Γράμμα στον π. Νεόφυτο Ραφαηλίδη

• του Κων/νου Ηλ. Μήτσιου

Πεφιλημένε πάτερ Νεόφυτε,

Ανέγνων το περισπούδαστον πόνημά σου «Αμβρόσιος Νικολαΐδης, Μητροπολίτης Φθιώτιδος (1932-1958)», έγνων αλλ’ ου κατέγνων.
Γραμμένο από έναν επαΐοντα της γλώσσης, βαθύ μελετητή των εκκλησιαστικών Γραμμάτων, με πολλά πτυχία της θεολογικής επιστήμης και ευρυμάθεια, καταξιωμένο άνθρωπο της προσφοράς, πώς είναι δυνατόν να κατηγορηθεί;
Όντως εκπληρώθηκε ένα καθήκον της Ιεράς Μητροπόλεως, ένας άθλος που φέρατε εις πέρας, πάτερ Νεόφυτε, επιτυχώς. Προσδοκών και διερμηνεύων ο γράφων την επιθυμία του θεοφιλούς λαού της φθιωτικής Εκκλησίας να συνεχίσετε με τον αυτόν ζήλον τη συγγραφή και για τους συνεχιστές αρχιερείς (Δαμασκηνόν και Νικόλαον).
Μόνον έτσι ζουν οι κοιμηθέντες, αναμιμνησκόμενοι την αγίαν βιοτή τους, την προσφορά τους, τους κόπους τους. Άλλως «έθανεν σιγαθέν» (πεθαίνουν διότι απεσιωπήθησαν).
Θερμώς, π. Νεόφυτε, σας συγχαίρω ευχόμενος ο Δωρεοδότης Θεός να σας χαρίζει υγεία, πνευματική ικμάδα και άφθιτον ζήλον για την ωφέλεια των συνανθρώπων μας.

Μετά του προσήκοντος σεβασμού,
Κων/νος Ηλ. Μήτσιος