Ανύποπτοι Πολιορκημένοι

Οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν για όσους δεν κατανοούσαν την κρισιμότητα των περιστάσεων ότι κοιμούνται σε «Μιλήσια στρώματα» δηλ. στρώματα που είχαν οι κάτοικοι της Μιλήτου, υπερβολικά μαλακά και αναπαυτικά, και δεν αποφάσιζαν να εγερθούν.

Ποιος μπορεί ν’ αμφισβητήσει ότι αν και είμαστε περικυκλωμένοι από εχθρούς και προβλήματα, αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες ανέμελοι;

Εδώ και 200 χρόνια από τη παλιγγενεσία μας κινδυνεύουμε, να μας επιτεθούν, να μας φαλκιδεύσουν εδαφικά, και όλο πασχίζουμε να τα βγάλουμε πέρα γαντζωμένοι στα βράχια και τις βραχονησίδες μας. Και σαν να μην είμαστε εμείς οι ίδιοι που τα εφιστάμεθα αυτά, ζούμε σα να μην μας αγγίζουν.

Την ώρα που ο Τούρκος προσπαθεί να εξαφανίσει το Ελληνικό στοιχείο από την Κύπρο, να μας πάρει το Αιγαίο, εγείρει προβλήματα στη Θράκη, εμείς για άλλα τυρβάζουμε.

Την εποχή που πρέπει όλη η ικμάδα μας να είναι στραμμένη στον αγώνα να γίνουμε ισότιμοι και όχι οικονομικοί ουραγοί της Ε.Ε. εμείς αδρανούμε.

Η σημερινή εποχή θα σημαδέψει τη μοίρα μας για πάντα.

Για να είναι όμως λαμπερό το στίγμα:

Απαιτείται σύσσωμη προσπάθεια και εγρήγορση όλων μας.

Απαιτείται διαφώτιση και παραδειγματισμός από τους Κυβερνώντες.

Απαιτείται συναγερμός πολιτών, διοικούντων και αντιπολιτευομένων. Μόνη η Κυβέρνηση σε τόσο σημαντικά θέματα δε μπορεί να πράξει τίποτα.

Η Ελλάδα είναι πολιορκημένη από προβλήματα ζωής ή θανάτου τα οποία δεν εξορκίζονται με συνθήματα. Απαιτείται συνεργασία. Όλοι είμαστε επιβάτες στο ίδιο καράβι. Ή όλοι μαζί θα σωθούμε, ή όλοι μαζί θα βουλιάξουμε και το καράβι φέρει το όνομα ΕΛΛΑΣ.

Οι πολιτικοί μας να διαφωτίσουν το λαό, ώστε να γίνει συνείδηση στον καθένα μας, ότι όσο ξοδεύονται περισσότερα από τα Κρατικά χρήματα, είναι σα να ανοίγουμε σε μακρό ή σύντομο χρόνο το λάκκο μας. Ο καθένας μας να ελέγχει τον εαυτό του και να τον υποχρεώνει να είναι λιτός για το καλό όλων.

Λιτότητα για ένα Κράτος πολιορκημένων, όπως είμαστε σήμερα, είναι το να έχουμε Βουλή 150 ή 200 Βουλευτών και όχι 300 λες και ο πληθυσμός μας είναι διπλάσιος.

Λιτότητα αποδοτική είναι όταν οι αργίες μειώνονται αντί να πολλαπλασιάζονται.

Λιτότητα θα πει να παταχθούν οι χρηματισμοί, οι νεποτισμοί, ο αμοραλισμός των δυνατών, ο μαραθώνιος της κερδοσκοπίας.

Το δρόμο ασφαλώς θα πρέπει να δείξουν οι τα πρώτα φέροντες.

Κάποιοι διαβάζοντας το κείμενό μου ίσως πουν:

Δε βαριέσαι . η γενική εικόνα είναι καλή, γιατί να απαισιοδοξώ.

Άλλοι καλοπερνούντες θα πουν, είμαστε ευτυχισμένοι γιατί μας αγχώνει ο γράφων;

Γνωρίζουν άραγε και οι μεν και οι δε ότι ζούμε σε δανεισμένη και προσωρινή ευτυχία;

Οι κρίσεις συχνά οδηγούν σε νέους τρόπους σκέψης. Τα μόνα φρένα σε μια τέτοια προσαρμοστικότητα είναι η ακαμψία σκέψης και το συμφέρον.

Στη χώρα μας το πάθος και ο κομματισμός υπερτερούν της λογικής, με αποτέλεσμα ο διάλογος μεταξύ ατόμων με διαφορετικές απόψεις να είναι σχεδόν αδύνατος.

Αρκετές φορές επικρατεί ο παραμερισμός ανθρώπων, που διατηρούν την πνευματική τους ελευθερία και δεν είναι διατεθειμένοι να την θυσιάσουν στο βωμό του όποιου συμφέροντος.

Με εντυπωσίαζε ανέκαθεν η Αινειάδα, γιατί έχει στο επίκεντρό της τη θεματική του καθήκοντος προς την Οικογένεια, το Κράτος, την Ειρήνη. Ενός καθήκοντος που συνεπάγεται και την προσωπική θυσία. Ταυτόχρονα ασχολείται με προβλήματα προσφυγιάς. Είναι έργο που ερευνά αιώνια προβλήματα.

Σήμερα ο ευδαιμονισμός, η καταναλωτική μανία πλεονάζουν, ενώ το ήθος, το καλό παράδειγμα σπανίζουν και όταν υπάρχουν πνίγονται, γίνονται αμυδρά.

Οι φράσεις:

«Αν δεν τ’ αρπάξω εγώ, θα τα πιάσει ο άλλος».

«Γιατί να το κάνω εγώ; Θα βρεθεί άλλος να το πράξει».

Είναι η νοοτροπία που τείνει να επικρατήσει. Όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι η Ελλάδα ρέπει προς το μηδενισμό . σίγουρα όμως ο άξονάς της γέρνει προς το ελαφρύ και το ασήμαντο.

Ο Σαίξπηρ στον «Έμπορο της Βενετίας» γράφει «αν οι βαθμοί, οι θέσεις, οι τιμές δεν παίρνονται με τη διαφθορά, αλλά με αντίτιμο την αρετή, πολλοί διοικούντες θα γίνονταν διοικούμενοι».

Τελικά μας πολιορκεί η Εθνική παρακμή . κύριο αίτιό της είναι η προσπάθεια αποδυνάμωσης ορισμένων συνιστωσών της Εθνικής μας ταυτότητας, όπως η Παιδεία, η υπερηφάνεια για την Ιστορία μας, η Ορθοδοξία κλπ.

Η απαράδεκτη δε συναινετικότητά μας ανοίγει την όρεξη σε κακούς γείτονες.

Αθ. Δ. Γκίκας,
Μαθηματικός