Παιχνίδι για μικρά παιδιά; (Άρθρο του Χρήστου Αλεξανδρή)

Με το Χριστός Ανέστη μια πλημμυρίδα ευχών κατέκλυσε τον κόσμο. Λόγω του πολέμου στην Ουκρανία η ευχή που κυριάρχησε στα κηρύγματα των πατέρων της Εκκλησίας και στα μηνύματα των αρχόντων της πολιτικής ηταν να σταματήσει ο πόλεμος και να επικρατήσει η ειρήνη. Τι κρίμα. Καμία ευχή δεν έπιασε τόπο.

 

Οι αιματοχυσίες συνεχίστηκαν χωρίς ανακωχή. Οι χριστιανοί συνέχισαν να σφάζουν χριστιανούς ακόμη και ανήμερα του Πάσχα. Ηθικό δίδαγμα: Όλοι οι ανθρωποι μπορεί να είναι ''ταπεινοί ενώπιον του Θεού'', όπως λένε τα ευαγγέλια, αλλά πραγματικά θηρία όταν επιτίθεται ο ένας στον άλλον. Σπεύδω να προλάβω τις κριτικές.

 

Πολλοί θα πουν ότι είμαι πεσιμιστής, απαισιόδοξος, αλλά δεν μπορώ να μην θέσω το ερώτημα. Όπως είπαν και έγραψαν όλοι στα μηνύματά τους το ''Χριστός Ανέστη'' συμβολίζει τη νίκη της ζωής απέναντι στο θάνατο.  Τι νόημα όμως έχει το μήνυμα της Ανάστασης σε έναν κόσμο που κυριαρχούν οι δολοφονίες αμάχων και τα εγκλήματα πολέμου;

 

Ο θάνατος παραμονεύει παντού.  Στα μηνύματά τους όλοι οι πολιτικοί και εκκλησιαστικοί ηγέτες μίλησαν για κοινωνική δικαιοσύνη αλλά στην πραγματική ζωή κυριαρχεί η μεγαλύτερη κοινωνική αδικία. Ο ισχυρότερος να επιτίθεται στον πιο αδύναμο και οι υπόλοιποι (ακόμη και κοτζάμ ΟΗΕ) να παρακολουθούν αμήχανα μια ατελείωτη σφαγή !

 

Όλοι μιλούν για κοινωνική δικαιοσύνη αλλά οι ανισότητες έχουν γίνει ο κανόνας στην οικονομική ζωή κάθε χώρας. Όλοι μιλούν για τα πανανθρώπινα δικαιώματα αλλά αυτά είναι που καταπατώνται τοσο βάναυσα σήμερα. Τι νόημα έχει το μήνυμα της Ανάστασης όταν κανείς δεν μπορεί να σταματήσει τις φρικαλεότητες του πολέμου;

 

Όταν κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει τον εισβολέα να σταματήσει τους εδαφικούς ακρωτηριασμούς και τις δολοφονίες αμάχων σε βάρος ενός ολόκληρου λαού που ήθελε να ζήσει ελεύθερος;

 

Και ποιο το νόημα να συζητάμε για ειρήνη και ανθρώπινα δικαιώματα όταν όλοι βιώνουμε τη δίνη ενός ανελέητου πολέμου με καταστροφικές επιπτώσεις για εκατομμύρια ανθρώπους που είτε θυσιάζονται στα πεδία των μαχών, είτε αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις εστίες τους;

 

Η ανθρωπότητα σήμερα βρίσκεται στα πρόθυρα ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου. Και κανένας δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχα,  ακούγοντας τους ηγέτες των ισχυρότερων χωρών ΝΑ ΕΚΤΟΞΕΥΟΥΝ ΑΠΕΙΛΕΣ Ο ΕΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΡΙΧΝΟΥΝ ΚΙ ΑΛΛΟ ΛΑΔΙ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΞΕΣΠΑΣΕΙ.

 

Προκαλεί μελαγχολία και μόνο η σκέψη ότι οι τύχες ολόκληρης της ανθρωπότητας βρίσκονται στα χέρια παρανοικών ηγετών που αντί να κάνουν προσπάθειες να αποκλιμακώσουν την ένταση και να εδραιώσουν ένα παγκόσμιο σύστημα ασφάλειας και σωτηρίας του ανθρώπινου πολιτισμού, πυροδοτούν με τις δηλώσεις τους τον κίνδυνο μιας παγκόσμιας ανάφλεξης και ενός μαζικού ολοκαυτώματος, παίζοντας με τα πυρηνικά λές και είναι ένα παιχνίδι για μικρά παιδιά!

 

Αλλά, όπως έγραψε και ο Σέρβος καθηγητής Μπράνκο Μιλάνοβιτς, φαίνεται πως η ανθρωπότητα δεν έχει ωριμάσει αρκετά ώστε να συνειδητοποιήσει ότι ένας παγκόσμιος πόλεμος αυτή τη φορά δεν θα είχε νικητές και ηττημένους. Θα ήταν καταστροφικός για ολόκληρο τον πλανήτη.