H εκδίκηση της πραγματικότητας ! ( Αρθρο του Χρήστου Αλεξανδρή)
Στην Ελλάδα εκτός απο τους αρνητές του κορωνοιού , της μάσκας και των εμβολιασμών , εχουμε και τους αρνητές των αλλαγών . Πρόκειται για μια μεγάλη διακομματική κοινωνική συμμαχία που βγήκε στους δρόμους πολλές φορές μέχρι σήμερα με ενα και μοναδικό στόχο . Να εμποδίσει οποιαδήποτε αλλαγή πήγαινε να γίνει στο κράτος , το ασφαλιστικό , την οικονομία , την Παιδεία . Οι διαδηλώσεις αυτής της κοινωνικής συμμαχίας εστειλαν στο σπίτι τους πολλούς πολιτικούς που τόλμησαν να προωθήσουν κάποιες αλλαγές και στο καλάθι των αχρήστων τις περισσότερες μεταρρυθμίσεις . Την δεκαετία του 2000 μπαίνοντας στην ΟΝΕ και το ευρώ αρνηθήκαμε τις αλλαγές που ηταν απαραίτητες για να αντιμετωπίσουμε τον ανταγωνισμό που ολοι εβλεπαν να ερχεται εκτός απο αυτούς που αγωνίζονταν να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους . Το πληρώσαμε αυτό με μια χρεοκοπία που λίγο ελειψε να εξελιχθεί σε ολοκληρωτική καταστροφή . Την δεκαετία του 2010 αντισταθήκαμε στους ανάλγητους δανειστές και στηρίζαμε με την ψήφο μας αυτούς που πήραν την εξουσία με την υπόσχεση οτι θα μας επαναφέρουν ακοπα στις παλιές καλές ημέρες του παρελθόντος χωρίς να δουλέψουμε περισσότερο αλλά μόνο με διαπραγμάτευση και δημοψηφίσματα και φωνάζοντας συνθήματα κατα της χούντας των μνημονίων . Ολα αυτά τα χρόνια δεν παρουσιάσαμε ποτέ κανένα σχέδιο για την ανασυγκρότηση της οικονομίας , την αποτελεσματικότερη λειτουργία του κράτους , την αναβάθμιση της Πανεπιστημιακής εκπαίδευσης . Αλλά και αν κάποια κυβέρνηση ή ενας υπουργός παρουσίαζε κάποιο σχέδιο αλλαγών και μεταρρυθμίσεων , η μεγάλη κοινωνική συμμαχία της ακινησίας αφυπνιζόταν για να το ξηλώσει και να αναγκαστει τελικά η κυβέρνηση να το αποσύρει φοβούμενοι τις αντιδράσεις , τις διαμαρτυρίες και το πολιτικό κόστος αυτών των αλλαγών .
Τα παραδείγματα πολλά . Θα θυμίσω μόνο δύο . Την μεταρρύθμιση Γιαννίτση στο ασφαλιστικό και το νόμο Διαμαντοπούλου στην Παιδεία . Και οι δύο μεταρρυθμίσεις με τον καιρό απαξιώθηκαν , αποσύρθηκαν κακήν κακώς απο το δημόσιο διάλογο για να μείνουν ανέπαφα τα βιλαέτια των μικρών και μεγάλων συντεχνιακών συμφερόντων . Τα τελευταία χρόνια ολόκληρη η χώρα ηταν ομηρος ενός κούφιου προοδευτισμού που αγωνιζόταν να μην αλλάξει τίποτα .
Στο χώρο της Παιδείας γίνεται μεγάλη συζήτηση τις τελευταίες ημέρες με αφορμή το νομοσχέδιο που προωθεί η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας για την θέσπιση ενός συστήματος ηπιας αστυνόμευσης στα Πανεπιστήμια . Τι γινόταν μέχρι σήμερα ; Η αλλαγή του αρθρου 16 παρουσιάζονταν ως καταστροφή της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης . Το ασυλο εγινε ασυλο τραμπούκων και μπαχαλάκηδων , που απαγόρευαν την εκφραση αλλης γνώμης μέσα στα Πανεπιστήμια . Και φυσικά οποιαδήποτε νύξη για ιδιωτικά μη κερδοσκοπικά Πανεπιστήμια προκαλούσε μεγάλες αντιδράσεις παραλύοντας τα πάντα στη χώρα .
Μέχρι που ηρθε η κρίση και τα σάρωσε ολα . Αποκαλύπτοντας ταυτόχρονα τα ψέμματα , τις αυταπάτες , τις ιδεοληψίες , τις φαντασιώσεις , τις παλαιοκομματικές αντιλήψεις και νοοτροπίες που αγωνίζονταν να μην αλλάξει τίποτα .Και μετά την οικονομική κρίση ηρθε και η πανδημία για να επιταχύνει ολες αυτές τις αλλαγές που οι πολιτικοί δίσταζαν να προωθήσουν .
Σήμερα οι δυνάμεις της συντήρησης (δεν υπάρχουν μόνο στη δεξιά , αλλά και στην αριστερά ), οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που τα προηγούμενα χρόνια αγωνίστηκαν να μην αλλάξει τίποτα , φοβούνται οτι δεν θα μπορέσουν να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις . Και ο φόβος αυτός μπορεί σήμερα να είναι υπαρκτός και ως ενα βαθμό δικαιολογημένος , αλλά οφείλεται στο γεγονός οτι τα προηγούμενα χρόνια πολεμήσαμε λυσσαλέα κάθε αλλαγή που πήγαινε να γίνει . Δεν φροντίσαμε να προετοιμαστούμε κατάλληλα για ενα κόσμο που αλλαζε ραγδαία . Δυστυχώς αυτό πληρώνουμε σήμερα . Είναι η εκδίκηση της πραγματικότητας .
Χρήστος Αλεξανδρής
Δημοσιογράφος
