Ανυπαρξία σχεδίου για τη λειτουργία της ΛΑΡΚΟ καταγγέλλουν στη Βουλή βουλευτές του ΠΑΣΟΚ
Οι μεγάλες αυξήσεις μισθών το 2007-09 εξακολουθούν να «στοιχειώνουν» τη ΛΑΡΚΟ
Σύμφωνα πάντως με δημοσίευμα της Καθημερινής παρά τις μειώσεις μισθών από τη διοίκηση της ΛΑΡΚΟ το 2016, η εταιρεία επιβαρύνεται ακόμα από ένα γιγάντιο μισθολογικό κόστος που με τη σειρά του επιβαρύνει το κόστος παραγωγής, σε μία εποχή που η τιμή του νικελίου βρίσκεται στα «τάρταρα». Αν και στο θέμα αυτό δεν αναφέρονται καθόλου οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που κατέθεσαν τη σχετική ερώτηση τα στοιχεία που ερχονται στο φώς της δημοσιότητας είναι αποκαλυπτικά .
To 2005, η ΛΑΡΚΟ έκανε ένα ιστορικό ρεκόρ παραγωγής νικελίου, καθώς η τιμή του μεταλλεύματος πήγε στον... ουρανό. Και έτσι, η εταιρική χρήση του 2005 παρουσιάζει ιστορικό ρεκόρ παραγωγής νικελίου (19.235 τόνοι) και παρατηρείται υπερδιπλασιασμός των μεικτών κερδών, καθώς έφτασαν σε 45,2 εκατ. ευρώ από 20,8 του 2004.
Ομως, κατά την εταιρική χρήση του 2007 έχουμε αύξηση των δαπανών προσωπικού με ενσωμάτωση 185 εργαζομένων με Δελτία Παροχής Υπηρεσιών στην εργατική δύναμη της εταιρείας, συν 17,5% αύξηση με υπογραφή ΕΣΣΕ για μια 3ετία (2007-2009). Ετσι, τα 19 εκατ. ευρώ κέρδους της εταιρείας εξανεμίστηκαν τα επόμενα χρόνια, αλλά το μισθολογικό κόστος σήμερα είναι ακόμα «στοιχειωμένο» από τις αυξήσεις των ετών 2007-2009.
Να πώς: Το μέσο μισθολογικό κόστος, μαζί με τις ασφαλιστικές εισφορές του εργοδότη, πλησιάζει τις 3.800 ευρώ. Ακόμα και με αυτές τις μειώσεις, το συνολικό μισθολογικό κόστος προσεγγίζει τα 50 εκατ. ετησίως.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα «υπεύθυνοι» είναι κυρίως οι εργαζόμενοι πριν από το 2006, ενώ για τους υπόλοιπους, οι τριετίες με τις αντίστοιχες ωριμάνσεις έχουν «παγώσει». Στο μεταξύ, η εταιρεία αποτελεί από το 2012 αντικείμενο έρευνας από τον οικονομικό εισαγγελέα για το αν οι εργαζόμενοί της υπάγονται στο ενιαίο μισθολόγιο (οι καθηγητές Σταθόπουλος και Γεωργιάδης έχουν αποφανθεί ότι δεν είναι εταιρεία του Δημοσίου).
Την ίδια ώρα, η εξαιρετικά παρατεταμένη χαμηλή τιμή του νικελίου (η χαμηλότερη σε 17 χρόνια) οδήγησε σε μείωση μισθών για να μειωθεί το κόστος παραγωγής, ιδιαίτερα στις πολύ υψηλές αμοιβές που κυμαίνονταν στις 4.000 ευρώ (μαζί με τις εισφορές), προκειμένου να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα ρευστότητας. Το συνδικάτο των εργαζομένων χαρακτήρισε την ενέργεια «μονομερή», αλλά η διοίκηση της εταιρείας τη θεώρησε επιβεβλημένη.
Ο πρόεδρος του Δ.Σ. της ΛΑΡΚΟ, Μιχάλης Ρένεσσης, είπε στην «Κ» ότι «για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος, η διοίκηση της εταιρείας εστίασε τις ενέργειές της προς την κατεύθυνση περικοπής όλων των στοιχείων κόστους παραγωγής, με πολύ σημαντικά αποτελέσματα. Πρόσφατα δημοσιεύματα αναφέρουν ότι το κόστος παραγωγής της ΛΑΡΚΟ είναι 16.000 ευρώ/τόνο. Αυτό ίσχυε παλιότερα. Το κόστος έχει πέσει στις 12.500 ευρώ/τόνο (11μηνο 2016), χωρίς να υπολογιστούν τα οφέλη από την πρόσφατη μείωση της τιμής της Η/Ε».
Οι εργαζόμενοι διαφωνούν με μια επιπλέον μείωση του μισθολογικού κόστους. «Προβλέπονται μειώσεις του μισθολογικού κόστους σε ετήσια βάση που φτάνουν τα 16 εκατομμύρια ευρώ» είπε ο εκπρόσωπός τους. «Κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει, αφού, άλλωστε, εμείς πληρώσαμε και μάλιστα αρκετά» είπε ο πρόεδρος του σωματείου, Ανδρέας Κορέντζελος. Οι εργαζόμενοι διαφωνούν και με την ειδική συμφωνία για τη ρύθμιση των χρεών με τη ΔΕΗ, θεωρώντας ότι με τις τακτικές πληρωμές της ΛΑΡΚΟ προς τη ΔΕΗ κάθε μήνα, δεν θα επαρκούν τα χρήματα για τη μισθοδοσία.
Σε ολα αυτά θα πρέπει να προστεθούν και τα προβλήματα που απειλούν την εταιρεία, όπως οι απαιτήσεις της παλαιάς ΛΑΡΚΟ (υπό εκκαθάριση για 27 έτη) και οι κρατικές ενισχύσεις που θεωρεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ότι δόθηκαν από το ελληνικό Δημόσιο στην εταιρεία.
Τα μέτρα που ελήφθησαν για την υποστήριξη της ΛΑΡΚΟ υποστηρίζει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έφτασαν τα 136 εκατομμύρια ευρώ και περιλαμβάνουν αύξηση μετοχικού κεφαλαίου το 2009 και αρκετές κρατικές εγγυήσεις για δάνεια κατά την περίοδο 2008-2010.
