Η ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ

Γράφει ο
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΡΙΚΟΣ
Συνταξιούχος Εκπ/κος

Αφορμή για το κείμενο αυτό, στάθηκε η περίπτωση του εκπαιδευτικού στη Ρόδο που μετέτρεψε το αυτοκίνητό του σε ξενοδοχείο ύπνου, γιατί αδυνατούσε να πληρώσει το αυξημένο ενοίκιο που του ζητήθηκε. Πάλι καλά που διέθετε και αυτοκίνητο.

Ίσως δεν γνώριζε ότι στο νησί των ιπποτών, ευπρόσδεκτοι είναι οι τουρίστες και όχι οι εκπαιδευτικοί.

Δεν είναι βέβαια η μοναδική περίπτωση. Άλλοι αναγκάστηκαν να διαμένουν σε παραλίες, σε κάπινγκ κλπ. Σε κάποιες περιπτώσεις εκπαιδευτικοί αναγκάστηκαν και σε παραίτηση με την απειλή της ποινής να επικρέμαται επί της κεφαλής, για 2  και 3 χρόνια δηλ. να είναι αποκλεισμένοι από το δικαίωμα της επαναπρόσληψης.

Περιοδεύων θίασος λοιπόν κάποιες χιλιάδες εκπαιδευτικοί. Σήμερα εδώ, αύριο εκεί μεθαύριο… πουθενά. Και είναι άνθρωποι 45 ετών, 50 ετών, 55 ετών και αφήνουν πίσω τους οικογένειες με παιδιά.

Πώς να σκεφτούν κάποιοι νεώτεροι να δημιουργήσουν οικογένεια;

Κατά τα άλλα την πολιτεία την απασχολεί και ενδιαφέρεται για το δημογραφικό πρόβλημα.

Ο καθηγητής Παιδαγωγικής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων σε σχετικό άρθρο με τίτλο «Αναπληρωτές εκπαιδευτικοί», αναφέρει: «Η επινόηση του βασανιστηρίου, όπου αναρωτιέται, εάν υπάρχει πιο ταπεινωτική και πιο εξευτελιστική, επώδυνη/ βάρβαρη/ εφιαλτική/ εξατομικευμένη, ανταγωνιστική (: ο θάνατός σου η ζωή μου) σωφρονιστική εμπειρία βασανιστηρίου, από το να είσαι σε καθεστώς αναμονής, προκειμένου να εγγράφεσαι κάθε χρόνο σε μια λίστα κατάταξης και αναμονής για μία θέση προσωρινής απασχόλησης και αυτό να επαναλαμβάνεται για πολλά χρόνια.

Ο εκπαιδευτικό λοιπόν πρέπει να είναι ταπεινωμένος, εξουθενωμένος, κοινωνικός παρίας να μην μπορεί να σηκώσει κεφάλι.

Η εκάστοτε εξουσία φοβάται την ομαδική αντίδραση, τη διαδήλωση, τα συνθήματα, την κοινωνική αναστάτωση, τη σύγκρουση.

Στη δημοκρατία όμως (γιορτάσαμε και τα 50 χρόνια της, ζωής να ‘χει) όλοι οι πολίτες έχουν ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ αλλά έχουν και ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ.

Να ζητούν καλύτερους όρους εργασίας, καλύτερες αμοιβές, ισότιμη πρόσβαση σε υγεία, εκπαίδευση, κοινωνική πρόνοια.

Ας γνωρίζουν λοιπόν όσοι χειρίζονται τα θέματα της Παιδείας ότι: παιδεία δεν είναι ούτε τα καλλιμάρμαρα κτήρια, ούτε η καθιέρωση και η υπερίσχυση των ψηφιακών συστημάτων στις εκπαιδευτικές διαδικασίες.

Ασφαλώς είναι ευπρόσδεκτη και πολύ θετική εξέλιξη η αξιοποίηση των πλεονεκτημάτων της τεχνολογίας σε σημαντικά θέματα διοικητικής και όχι μόνο λειτουργίας της εκπαίδευσης.

Ψυχή όμως και ακρογωνιαίος λίθος της παιδείας είναι ο λειτουργός της, Ο ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ.

Ήμουν μαθητής ενός επαρχιακού Γυμνασίου πριν μερικές δεκαετίες, όταν επισκέφθηκε το σχολείο ο τότε υπουργός Παιδείας. Αφού περιαυτολόγησε περί πάντων χωρίς να πει τίποτα, το λόγο πήρε στο τέλος ο Γυμνασιάρχης μας και έκλεισε το λόγο του με την εξής φράση. «η παιδεία κύριε Υπουργέ δεν ήταν ποτέ στις πρώτες προτεραιότητες της πολιτείας. Ήταν πάντα το έκθετο της πολιτικής (έκθετο = βρέφος που έχει εγκαταλειφθεί σε δημόσιο χώρο)».

Λυπάμαι που μετά από αρκετά χρόνια κάνω την ίδια διαπίστωση…