Απλή καταστροφή! (Άρθρο του Χρήστου Αλεξανδρή)
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται κανείς να είναι πολιτικός αναλυτής για να αντιληφθεί ότι η χώρα έχει για τα καλά εισέλθει σε προεκλογική περίοδο.
Χωρίς να το καταλάβουμε περάσαμε αυτομάτως από το “δεν αντέχει ο τόπος μία παρατεταμένη προεκλογική περίοδο” στη δήλωσή του πρωθυπουργού ότι “οι επόμενοι μήνες είναι σαφώς προεκλογικοι”.
Και φυσικά αν ο τόπος δεν αντέχει μία παρατεταμένη προεκλογική περίοδο πώς είναι δυνατόν να αντέξει μία κατάσταση ακυβερνησίας ;
Και όμως, για πρώτη φορά στα μεταπολιτευτικά χρονικά η χώρα οδηγείται προς τις εκλογές, έχοντας τη βεβαιότητα ότι στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση δεν θα έχει κυβέρνηση.
Και όπως όλα δείχνουν θα χρειαστεί να οδηγηθεί σε δεύτερες (ίσως ακόμα και σε τρίτες εκλογές;), προκειμένου να σχηματιστεί κυβέρνηση αυτοδύναμη ή με συνεργασία δύο και τριών κομμάτων.
Κάθε πρόβλεψη για το τι μπορεί να συμβεί την Ανοιξη του ‘23 είναι παρακινδυνευμένη και αυτό γιατί οι επόμενες εθνικές εκλογές όπως είναι γνωστό θα γίνουν με το σύστημα της απλής αναλογικής.
Και το σύστημα της απλής αναλογικής έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό. Αποδυναμώνει το πρώτο κόμμα και ενισχύει τα μικρότερα κόμματα στη λογική της διαφύλαξης της ισοδυναμίας της ψήφου.
Με μια διαφορά. Ότι εκλογές κάνουμε για να αναδείξουμε κυβέρνηση και όχι για να μετρήσουμε τη δύναμη κάθε κόμματος.
Ένα από τα επιχειρήματα των οπαδών της απλής αναλογικής (δεν ξέρω αν υπάρχουν ακόμη τέτοιοι υποστηρικτές στην Ελλάδα μετά και την στροφή του Αλέξη Τσίπρα στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης ότι δεν πρόκειται να επιδιώξει σχηματισμό κυβέρνησης των ηττημένων) είναι ότι το σύστημα αυτό υποχρεώνει τα κόμματα να αναζητήσουν ευρύτερες συναινέσεις μέσα στο κοινοβούλιο σε κλίμα ήπιων τόνων και δημοκρατικού διαλόγου.
Όπως εξελίσσονται όμως τα πράγματα, η προεκλογική περίοδος επιφυλάσσει υψηλούς τόνους και μεγάλη πόλωση μεταξύ των βασικών πολιτικών αντιπάλων.
Με ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, αφού η νέα κυβέρνηση της ΝΔ ψήφισε την απλή αναλογική την οποία δεν μπόρεσε να καταργήσει από την πρώτη κάλπη, κινδυνεύουμε να απωλέσουμε ένα βασικό κεκτημένο της μεταπολίτευσης. Την πολιτική σταθερότητα. Πολιτική σταθερότητα την οποία είμαστε υποχρεωμένοι να αναζητήσουμε στις δεύτερες και τρίτες κάλπες.
Μέχρι το 2016, χρονιά που ψηφίστηκε ο νόμος της απλής αναλογικής, το εκλογικό μας σύστημα είχε πετύχει να διατηρήσει ένα επίπεδο πολιτικής και κοινωνικής σταθερότητας δίνοντας ισχυρές κυβερνήσεις με ορίζοντα τετραετίας και περιορίζοντας τις επικίνδυνες συγκρούσεις.
Στη συνέχεια ανακαλύψαμε την απλή αναλογική. Λες και ήταν λίγα τα προβλήματα που είχαμε να αντιμετωπίσουμε και έπρεπε να προσθέσουμε και ενα ακόμη μεγαλύτερο.
Με την απόφασή τους να ψηφίσουν την απλή αναλογική οι βουλευτές της τότε κυβέρνησης στην ουσία αυτό που έλεγαν ήταν ότι δεν θέλουν η χώρα να έχει έναν ισχυρό πρωθυπουργό και μία ισχυρή κυβέρνηση.
Μήπως όμως έτσι υπονομεύεται η αντιπροσωπευτική δημοκρατία ;
Μήπως βγάζουμε μόνοι μας τα ματάκια μας ;
Χρήστος Αλεξανδρής
