Η Μητρόπολη Φθιώτιδος στο πλευρό των μαθητών για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις.
Στο πλευρό των μαθητών και μαθητριών που θα διαγωνισθούν από σήμερα στις Πανελλήνιες Εξετάσεις, προκειμένου να πετύχουν την είσοδο τους στα Aνώτατα και Aνώτερα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της Πατρίδος μας, ευρίσκεται ήδη αυτήν την εβδομάδα η Ιερά Μητρόπολη Φθιώτιδος.
Με εντολή του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ. Συμεών, το Σάββατο 13 Ιουνίου το πρωί, σε όλους τους Ιερούς Ναούς και τις Ιερές Μονές της Μητροπολιτικής Περιφέρειας Φθιώτιδος τελέσθηκε το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, αφιερωμένο αποκλειστικά σε όλα τα παιδιά ανεξαιρέτως, τα οποία θα λάβουν μέρος στις Πανελλήνιες Εξετάσεις.
Επίσης, την Κυριακή 14 Ιουνίου και πάλι σε όλους του Ναούς και τις Ιερές Μονές απ’ άκρου εις άκρον της Φθιώτιδος τελέσθηκε η Ακολουθία της Ιεράς Παρακλήσεως στην Υπεραγία Θεοτόκο, στην οποία συμμετείχαν οι μαθητές, οι καθηγητές και οι γονείς, όπου και προσευχήθηκαν με ιδιαίτερη θέρμη και πίστη για τον φωτισμό και την επιτυχία τους στις Πανελλήνιες Εξετάσεις.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Συμεών, το Σάββατο το πρωί επέλεξε να ιερουργήσει στον Ιερό Ναό της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Αικατερίνης της Πανσόφου, ο οποίος ευρίσκεται εντός των Εκκλησιαστικών Κατασκηνώσεων της Ιεράς Μητροπόλεως στο Καινούργιο Λοκρίδος, επ’ ευκαιρία της μνήμης της ευρέσεως της Ιεράς Εικόνος της Αγίας, αλλά και λόγω, ότι ο χώρος αυτός, είναι αποκλειστικά αφιερωμένος στα παιδιά της Φθιώτιδος και από της Ιδρύσεως των Κατασκηνώσεων, πριν 59 χρόνια από τον μακαριστό της αγάπης Ιεράρχη Μητροπολίτη Φθιώτιδος κυρό Δαμασκηνό, έχουν φιλοξενηθεί στον ευλογημένο αυτό παραθαλάσσιο τόπο, δεκάδες χιλιάδες παιδιά.
Στο κήρυγμά του ο κ. Συμεών ωμίλησε για την ευλογία τον να είναι κάποιος παιδί και για την σοφία και την καλοσύνη που κρύβει μέσα της η παιδική καρδιά.
Χαρακτηριστικά ανέφερε:
«Να δοξάσουμε σήμερα την αγάπη του Θεού που μας αξίωσε να λειτουργήσουμε σε αυτόν εδώ τον Ναό της Αγίας Αικατερίνης, σε αυτό το χώρο της αγάπης και της χαράς, σε αυτό το χώρο των παιδιών, σε αυτό στο χώρο της νιότης και των αναμνήσεων και μάλιστα του χρόνου συμπληρώνονται 60 χρόνια, από τότε που ο μακαριστός σπουδαίος και μεγάλος προκάτοχος μου ο Μητροπολίτης Φθιώτιδος κυρός Δαμασκηνός, μαζί με τους ιερείς και το λαό έκτισαν με τα χέρια τους και δημιούργησαν αυτόν εδώ το χώρο, προκειμένου και τότε και σήμερα και αύριο να βρίσκουν ανάπαυση τα παιδιά της περιοχής μας.
Όχι απλώς να βρίσκουν μία διέξοδο τα παιδιά, τα οποία δεν έχουν δυνατότητες. Ίσως οι ανάγκες εκείνης της εποχής ή εκείνων των εποχών να προσανατόλιζαν όλες τις δομές τις κοινωφελείς σε μία τέτοια κατεύθυνση, μονάχα κάλυψης αναγκών, θα λέγαμε οικονομικών. Αποδεικνύεται όμως, με το πέρασμα του χρόνου και σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, ότι αυτά τα κέντρα και αυτές οι δομές έρχονται να απευθυνθούν σε όλα τα παιδιά και σε όλη την κοινωνία ανεξαιρέτως. Χωρίς οικονομικά κριτήρια, αλλά μονάχα με ένα και μοναδικό κριτήριο, ότι είναι κάποιο παιδί και είναι μεγάλο πράγμα να είναι κανείς παιδί. Και είναι ακόμα σπουδαιότερο, να είναι κανείς μεγάλος και να μην ξεχνά ότι υπήρξε παιδί, γιατί μόνο έτσι μπορεί να κατανοήσει τα παιδιά. Μπορεί να κατανοήσει τα δικά του παιδιά. Μπορεί να κατανοήσει τα παιδιά όλου του κόσμου. Και επίσης είναι ανάγκη, όχι απλώς να θυμόμαστε εμείς οι μεγάλοι ότι ήμασταν κάποτε παιδιά, όχι σαν μία βιολογική αλυσίδα. Να μην το σκεφτόμαστε αυτό όταν βλέπουμε τις ρυτίδες στο καθρέφτη και τις άσπρες τρίχες και τα άσπρα μαλλιά ή τα καθόλου μαλλιά, αλλά αυτό να το σκεφτόμαστε όταν έχουμε να διαχειριστούμε τα παιδιά μας, όταν καλούμαστε να τα ακούσουμε, να συζητήσουμε μαζί τους, να τα καταλάβουμε.
Άρα είναι σπουδαίο και απαραίτητο, όχι απλώς να θυμόμαστε ότι ήμασταν παιδιά αλλά να γινόμαστε παιδιά. Να ξαναγίνουμε παιδιά και αυτή η πανδημία, την οποία περάσαμε και περνούμε και η περίοδος του «Μένουμε στο σπίτι», πολλές φορές ανέφερα στα μηνύματά μου, γιατί το πίστευα, ότι το «Μένουμε σπίτι» είναι μία δυνατότητα να ξαναγίνουμε σπίτι, να γίνουμε σπίτι, να καθίσουμε επιτέλους σαν οικογένεια να μιλήσουμε με τα παιδιά μας, γιατί όχι να παίξουμε με τα παιδιά μας και γιατί όχι να διδαχτούμε από τα παιδιά μας. Να δώσουμε χώρο να μας μιλήσουν, να εκφραστούν, να πουν το παράπονό τους, να βγάλουνε τον ενθουσιασμό τους, να βγάλουν την ενέργεια, την εκρηκτική που έχουν μέσα τους και η οποία πολλές φορές σε μας μπορεί να μας φαίνεται ως αμφισβήτηση, ως επανάσταση και μάλιστα μπορεί να μας δυσκολεύει, γιατί μπορεί να μας χαλάσει την ησυχία και να μας βάζει σε ανησυχία.
Έτσι λοιπόν καθώς σήμερα βρισκόμαστε εδώ, αισθάνομαι την ανάγκη να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου. Εξομολογούμαι ότι είμαι συγκινημένος, καθώς και κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, ταξίδευε το μυαλό μου σε αυτόν τον κορυφαίο Ιεράρχη της Φθιωτικής Εκκλησίας, τον μακαριστό προκάτοχό μου Δαμάσκηνο. Τον άνθρωπο της επιείκειας, τον άνθρωπο της καλοσύνης, τον άνθρωπο της μεγαλοκαρδίας των άλλων. Είναι πολύ εύκολο να είναι κανείς αυστηρός κριτής. Είναι πολύ εύκολο να είσαι εισαγγελέας. Αλλά είναι πολύ δύσκολο να συγχωρείς και να αγαπάς. Είναι πολύ δύσκολο να παραβλέπεις. Θέλει μεγάλη αρχοντιά ψυχής. Είναι μεγαλείο καρδιάς, να μπορείς να κοιτάς μπροστά. Να μπορείς να παίρνεις τον αδύναμο από το χέρι και εν γνώση σου, γιατί δεν ήταν ένας τυχαίος Ιεράρχης. Ένας άνθρωπος που με τα δεδομένα της σημερινής εποχής, είχε τελειώσει το Χάρβαρντ της εποχής. Δεν ήταν ένας άνθρωπος, ο οποίος δεν ήξερε ή δεν έβλεπε, ή δεν άκουγε. Τότε έχει αξία η μεγαλοκαρδία και η επιείκεια. Όταν ευεργετείς, ενώ γνωρίζεις. Όταν προσφέρεις, ενώ ξέρεις ότι θα πιείς και το ποτήρι της αχαριστίας και όχι μόνο όταν γνωρίζεις, ότι ενδεχομένως αυτοί που είναι γύρω σου δεν μπορούν να σε ακολουθήσουν ή να σε καταλάβουν.
Πόσοι Ιερείς δεν χειροτονήθηκαν σε αυτήν εδώ την Εκκλησία. Το σκεφτόμουν αυτές τις μέρες. Μάλιστα όλη αυτή την περίοδο περιόδευσα σε 14 σημεία της Μητροπόλεως μας, ως πυρήνες όπως λένε και οι πολιτικοί μας. Σε 14 σημεία όπου συνάντησα όλους τους Ιερείς. Αφιέρωσα πολλές ώρες και τους άκουσα. Άκουσα με συγκίνηση από πολλούς να μου περιγράφουν το πώς χειροτονήθηκαν. Με ποιες συνθήκες, με ποια αγάπη, με ποια καλοσύνη και σκέφτομαι ότι ναι, η Εκκλησία του Χριστού έτσι πορεύεται μέσα στις δεκαετίες και μέσα στους χρόνους και «πύλαι Άδου ουκ καταισχύσουσι αυτήν». Ακόμα και μέσα από τα μικρά ακόμα και μέσα από τα ελλιπή ακόμα και μέσα από τα μειωμένα προσόντα για να θυμηθούμε τη σχετική νομοθεσία, δια της οποίας χτυπούσαν οι καμπάνες σε πολλά χωριά που σήμερα δεν χτυπάνε.
Έτσι λοιπόν θέλω σήμερα να καταθέσω την ευγνωμοσύνη μου σε αυτό το σπουδαίο Ιεράρχη της Εκκλησίας μας και να εμπνευστώ από το παράδειγμα της καλοσύνης, της γενναιοψυχίας του, της φιλανθρωπίας του και του γεγονότος ότι δεν ήταν ουραγός των εξελίξεων, αλλά ήταν πρωτοπόρος. Σαν άλλος Μωϋσής οδηγούσε το λαό σε μικρά και μεγάλα θέματα της καθημερινότητας. Για μένα προσωπικά, που είμαι ένας νεότατος στην ηλικία και στην εμπειρία Επίσκοπος της Εκκλησίας του Χριστού, αποτελεί παράδειγμα φωτεινό, το οποίο ζητώ τη βοήθεια του Θεού για να το ακολουθήσω και εγώ με τις δικές μου φτωχές δυνάμεις.
Σήμερα που βρεθήκαμε εδώ να ευχηθούμε η Νύμφη του Χριστού, Αγία Αικατερίνη, η Πάνσοφος, να γεμίζει με σοφία την καρδιά μας και την ψυχή μας και την ύπαρξή μας.
Η σοφία δεν είναι ταυτισμένη με τα γράμματα μόνο ή με τις εγκύκλιες σπουδές. Η σοφία δεν είναι ζωγραφισμένη πάνω σε διπλώματα, ούτε πάνω σε κορδέλες, ούτε πάνω σε τηβέννους. Η σοφία βρίσκεται στην καθημερινότητα της ζωής. Η σοφία βρίσκεται στη σχέση με τη φύση. Η σοφία οικοδομείται μέσα από τον πόνο, μέσα από τις δοκιμασίες, μέσα από τις συλλήψεις, μέσα από τις αρρώστιες, μέσα από τις απογοητεύσεις. Η σοφία οικοδομείται μέσα στις δυσκολίες της ζωής, μέσα στον ιδρώτα και στο μόχθο της καθημερινότητας. Η σοφία οικοδομείται σε κάθε μικρή ή μεγάλη στιγμή της ζωής μας.
Σήμερα, μας είπε κάτι συγκλονιστικό το Ευαγγέλιο και έτσι θέλω να τελειώσω. Μας είπε το αυτονόητο, αλλά συγχρόνως το πολύ συγκλονιστικό. Μας έβαλε μπροστά μας μία αυτονόητη πραγματικότητα, που ζούμε μέσα στη φυσική ζωή. Όλοι ζούμε, αλλά δεν φιλοσοφούμε όλοι και το Ευαγγέλιο θέλει να φιλοσοφούμε, μας θέλει σοφούς. Δεν μας θέλει περαστικούς αυτού του κόσμου. Και λέει ο Χριστός: «Παιδιά, ο ήλιος δεν ζεσταίνει το ίδιο όλους τους ανθρώπους; Κάνει μία διάκριση; Σε άλλο ρίχνει τις ακτίνες του και σε άλλο όχι; Όταν βρέχει από τον ουρανό δεν βρέχει σε όλους και σε δίκαιους και σε αδίκους, φτωχούς και πλούσιους, σε όλους ανεξαιρέτως; Λοιπόν και μόνο αυτή η εικόνα, δεν μπορεί να μιλήσει στην καρδιά μας για να καταλάβoυμε ότι η ισότητα, η ίση διαχείριση των αγαθών, η ίση απόλαυση των αγαθών, ο σεβασμός του άλλου, δεν είναι δικαιώματα ή υποχρεώσεις πολυτελείας ή προαιρετικά, αλλά όπως θα λέγαμε εμείς οι νομικοί, φυσικοδικαϊκές επιταγές. Συμβάλλει η ίδια η φύση το αυτονόητο της ζωής και μάλιστα εμείς οι χριστιανοί καλούμαστε να πάμε πιο πέρα ισότιμης έκφρασης μέσα στη ζωή, όπως θα λέγαμε εμείς, εννοεί τη νομική φυσικό οδηγίες επιταγές της ζωής και μάλιστα να πάμε πιο πέρα αυτό, αλλά δυστυχώς σήμερα ακόμα βρισκόμαστε σε μία κατάσταση που πρέπει ξανά να μιλάμε για τα αυτονόητα, που πρέπει και πάλι να μιλάμε για την ισότητα έναντι όλων. Ότι πρέπει να μιλάμε για το σεβασμό στον κάθε άλλον άνθρωπο, όποιος και αν είναι, ότι απόψεις και αν έχει. Έχουμε γυρίσει τόσο πίσω. Δείγμα ότι είμαστε τελικά πολύ οπισθοδρομικοί, έστω και αν θέλουμε να το παίζουμε σύγχρονοι και μοντέρνοι.
Και ο Χριστός θέλει να μας πάει πολύ πιο πέρα. Όχι στα αυτονόητα, να μας πάει στην ανατροπή της ισότητας, αλλά όχι στην ανατροπή που σε γυρίζει πίσω, στην ανατροπή που σε πάει μπροστά. Που θέλει να μας πάει ο Χριστός; Έρχεται ο Χριστός και εμάς λέει: «Οι σοφοί αυτού του κόσμου και οι μεγάλοι σοφοί ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας οι μεγάλοι προγονοί σου, σου είπαν να αποδίδεις εκάστω τα ίδια. Εγώ δεν σου λέω να αποδίδεις εκάστω τα ίδια. Εγώ σε πάω πιο μπροστά. Εγώ σου λέω, αγάπα τον εχθρό σου. Δεν στο είπε κανένας μέχρι τώρα,» λέει ο Χριστός.
Δεν στο είπε καμία φιλοσοφία, κανένα σύστημα και κανένα Σύνταγμα και κανένας νόμος. Δεν υπάρχει κανένα νομοθέτημα σε όλα τα κοινοβούλια, σε όλες τις νομοθεσίες του κόσμου, που να σου λένε: «αγάπα τον εχθρό σου». Αυτή είναι η απόλυτη πρόοδος. Η απόλυτη υπέρβαση. Να αγαπάς τον εαυτό σου. Να υπερβαίνεις, να προχωράς, να συγχωρείς, να αγκαλιάζεις, να αγαπάς. Να σε τη πρόοδο θέλει να μας οδηγήσει ο Χριστός. Να σε τι φως θέλει να μας οδηγήσει η αγάπη του Χριστού. Θα μείνουμε εμείς καθηλωμένοι στο βάλτο; Θα μείνουμε εμείς καθηλωμένοι στο βούρκο;
Είδατε όταν η θάλασσα δεν είναι κατάλληλη να κολυμπήσουμε, θέλουμε πιο καθαρά νερά, να πάμε σε άλλο σημείο πιο πέρα. Έτσι θα αφήσουμε τη ζωή μας μέσα σε θολά νερά ή θα κολυμπήσουμε στα καθαρά και στα γάργαρα νερά της πραγματικής προόδου και της πραγματικής αγάπης;
Βάλτε τα αυτά που σας έθεσα, ως ερεθίσματα στη ζωή σας. Δεν είναι απαραίτητο να το αποδεχτείτε μέσα σας ή αν το θέλετε ούτε να συμφωνήσετε μαζί μου, αλλά τουλάχιστον μην τα πετάξετε στον κάλαθο των απορριμμάτων. Προβληματιστείτε λίγο. Πάρτε αυτό τον σπόρο και καλλιεργήστε τον στη γη της καρδιάς σας και θα βρείτε πολλές απαντήσεις για θέματα της καθημερινότητας σας, για τις σχέσεις σας με τους δικούς σας ανθρώπους, μέσα στην οικογένεια, μέσα στο σπίτι, μέσα στη γειτονιά, διότι τελικά η ζωή μας τι είναι; Είναι ένα πλέγμα σχέσεων. Άνευ αυτών δεν υπάρχει τίποτα. Ζούμε για τα λεφτά μας; Ζούμε για τα αυτοκίνητα, τους δρόμους, για τα έργα; Γιατί ζούμε; Γιατί υπάρχουν τα πάντα; Γιατί υπάρχουν τα πάντα, γιατί υπάρχουν τα λιμάνια, γιατί υπάρχουν οι δρόμοι, γιατί υπάρχουν οι πλατείες, γιατί υπάρχουν οι Εκκλησίες; Τα πάντα υπάρχουν για τον άνθρωπο. Μην ξεχάσουμε λοιπόν τον άνθρωπο και πρώτα απ’ όλα μην ξεχάσουμε τον άνθρωπο που έχουμε μέσα μας, να τον θυμηθούμε, να τον αναδείξουμε, γιατί έτσι θα βρούμε και τον άλλον άνθρωπο και θα ξαναγίνουμε και θα είμαστε πάντα αληθινοί, άνθρωποι αγάπης, οι άνθρωποι φωτεινοί.
Να είστε όλοι ευλογημένοι. Χρόνια πολλά. Εύχομαι ολόψυχα, ολοκάρδια και ας μου επιτραπεί και μία τελευταία σκέψη που ήταν μία άλλη αφορμή συγκίνησης, όταν άκουσα τον κ. Αντιπεριφερειάρχη να απαγγέλει το Σύμβολο της Πίστεως και βλέποντας εδώ και τους Άρχοντες μας.
Να σκεφτούμε και αυτό, ότι τα παιδιά μας αυτά που έρχονται στην κατασκήνωση, στα σχολεία μας, που έχουμε στην οικογένειά μας, αύριο αυτά θα είναι ο Βουλευτής, ο Αντιπεριφερειάρχης, ο Δήμαρχος, θα είναι οι άνθρωποι που θα έχουν τα ηνία της περιοχής, για αυτό λοιπόν έχουμε ευθύνη να τους ετοιμάσουμε. Από σήμερα να τα μάθουμε εμείς στη δημοκρατία, να τα μάθουμε εμείς τη συλλογικότητα, στη συνεργασία να μάθουμε εμείς το ενδιαφέρον για τους γύρω γιατί μόνο τότε αύριο ως άρχοντες θα έχουν αληθινό ενδιαφέρον και για τους άλλους. Μακάρι ναι, από δω τα παιδιά τα δικιά σας να γίνουν Μητροπολίτες Φθιώτιδος, και όχι μόνο, να γίνουν Ιερείς και θα γίνουν.
Εμείς πρέπει να τα ετοιμάσουμε από σήμερα με τον τρόπο που θα τα μεγαλώσουμε, θα είναι καλοί ή κακοί Ιερείς. Θα είναι καλοί ή κακοί Δεσποτάδες και ου το κάθε εξής. Μην αμελούμε λοιπόν, έχουμε μεγάλη ευθύνη και να συνεργαστούμε όλοι μαζί. Χρόνια πολλά και ευλογημένα».
Το απόγευμα της Κυριακής 14 Ιουνίου ο Σεβασμιώτατος κ. Συμεών χοροστάτησε και προσέφερε επιστηρικτικό πατρικό λόγο προς τους μαθητές και τις μαθήτριες στην Ακολουθία της Ιεράς Παρακλήσεως που τελέσθηκε στο Ναό του Πολιούχου Λαμίας, Αγίου Ενδόξου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Λουκά.
Ο Σεβασμιώτατος με πολλή απλότητα και αγάπη αναφέρθηκε στα παρευρισκόμενα και προσευχόμενα παιδιά, στην έννοια της σπουδής.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι καθ’όλη την διάρκεια της εβδομάδος, ο Σεβασμιώτατος συνεχώς βρισκόταν κοντά στους μαθητές και τις μαθήτριες στην πόλη της Λαμίας, αλλά και σε άλλα μέρη της Φθιώτιδος, προσφέροντας μαζί με τις εγκάρδιες πατρικές του ευχές για καλή επιτυχία στον αγώνα τους και λόγο ελπίδος, αισιοδοξίας και στήριξης.
Μετά το πέρας της Ιεράς Παρακλήσεως ο Σεβασμιώτατος σε τοπικά Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας και Ενημέρωσης παραχώρηση δηλώσεις σημειώνοντας:
«Από αύριο πράγματι, ξεκινάει μία δύσκολη εβδομάδα, ένα δύσκολο δεκαήμερο θα έλεγα, δεκαπενθήμερο για όσα παιδιά δίνουν και ειδικά μαθήματα με τις Πανελλήνιες εξετάσεις και μάλιστα σε μία χρονιά ιδιαίτερα δύσκολη, καθώς η σχολική χρονιά είχε την ιδιαιτερότητα, όπου μεγάλη περίοδος ήταν κλειστά τα σχολεία, τα παιδιά δούλεψαν πολύ και κοπίασαν από το σπίτι, αξιοποιώντας τα μέσα της τεχνολογίας. Δεν παύουν όμως, να είναι Πανελλήνιες Εξετάσεις και όσοι έχουμε δώσει και έχουμε αυτή την εμπειρία, ξέρουμε τι σημαίνει για το μέλλον, είναι ένα σταυροδρόμι μεγάλο.
Εγώ θέλω να ευχηθώ στα παιδιά μας, πρώτα από όλα να έχουν υγεία, δεύτερον να έχουν αισιοδοξία, τρίτον να έχουν χαμόγελο, τέταρτον να αξιοποιήσουν τον κόπο τους και να εμπιστευτούν τη δουλειά τους στην αγάπη του Θεού και στο σχέδιο της αγάπης του Θεού, που υπάρχει για τον κάθε άνθρωπο. Και έτσι με λιγότερη πίεση και με αυτή την πνευματική αποσυμφόρηση, να δώσουν αυτόν τον όμορφο αγώνα και εύχομαι να δώσει ο Θεός «κατά την καρδιά του κάθε παιδιού» και να επιβραβευθούν οι κόποι των παιδιών μας, που πρώτιστα είναι δικοί τους κόποι και δευτερευόντως φυσικά είναι και κόποι κάθε οικογένειας, κάθε πατέρα, κάθε μάνας της κοινωνίας ολόκληρης.
Να έχουν επιτυχία και ο Θεός να δώσει τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα. Μέσα από την καρδιά μου λοιπόν, Εύχομαι στα παιδιά θάρρος, κουράγιο, ψυχραιμία και φωτισμό από το Θεό».
