθηνά Κοροβέση: Η δύναμη των social media στη διαμόρφωση της πολιτικής ατζέντας

Της Αθηνάς Κοροβέση

Τα χιλιοειπωμένα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εκτός από το να βρίσκονται καθημερινώς και αδιαλείπτως στην ημερήσια διάταξή μας, και σε κάθε πτυχή και έκφανσή της, καταφέρνουν και κάτι άλλο. Να διαμορφώνουν αυτήν την πολυδιάστατη ατζέντα της καθημερινότητάς μας.

Σε προσωπικό επίπεδο το βιώνουμε όλοι. Τι γίνεται ωστόσο όταν η εν λόγω συζήτηση φτάνει στην πολιτική σφαίρα;

Η δύναμη των social media είναι πλέον εξαιρετικά εμφανής και εξόχως αποτελεσματική στη διαμόρφωση της πολιτικής ατζέντας.

Η υπόθεση Τραγάκη επιβεβαιώνει και με το παραπάνω αυτήν την θεωρία. Η διάχυση της πληροφορίας, τεράστια. Όπως άλλωστε συμβαίνει με κάθε περιστατικό που μπορεί να επηρεάσει έστω και λίγο τις πολιτικές ισορροπίες.

Η καταλυτική ώθηση της προβολής του συγκεκριμένου περιστατικού, προκλήθηκε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όταν εκείνα απέκτησαν συλλογικά τη δύναμη για να προκαλέσουν την αναταραχή που άρμοζε στην συγκεκριμένη συγκυρία. Τη στιγμή, που η ίδια η συνέντευξη του πατέρα Τραγάκη, προ αρκετών ημερών, δεν κατόρθωσε από μόνη της να δημιουργήσει αυτό το αρνητικό κλίμα στα εσωκομματικά της Νέας Δημοκρατίας.

Η αξιολόγησή του περιστατικού αποτελεί ξεχωριστή παράμετρο. Ωστόσο, ο προφανής επηρεασμός της έκβασης του γεγονότος από το διαδίκτυο, είναι αδιαμφισβήτητος. Και ικανός να εκκινήσει μία συλλογιστική αναφορικά με την ψυχολογία του διαδικτύου, και δη, των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Που καταλήγουν, όπως είπαμε, να διαμορφώνουν την ατζέντα του εκάστοτε πολιτικού προσώπου.

Το «ποιος» είναι ο πρωτεργάτης μίας τέτοιας διαδικασίας, ποσώς ενδιαφέρει την διαδικτυακή κοινότητα. Η οποία απλά επαναπαύεται στην ανάγνωση του μέσου=μηνύματος, χωρίς περαιτέρω αξιολόγηση ή ψάξιμο της έναρξης μετάδοσής του.

Από τη στιγμή που η εκάστοτε είδηση κάνει τον γύρο του διαδικτύου, ο πρωτεργάτης της διαδικασίας, αποτελεί απλά και μόνο τον πυροδότη μιας φαύλης διαδικασίας, στην οποία κανείς δεν θα αναζητήσει το ποιος την ξεκίνησε. Μπορεί να παρομοιαστεί κάλλιστα με ένα φυτίλι, που πυροδοτεί καταιγισμό αναρτήσεων και συνεχούς ροής ειδήσεων, σχολίων, χλεύης, προσωπικών απόψεων με όποιο εκ των δύο προσήμων, και ξεκάθαρων τοποθετήσεων.

Εκτός από την αμετροεπή φύση τους όμως, τα social media διαθέτουν δύο συγκεκριμένα πλεονεκτήματα.

Πρώτον, είναι αδιαμεσολάβητα. Καθώς ο καθένας έχει τη δυνατότητα να αποτυπώσει το ελεύθερο της σκέψης του, με όποιον τρόπο θεωρεί. Δεν μας απασχολεί αν είναι θεμιτός ή όχι. Μόνο ότι η διάχυση της κάθε ξεχωριστής σκέψης, μπορεί να φτάσει όπως είδαμε, απευθείας στα κομματικά όργανα, επί παραδείγματι. Και το σημαντικό ζήτημα αυτού του αδιαμεσολάβητου πλεονεκτήματος, είναι ότι ορισμένες φορές, οι αναρτήσεις αποτυπώνουν περισσότερο πειστικά την πραγματικότητα. Δεδομένου, ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποτελούν μία μικρογραφία της καθημερινής ζωής. Με πολύ πιο ζωηρές αποχρώσεις.

Το δεύτερο πλεονέκτημά τους αφορά στην μαζικότητά τους. Απευθύνονται σε εξαιρετικά ευρύ κοινό, καθώς ελάχιστοι είναι όσοι δεν διαθέτουν ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης εκ των πολλών που πλέον υφίσταντο. Το κοινό μάλιστα που μας αφορά, είναι ως επί το πλείστον οι ενεργοί ψηφοφόροι. Έτσι, κάθε θέμα-άποψη-γνώμη, διαχέεται πολύ γρήγορα σε πληθυντικό ακροατήριο. Με την παράμετρο της αποτελεσματικής διάχυσης να είναι πιο έντονη στην περίπτωση της μαζικής διάστασης του φαινομένου.

Στην υπόθεση Τραγάκη, η στόχευση της αποστολής του περιστατικού μέσω σχολίων-γνωμών-απόψεων, κατέστησε σε εγρήγορση έναν ολόκληρο κομματικό μηχανισμό. Που στη “θέα” της πολυπλοκότητας απόψεων, κινητοποιήθηκε, έστω και με μία καθυστέρηση τριών ημερών, δίνοντας μία λήξη στην υπόθεση.

Το μάθημα επομένως, που σκιαγραφεί την πραγματικότητα, δεν είναι άλλο από την ξεκάθαρη δύναμη, αυτών που πριν από λίγα χρόνια, δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε ότι θα άλλαζαν σε τέτοιο βαθμό τη ζωή μας. Τη δύναμη που έχουν τα social media. Ένας όρος που παρά την όποια αρνητική ακουστική του, είναι βγαλμένος από τη ζωή. Μιας και καταφέρνουν να επηρεάσουν τόσο πολύ τις ισορροπίες μέσα σε μία κοινωνία. Προκαλώντας όλο το φάσμα συναισθημάτων. Τόσο στους αποστολείς των μηνυμάτων, όσο και στους αποδέκτες.

Όπως αναφέρθηκε, από την καταλυτική διαρροή μέσω των αναρτήσεων αναφορικά με την υπόθεση πατέρα και υιού Τραγάκη, είδαμε ότι το μέσο-μήνυμα δημιούργησε πολιτικό πρόβλημα. Η ηγεσία του κόμματος αντιλήφθηκε το περιρρέον κλίμα και έδρασε ανεπιστρεπτί. Ο χρόνος επομένως, όπως και στη ζωή μας, παίζει τον πιο καθοριστικό ρόλο στα social media.

Χρόνος ίσον χρήμα, όλοι λέμε. Αντίστοιχα, η έννοια του χρόνου είναι η πλέον πολύτιμη στο διαδίκτυο. Που δεν αντιλαμβάνεται τα γεγονότα ετεροχρονισμένα. Ή και αν τα αντιληφθεί, δεν θα τους δώσει τη δέουσα σημασία. Σε αυτό βέβαια συμβάλουν και οι συγκυρίες. Οι οποίες στο case study του Βουλευτού Ν.Δ. Β’ Πειραιώς, ήταν ίσως ιδανικές. Ώστε το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να προτάξει μία δυναμική, που κάποιες φορές εκπνέει.

Το πολιτικό συμπέρασμα, αφορά εν ολίγοις στην εκπαίδευση των πολιτικών ηγεσιών να αντιδρούν στους χρόνους των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Δηλαδή, περισσότερο γρήγορα από το παρελθόν. Τόσο ορμώμενοι από την μικρογραφία ζωής που αναλύσαμε, όσο και από την τεράστια δύναμη της διάχυσης των γεγονότων. Που σε μία κοινωνία με ανυπαρξία Facebook, Twitter και ούτω καθεξής, η μετάδοση της οποιαδήποτε πληροφορίας θα παρουσίαζε χρονοκαθυστέρηση. Αντιστοίχως, και η όποια “πάταξη” ενός προβλήματος από την εκάστοτε κομματική ηγεσία. Καθώς τα προς ανάδειξη πολιτικά θέματα θα μπορούσαν να μην αποτελέσουν πεδίο δημόσιας αντιπαράθεσης, με την συνεπαγόμενη υποχρέωση επιβράβευσης ή κατακραυγής από τους αρμοδίους.

Ταυτοχρόνως βέβαια, οι πολιτικές ηγεσίες είναι υποχρεωμένες να είναι περισσότερο προσεκτικές, γιατί ένα λάθος, μία αστοχία, μία απροσεξία, προσλαμβάνει πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις. Δημιουργώντας εκ νέου έναν φαύλο κύκλο σχολιασμών και κατακραυγής, που αξιολογείται από τον κάθε πολίτη ξεχωριστά, με βάση τα δικά του βιώματα, πολιτικά πιστεύω και συγκυρίες.

Και αυτός είναι ο μέγας κίνδυνος, εκτός των πλεονεκτημάτων, που ενέχουν. Η οποιαδήποτε, κατά την κοινωνία, λαθεμένη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Όπως δηλαδή, μία αδιάφορη ή με λάθος στόχευση πολιτική προεκλογική καμπάνια, που για ευνόητους λόγους, δίνεται πρώτα μέσω του σφυγμού των social media.

Γιατί το πολιτικό μήνυμα έχει πάντα αποδέκτη τον πολίτη-ψηφοφόρο. Που εκπαιδεύτηκε από τους δύσκολους καιρούς να παραγάγει την καλύτερη αντιπολίτευση. Μέσω του μοναδικού μέσου που του προσφέρει αυτήν την αστείρευτη δυνατότητα επέμβασης στα πολιτικά δρώμενα της χώρας του. Εκεί όπου η ελευθερία έκφρασης του λόγου αποκτά την πηγαία δυναμική της.

(ΠΗΓΗ YSTEROGRAFA.GR)

    

 

Ενημερωτικά δελτία

Ενημερωθείτε άμεσα από την εφημερίδα μας για τις τελευταίες ειδήσεις μέσα από την ηλεκτρονική σας διεύθυνση.