Γίναμε Μπέργκαμο ή Ουχάν  ; Με το αγωνιώδες αυτό ερώτημα κοιμάται και ξυπνά η Ελλάδα τις τελευταίες ημέρες εν μέσω καραντίνας μετά και την επιβεβαιωμένη αύξηση κρουσμάτων και θανάτων στο μέτωπο της πανδημίας .

Φυσικά δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να διαπιστώσει οτι η κατάσταση σήμερα στο δεύτερο κύμα είναι χειρότερη απ'οτι ηταν στο πρώτο κύμα , ενω εχει αρχίσει να γίνεται επικίνδυνη οσον αφορά τις πιέσεις που δέχεται το εθνικό σύστημα υγείας .

Η δραματική εκκληση των επιστημόνων αλλά και των πολιτικών οτι ''είμαστε σε πόλεμο και θα πρέπει ο αμαχος πληθυσμός να μείνει σπίτι του για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά η πανδημία '' , αρκεί απο μόνη της για να περιγράψει την εικόνα του προβλήματος . 

Αλλο πράγμα ομως η ψύχραιμη αντιμετώπιση της κατάστασης και αλλο πράγμα η καλλιέργεια πανικού που εξυπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες και επικοινωνιακά συμφέροντα . Δεν αμφιβάλλω οτι η ημέρα που θα εχουμε αφήσει οριστικά πίσω μας την πανδημία φαντάζει ακόμη πολύ μακρινή , παρα την αισιοδοξία που προκαλεί η είδηση για την εξεύρεση του εμβολίου . Μέχρι να ερθει ομως εκείνη η στιγμή , οφείλουμε ολοι να συμπαραταχθούμε με ολους αυτούς τους ανθρώπους που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης και αγωνίζονται νυχθημερόν για να περιορίσουν την μεταδοτικότητα του ιού .

Η τρομοκρατία του τύπου ''κινδυνεύουμε να γίνουμε Μπέργκαμο'' θυμίζει τις μαύρες ημέρες της χρεοκοπίας του 2010 , τότε που η Ελλάδα βρισκόταν στην ακρη του γκρεμού , ηταν αποκλεισμένη απο τις αγορές και απειλούνταν σοβαρά με κατάρρευση και εξοδο απο την ευρωζώνη . Η κατάρρευση τότε αποσοβήθηκε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή . Ο κίνδυνος μιας κατάρρευσης επανήλθε το πρώτο εξάμηνο του 2015 με τη σκληρή διαπραγμάτευση της τότε κυβέρνησης και το εφιαλτικό δημοψήφισμα . Με τη διαφορά οτι σε εκείνη την κρίση δεν κινδυνεύαμε να γίνουμε Μπέργκαμο , αλλά Βενεζουέλα !

Αλλά και τότε ο κίνδυνος της κατάρρευσης αποσοβήθηκε την δωδεκάτη ωρα . Σήμερα η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με την μεγαλύτερη υγειονομική κρίση των τελευταίων εκατό χρόνων , ωστόσο δεν κινδυνεύει να γίνει Μπέργκαμο γιατί δίνει τον υπερ πάντων αγώνα για τη δημόσια υγεία σε συνθήκες πολύ καλύτερες απο την οικονομική κρίση . Στη Βόρεια Ιταλία το σύστημα υγείας αν και πολύ ανεπτυγμένο , λύγισε εξαιτίας του υψηλού αριθμού κρουσμάτων και εισαγωγών στις ΜΕΘ .

Στην Ελλάδα τα κυβερνητικά μέτρα περιόρισαν την πίεση που δέχτηκε το ΕΣΥ και η κυβέρνηση κατάφερε σε χρόνο ρεκόρ να το ενισχύσει με διάφορους τρόπους , τριπλασιάζοντας τις κλίνες στις Μονάδες Εντατικής Θεραπείας . Μια ματιά στην κατάσταση που επικρατεί στις αλλες χώρες οπου πολυδιαφημισμένα συστήματα υγείας δεν κατάφεραν να σταθούν στο υψος των περιστάσεων , είναι αρκετή για να μας κάνει λιγότερο κινδυνολόγους και επικριτικούς στους χειρισμούς της κυβέρνησης . Αλλωστε οταν είσαι σε πόλεμο , αυτό που μετράει δεν είναι να διατυπώνεις ερωτήσεις , αλλά να δίνεις απαντήσεις στα προβλήματα που προκύπτουν .Ζούμε σε πολεμικές συνθήκες και αυτή την ωρα το μόνο που μπορεί να κάνει ο κάθε πολίτης είναι να βοηθήσει . Με οποιον τρόπο και μέσο διαθέτει .

Σε αυτόν τον αγώνα για την αντιμετώπιση της πανδημίας δεν περισσεύει κανείς . Εαν δεν νικηθεί ο αόρατος εχθρός , καμία επανεκκίνηση της οικονομίας και της κοινωνίας δεν θα είναι εφικτή .

 

                                                                                                                                                                   Χρήστος Αλεξανδρής

                                                                                                                                                                        Δημοσιογράφος