Χαίρε Μικρασία

Σ’ εκείνους που μέσα σε θυελλώδεις νύχτες
εξεγέρσεων και καταστροφών ψάχνουν για ένα
                            φεγγάρι παιδικό.

Τάσος Λειβαδίτης.

Την Τετάρτη 8 Ιουνίου στο κατάμεστο Δημοτικό Θέατρο, το Λύκειο των Ελληνίδων, σε συνεργασία και την υποστήριξη του Δήμου Λαμιέων, της Περιφέρειας και του Ο.Π.Α.ΣΤ.Ε, παρουσίασε ένα μουσικοχορευτικό οδοιπορικό στις πατρογωνικές εστίες των Μικρασιατών. Μια παράσταση πολλών ετερόκλητων συνισταμένων με επίτευγμα μιας άριστα αρμονικής σχέσης δημιουργών και δημιουργημάτων. 

Μεστός και τεκμηριωμένος λόγος. Αφήγηση της ιστορικής, μακροχρόνιας πορείας ενός λαού. Αφήγηση συναισθηματικά φορτισμένη, συνεπικουρούμενη από τις βαθύριζες μελωδίες μιας πολυπρόσωπης δημοτικής ορχήστρας. Σε ελάχιστο χρόνο ζωντάνεψαν στη μνήμη και στη γνώση όλα εκείνα τα υψηλά επιτεύγματα των ανθρώπων της Σμύρνης, Περγάμου, Προποντίδας, Καπαδοκίας, της Πόλης των πόλεων… Όμως, κι αν ‘χάθηκαν’ τα ανεπανάληπτα διαμάντια του πολιτισμού, γραμμάτων, τεχνών και εθίμων, ο ήλιος δεν έσβησε, γιατί στην άκρη της κάθε νύχτας βρίσκεται όλο και μια αυγή. Και η αυγή ήταν το μπόλιασμα με τον ελλαδικό, πανάρχαιο πολιτισμό. Ουσιαστική γονιμοποίηση, λαμπρά αποτελέσματα.

Κι απ’ την άλλη μεριά,η μουσική και τα χορευτικά δρώμενα. Το μέτρο, ο ρυθμός και η αρμονία, ιδιότητες θείες και θεμελιακά συστατικά της Τέχνης, δημιούργησαν ένα τέλειο αισθητικό αποτέλεσμα.

Μικροί και μεγάλοι χορευτές και χορεύτριες συνεπήραν το πολυπληθέστατο κοινό.





Η σκηνική παρουσίαση, η ενδυματολογία, τα ‘απαλόφαντα, αστραφτερά, βελονοκέντητα, χρυσοκέντητα σκουτιά ‘ , όπως λέει ο θείος Όμηρος, στόλιζαν τα λιγνοκίνητα κορμιά των συντελεστών. Σκουτιά, γέννημα και καταστάλαγμα μαστόρων μιας άλλης εποχής.

Ήταν ένας γιορτασμός αληθινός, γεμάτος νόημα, γνώση, ιστορία, πάθος. Όχι γιορτασμός βουτηγμένος σε κρέπια, σαν εκείνους που κυλάνε πάνω μας σαν νερό σε αδιάβροχο. Γιορτασμός μνημόσυνο που έπεσε σε διψασμένο χώμα- αιτία η δίχρονη αποχή εξαιτίας του ιού- κι έφερε δροσιά και γνώση.

Αβυθομέτρητες προσπάθειες για μια τέτοια λαμπρή επιτυχία. Χρειάζονται τέτοιες στιγμές σε μια κοινωνία που αεροζυγιάζεται στην άκρη του πόνου, της δυστυχίας, της ανεργίας , του πολέμου…
Και όταν οι διοργανωτές είναι γνώστες και μάστοροι της Τέχνης και του Λόγου-πολλοί εδώ, όμως για την οικονομία του χώρου θα μνημονεύσουμε την έφορο Βάσω Ζησοπούλου-Αθανασίου, και τον επιμελητή της εκδήλωσης και της διδασκαλίας των χορών Βαγγέλη Τσαγανό- καταφέρουν να βάλλουν στο ζυγό τόσες πολλές παραμέτρους, το αποτέλεσμα πλημμυρίζει από θεάρεστη, σαγηνευτική πληρότητα.

Ήταν στιγμές όασης για να φωτίζεται η συνείδηση, να οπλίζεται με δύναμη για να πορευτούμε σε ένα καλλίτερο αύριο.

Νίκος Ταξ. Δαβανέλλος
Δάσκαλος