Τον Αντάρτη της Ρούμελης (Καπετάν Νικηφόρο ) τιμά ο Δήμος Λαμιέων και το Μουσείο Εθνικής Αντίστασης

Ο Δήμος Λαμιέων και το Μουσείο Εθνικής Αντίστασης Λαμίας διοργανώνουν   εκδήλωση μνήμης και τιμής στον Δημήτρη Νικ. Δημητρίου (Καπετάν Νικηφόρο) που θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 26 Απριλίου και ώρα 7:30 μ. μ. στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Λαμιέων (Λεωνίδου 9-11, 2^ος όροφος).

          Στην εκδήλωση, που πραγματοποιείται με αφορμή την επανέκδοση του τρίτομου αντιστασιακού- λογοτεχνικού χρονικού «Αντάρτης στα βουνά της Ρούμελης», θα μιλήσουν ο Ομότιμος Καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου Κλεομένης Κουτσούκης, η Ιστορικός Βασιλική Λάζου και ο Δημοσιογράφος - δημιουργός της εκπομπής «Μηχανή του Χρόνου» Χρίστος Βασιλόπουλος.

         Χαιρετισμό θα απευθύνει ο Δήμαρχος Λαμιέων Νίκος Σταυρογιάννης. Κείμενα θα διαβάσει ο διδάσκων στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Μιχάλης Χατζάκης ενώ την μουσική επιμέλεια έχει ο Κώστας Νέλλας. Συντονίζει ο μελετητής ποίησης Κώστας Κουβέλης. 

Η είσοδος είναι ελεύθερη.

Ο Δημήτρης Δημητρίου γεννήθηκε το 1921 στην Άνω Αγόριανη Παρνασσίδας και ήταν γιος δασκάλου. Αφού ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του, το 1938 εισήλθε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων. Με την κήρυξη του ελληνοϊταλικού πολέμου, στις 28 Οκτωβρίου 1940, ορκίστηκε ανθυπίλαρχος και στάλθηκε στο μέτωπο. Πολέμησε κατά των Γερμανών εισβολέων στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα ως διοικητής διμοιρίας βαρέων πολυβόλων στο 193ο μηχανοκίνητο Σύνταγμα. Για τη δράση του στο μέτωπο προτάθηκε από τον διοικητή του για ηθική αμοιβή.^[1]

Με την κατάρρευση του μετώπου επέστρεψε στο χωριό του και εντάχθηκε στις πρώτες ανταρτοομάδες του Άρη Βελουχιώτη. Ήταν από τους πρώτους μόνιμους αξιωματικούς του Ελληνικού Στρατού που βγήκε στο βουνό και πολέμησε εναντίον των κατακτητών, μέσα από τις τάξεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ με το ψευδώνυμο "Νικηφόρος". Δεν έγινε ποτέ μέλος του ΚΚΕ. Έλαβε μέρος στη μάχη του Γοργοποτάμου, στη Μάχη της Ρεκάς, στη Μάχη της Αράχωβας (1943) στη Μάχη στις Καρούτες, και σε δεκάδες άλλες μάχες κατά των στρατευμάτων κατοχής. Όταν τα αντάρτικα σώματα του ΕΛΑΣ της Ρούμελης οργανώθηκαν σε Επαρχιακά Αρχηγεία, ανέλαβε στρατιωτικός αρχηγός των Αρχηγείων Παρνασσίδος- Λοκρίδος- Δωρίδος και κατόπιν του 5ου Ανεξάρτητου Τάγματος Παρνασσίδος μαζί με τον Διαμαντή. Η μονάδα αυτή μετεξελίχθηκε στο 2ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ, του οποίου ο Νικηφόρος έγινε καπετάνιος, με περιοχή δράσης την Αττικοβοιωτία. Προτάθηκε δύο φορές από το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ για το Αριστείο του Απελευθερωτικού Αγώνα.^[2]

Στις 4 Μαρτίου 1944 ο Νικηφόρος αφαίρεσε στρατιωτικά είδη (μπότες) μαχητών του 5/42^[3], οι οποίοι πριν είχαν εγκαταλείψει τις κοινές θέσεις άμυνας με τμήματα του ΕΛΑΣ στο 51ο χιλόμετρο (θέση στην διαδρομή Γραβιάς-Άμφισσας), ενώ ο Θύμιος Δεδούσης με αφορμή αυτό το περιστατικό ανταπάντησε με την εκτέλεση του ελασίτη αγωνιστή Βάρσου και στη συνέχεια με κήρυξη στρατιωτικού νόμου στη περιοχή, και άρχισε αλυσίδα γεγονότων. Ο Νικηφόρος με το τάγμα του συμμετείχε στις συγκρούσεις που ακολούθησαν, και με την άφιξη μικρής μονάδας υπό τον Άρη Βελουχιώτη, υποστήριξε την τελική επίθεση και διάλυση της αντιστασιακής ομάδας του 5/42 του συνταγματάρχη Δημήτριου Ψαρρού. Ο συνταγματάρχης Ψαρρός μετά την διάλυση του τμήματός του δεν διέφυγε, όπως έκανε ο αξιωματικός Καπετζώνης που μαζί με άλλους 100 πέρασαν στην Πελοπόννησο και κατετάγησαν στα Τάγματα Ασφαλείας [Δ. Χαριτόπουλος Άρης, ο αρχηγός των ατάκτων], αλλά παρέμεινε στο πεδίο των συγκρούσεων και συνελήφθη. Κατά επιθυμία του οδηγήθηκε στον Νικηφόρο, και στην συνέχεια ο συνταγματάρχης Ψαρρός συνοδεία μικρού αποσπάσματος ελασιτών, κατευθύνθηκαν προς τον Σταθμό Διοίκησης.

Ο Νικηφόρος με το 2ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ τον Οκτώβρη του 1944 απελευθέρωσε τη Λαμία από τους Γερμανούς. Ως επίσημος, επιτετραμμένος υποδέχθηκε τον Άρη Βελουχιώτη στην πλατεία Ελευθερίας της Λαμίας, όταν αυτός επέστρεψε από την Πελοπόννησο και έλαβε μέρος στην πανηγυρική τελετή για την απελευθέρωση της πόλης την Παρασκευή 20 Οκτωβρίου 1944. (Ο Άρης Βελουχιώτης επανήλθε στην πόλη για τις εκδηλώσεις εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου και εκφώνησε τον γνωστό λόγο του την Κυριακή, 29 Οκτωβρίου 1944). Προς τα τέλη του Νοεμβρίου το Σύνταγμά του κινήθηκε και εγκαταστάθηκε στην Αττικοβοιωτία.^[4]