Εις μνήμην αδελφέ...

ήταν η προσφώνηση με την οποία ξεκινούσε την κουβέντα του, σε μένα. Αντικαθιστούσε το όνομά μου. Κι ομολογώ, ότι μου άρεσε ιδιαίτερα (ίσως επειδή δεν είχα αδέρφια) και τη θεωρούσα πολύ τιμητική.
Παιδί της Νέας Άμπλιανης, μπήκε στη δουλειά κι έμαθε την τυπογραφική τέχνη. Ανέλαβε την οικογένεια, μετά τον πρώιμο θάνατο του πατέρα του. Όταν του δόθηκε η ευκαιρία, το έτος 1982, να αποκτήσει την ιστορική εφημερίδα “Λαμιακός Τύπος”, το τόλμησε.
Στη συνέχεια, μαζί με τον αδερφό του Σπύρο, έγινε η διπλή επιχείρηση τυπογραφείου και εφημερίδας, που από τη στοιχειοθεσία πέρασε στις λινοτυπικές μηχανές, στη φωτοσύνθεση και τελικά στην ηλεκτρονική έκδοση με νέα πειστήρια. Από τον περιορισμένο χώρο του κτιρίου της οδού Ροζάκη-Αγγελή 42, μεταφέρθηκαν σε πολύ μεγαλύτερο στην οδό Αμφικτυόνων και τελικά στο ιδιόκτητο μεγάλο κτίριο της οδού Ηρώων 3.
Ήταν μια πορεία σχεδόν 40 ετών, που υποστηρίχθηκε από θαυμάσιους συνεργάτες ως συντάκτες, διοικητικούς και τεχνικό προσωπικό. Όλοι όσοι συνεργάστηκαν μαζί του έχουν να πουν τον καλό λόγο.
Εκτός της επιχείρησης, συμμετείχε και σε μια παρέα καλών φίλων, που συνδύαζαν ποικίλα ενδιαφέροντα, σοβαρά και εύθυμα. Στη γενέθλια ημέρα επανέκδοσης του Λαμιακού Τύπου από τους Αφούς Ρίζου (στις 4 Σεπτεμβρίου), κυκλοφορούσαμε μεταξύ μας ένα έκτακτο σατιρικό φύλλο. Οι μνήμες που έρχονται είναι πολλές και δεν μπορούν να αποδοθούν με σύντομο τρόπο.
Ευτύχησε στη σύντροφο της ζωής του τη Μαρία και η  χαρά τους κορυφώθηκε με το παιδί τους, τον Αλέξανδρο. Η γιαγιά Βασιλική χαιρόταν με την επαγγελματική προκοπή των παιδιών της, αλλά και με τις καλές οικογένειές τους. Έφυγε το 2010, σε ηλικία 83 ετών.
Όμως τώρα, ο θάνατος στα 66 χρόνια ήρθε νωρίς. Ίσως ο καλός άνθρωπος αυτός έπρεπε να είναι πιο αυστηρός με τον εαυτό του. Όλοι μας λέμε τα ίδια, αλλά η ζωή μας παρασύρει με τις ανάγκες της και φροντίζουμε τους άλλους, εκτός από τον εαυτό μας.
Εδώ ισχύει ο λόγος του Τσάρλυ Τσάπλιν, που είπε “Υπάρχει κάτι που είναι εξίσου αναπόφευκτο με το θάνατο. Και αυτό είναι η ζωή.”
Για όποιον δεν κατάλαβε, μιλώ για το Τζίμη, όπως τον αποκαλούσαμε ή το Δημήτρη Ρίζο, τον “αδερφό” καλύτερα, που μας αιφνιδίασε όλους. Σε κουβέντα του προς εμένα, λίγες μέρες πριν το κακό,  αναγνώρισε το προσωπικό του λάθος, ότι δεν άκουσε προ διετίας γνωστό του καρδιολόγο.
Η καθημερινή του παρουσία στις δραστηριότητες της επιχείρησης, αλλά και στους κοινωνικούς χώρους (πριν τις απαγορεύσεις λόγω πανδημίας), φέρνουν τώρα μόνο τη χαρακτηριστική εικόνα του και πικραίνουν με την απουσία του.
Στη γυναίκα του Μαρία εύχομαι την “εκ Θεού παρηγορίαν” και συμμερίζομαι την οδύνη της αιφνίδιας και μεγάλης απώλειας. Στο γιο του Αλέξανδρο εύχομαι να είναι στη ζωή του γερός, δημιουργικός και καλότυχος, με οδηγό το πρότυπο του άξιου πατέρα του.
Η απώλεια στερεί και τον αδελφό του Σπύρο από μια μεγάλη βοήθεια, αλλά και επιβαρύνει το συναίσθημα, εφόσον όλα τα χρόνια είχαν καλό αδελφικό δεσμό. Να ευχηθώ καλή δύναμη στο Σπύρο, με υγεία, τόσο στο τιμόνι της επιχείρησης όσο και στη στήριξη της ευρύτερης οικογένειας Ρίζου.
Από την πλευρά μου υποκλίνομαι στην ευγένεια, φιλία, αξιοσύνη και στο γλυκό χαρακτήρα του Τζίμη, όπως ήθελε να τον αποκαλούμε, ή καλύτερα του “αδελφού”. Τον ευχαριστώ για τη μεγάλη τιμή της εκτίμησης. Τη διατηρώ ως πολύτιμη παρακαταθήκη.

Κωνσταντίνος Αθ. Μπαλωμένος, φυσικός