Στέλιος Καζαντζίδης-Γιώργος Λιάνης: 32 χρόνια φιλίας σε ένα βιβλίο

Μία «διαφορετική ματιά στο φαινόμενο Καζαντζίδης» είναι, κατά τον Γιώργο Λιάνη, το βιβλίο του «Στέλιος Καζαντζίδης- Η φωνή, η ψυχή, η ζωή του» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «'Αγκυρα». Ο δημοσιογράφος, συγγραφέας και πρώην υπουργός αποτυπώνει όλα όσα έζησε τα 32 χρόνια που υπήρξαν φίλοι με τον μεγάλο Έλληνα ερμηνευτή σε μια έκδοση, η οποία παρουσιάστηκε, το βράδυ της Τρίτης (12/12), στο Θέατρο «Παλλάς». 

Μέσα στις 326 σελίδες του βιβλίου, το οποίο δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί χωρίς την ευγενική χορηγία του Δημήτρη Μελισσανίδη, προέδρου του ομίλου Aegean Oil, παρουσιάζονται γνωστές και άγνωστες πτυχές της προσωπικότητας του λαϊκού βάρδου.

«Ο Καζαντζίδης δεν αγαπούσε πολύ τέτοιες εκδηλώσεις, ούτε πήγαινε. Ήταν τόσο απλός. Αμφιβάλλω και σήμερα αν θα ερχόταν. Που θα ήταν; Σε μια από τις αγαπημένες του ψαροταβέρνες μ' ένα ποτηράκι ρετσίνα» ανέφερε ο Γιώργος Λιάνης, στην αρχή της ομιλίας του. «Συνηθίζω να λέω, ότι ο Καζαντζίδης είναι η αιώνια Ελλάδα. Σ' ένα στίχο του ο Γ. Ρίτσος λέει: "Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο". Αυτό περιγράφει ακριβώς τον Καζαντζίδη. Κατά τη γνώμη μου, είναι και θα παραμείνει ο εθνικός μας τραγουδιστής».

Για τον συγγραφέα, ο Καζαντζίδης δεν ήταν το άθροισμα των 846 τραγουδιών που είπε, αλλά μια συνθετική πορεία, ενιαία και αδιαίρετη, μια δομή απλή και λαϊκή. «Τραγούδησε απ' το 1951 έως το 2001, μισό αιώνα, ακριβώς. Είναι οι παλινδρομήσεις μιας ταραγμένης ψυχής που γνωρίσαμε όλοι στο τέλος της ζωής του, αλλά ήταν αυτές που τροφοδοτούσαν πάντα το ίδιο όραμα: να εκφράσει συλλογικά τη μοίρα μιας Ελλάδας μακριά από συρμούς, δόγματα και ομάδες» σημείωσε ο Γιώργος Λιάνης.

Στην παρουσίαση του βιβλίου που, σύμφωνα με τον συγγραφέα του, «δεν είναι βιογραφία ούτε αγιογραφία» μίλησαν οι Αναστασία Παπαδημητρίου, Κώστας Μπαλαχούτης, Γιώργος Κακουλίδης και Χάρης Πασβαντίδης.

«Για τον Στέλιο Καζαντζίδη έχουν γραφτεί βιβλία, άρθρα, μελέτες και ό,τι άλλο μπορεί να μας διαφεύγει» είπε η Αναστασία Παπαδημητρίου, από τις εκδόσεις 'Αγκυρα. «Το βιβλίο όμως του Γ. Λιάνη, πιστεύω ότι διαφέρει. Πρόκειται για ένα κείμενο που ψυχογραφεί μ' έναν ξεχωριστό τρόπο αυτόν τον τεράστιο καλλιτέχνη. 'Αλλοτε σε νότες ματζόρε, άλλοτε και κυρίως σε νότες μινόρε. Ο θαυμασμός του συγγραφέα για τον καλλιτέχνη είναι διάχυτος στον τρόπο γραφής του. Είναι ξεκάθαρη, όμως, η πρόθεση του να μην τον αγιογραφήσει αλλά να μας τον γνωρίσει ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο μέσα από αλήθειες της καλλιτεχνικής αλλά και προσωπικής διαδρομής του» σημείωσε.

Για τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Κώστα Μπαλαχούτη, ο Γ. Λιάνης συνδυάζει τον γνώστη με τον παραμυθά. «Αυτό το βιβλίο είναι πολύτιμο, γιατί ο Λιάνης γνώρισε τον Καζαντζίδη στη μεστή ωριμότητά του, την εποχή που ετοίμαζε το "Υπάρχω" και συνδέθηκε μαζί του με ορισμένες κομβικές συνεντεύξεις. Μέσα σε τριακόσιες σελίδες ο Γ. Λιάνης καταφέρνει να δώσει το περίγραμμα. Γνωρίζεις καλύτερα τον Καζαντζίδη και την ανθρώπινη πλευρά του. Γιατί ο Λιάνης μιλάει για τον φίλο, για τον άντρα, για τον εραστή, για έναν άνθρωπο με ελαττώματα, αλλά και γι' ανθρώπους που ενδεχομένως ν' αδίκησε ο Καζαντζίδης και νομίζω πως αυτό είναι τολμηρό εκ μέρους του. Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου έλεγε: "Για να γράψεις λαϊκό τραγούδι πρέπει να μπεις στην καρδιά του κόσμου και μαζί να του πάρεις και την ψυχή του". Αυτό έκανε στην κατηγορία του ο Καζαντζίδης, αυτό κάνει στη δική του κατηγορία ο Γ. Λιάνης».

Ο ποιητής Γιώργος Κακουλίδης μίλησε για τη φωνή του Στ. Καζαντζίδη που εξέφραζε και εξακολουθεί να εκφράζει τους «μη έχοντες και τα πάντα κατέχοντες»: «'Αγγιζε τον κόσμο εύκολα, άμεσα και χωρίς να έχει ανάγκη κανένα δεκανίκι. Στη σπαρακτικά σύντομη ζωή μας, η βαθιά φωνή του, πάντα λυπημένη συνόδευε τους νταλκάδες μας χωρίς ν' αποκρύπτει τίποτα. Ενώ όλα ήταν περίπλοκα μέσα του, ο ίδιος εκφραζόταν εξαιρετικά απλά υπηρετώντας μόνο τη φωνή του, η οποία ήταν και είναι πέρα από κάθε υπακοή και παρακοή. Έτσι έκανε όλους τους Έλληνες μία μεγάλη συντροφιά σε όλες τις άκρες της γης. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες που συγκέντρωσε ο Γ. Λιάνης, ένιωσα ότι ο Στέλιος ήταν πάντα σε μία κατάσταση μόνιμης αγωνίας. Συχνά εξαφανιζόταν. Σίγουρα υπέβαλλε τον εαυτό του σε μία ψυχική δοκιμασία, την οποία έχω συναντήσει σε αρκετούς μεγάλους δημιουργούς. Η φυγή του έγινε έμμονη ιδέα που δεν άργησε να πάρει τη μορφή πεπρωμένου».

ναφερόμενος στη ποντιακή καταγωγή του Στ. Καζαντζίδη και στους δεσμούς αίματος που σφυρηλάτησε με όλους τους συμπατριώτες του, ο δημοσιογράφος Χάρης Πασβαντίδης είπε: «Όλοι οι Έλληνες ανεξαρτήτως οικονομικής ισχύος και κοινωνικής τάξης αγάπησαν τον Καζαντζίδη, όμως εμείς οι Πόντιοι τον κάναμε ίνδαλμα μας και τον λατρέψαμε ανταποδίδοντας του έτσι ένα μικρό μέρος της αγάπης που ένιωθε ο ίδιος για τον αξέχαστο (όπως τον αποκαλούσε) Πόντο».

Εκτός από τις ομιλίες, η σκηνή του Παλλάς φιλοξένησε και ένα μεγάλο μουσικό αφιέρωμα στα τραγούδια που σφράγισε με την ερμηνεία του ο Στέλιος Καζαντζίδης. Για τον «δικό τους Στέλιο» τραγούδησαν οι Γιώργος Μαργαρίτης, Θέμης Αδαμαντίδης, Πίτσα Παπαδοπούλου, Ηρώ Σαΐα, Χρήστος Μάστορας, Μαρία Γράμψα, Λιζέτα Νικολάου, Αντώνης Ρέμος και Σταμάτης Κραουνάκης. Την εκδήλωση, που έφερε την σκηνοθετική σφραγίδα της Σοφίας Σπυράτου, παρουσίασε ο ηθοποιός Ιεροκλής Μιχαηλίδης, ο οποίος διάβασε και αποσπάσματα από το βιβλίο του Γ. Λιάνη.  Στις πρώτες σειρές των καθισμάτων βρέθηκε και η 92χρονη νονά του Στέλιου Καζαντζίδη, Μαρία, η οποία όταν τον βάφτισε ήταν μόλις πέντε ετών.

ΠΗΓΗ ΑΠΕ