25η Μαρτίου του ’21 Πόσο μας αγγίζει η αύρα του ’21

Γράφει ο
Αθ. Δ. Γκίκας,
Μαθηματικός

Πάνε κάμποσα χρόνια που στο όνομα της παγκοσμιοποίησης μας έχει επιβληθεί μια ιδεολογική τρομοκρατία. Δεν τολμάς να πεις τις λέξεις Πατρίδα, Έθνος και αμέσως μειοψηφίες, που νομίζουν ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια, εκτοξεύουν εναντίον σου δολοφονικά στερεότυπα και βαρετά κλισέ.

Ευτυχώς υπάρχουν οι Επέτειοι και ένας λόγος για την Πατρίδα γίνεται ανεκτός.

Οι λαοί της Ευρώπης τηρούν την αύρα των αγώνων τους. Εκεί ο πολίτης δε ποτίζεται με το φίλτρο της λησμονιάς που τον κερνούν τελάληδες σχηματισμών και του υποδεικνύουν ποιες Επετείους πρέπει να τιμούμε περισσότερο, εθίζοντας, τους νέους ιδιαίτερα, σε ποιες πρέπει να μετέχουν.

Δεν θα τις ονοματίσω, τις γνωρίζετε. Είναι αυτές που καταλήγουν σε επεισόδια και καταστροφές, καλλιεργώντας όχι την αγάπη προς την Πατρίδα, αλλά την ομαδική βία.

Τι να κάνουμε; Η Ελλάδα δεν γέννησε μόνο τη λέξη Δημοκρατία, αλλά και τις λέξεις χάος και αναρχία.

Μοναδική η σημερινή μέρα. Η Εκκλησία γιορτάζει το λόγο της ύπαρξής της και το Έθνος το ξαναχτίσιμο του γκρεμισμένου Πύργου της Εθνότητάς του.

Το θαύμα αυτό άλλοι το θέλουν, ν’ αναδύεται ως αποκορύφωμα Θείας Πρόνοιας, άλλοι να προκύπτει από τα ορθολογικά δεδομένα του νόμου της φθοράς και παρακμής του δυνάστη και άλλοι να ξετυλίγεται με τα κίνητρα του λεγόμενου ιστορικού υλισμού.

Δεν θα επιχειρηματολογήσω υπέρ της μιας ή της άλλης άποψης, γιατί μπροστά μου έχω το όραμα μιας αδιαίρετης Ελλάδας, που χρέος έχουμε να την παραδώσουμε στην επόμενη γενιά περήφανη.

Τούτο μόνο θα πω: Στον αγώνα πήραν μέρος όλες οι τάξεις των Ελλήνων. Πήραν μέρος άτομα με τίτλους αρχοντιάς όπως ο Αλέξανδρος και Δημήτριος Υψηλάντης. Πήραν μέρος γυναίκες με γεμάτα γρόσια σεντούκια, που τα διέθεσαν στον αγώνα όπως η Μαντώ Μαυρογένους και η Μπουμπουλίνα.

Πήραν μέρος πολλοί άσημοι, που κέρδισαν τον τίτλο αρχοντιάς κατά τη διάρκεια του αγώνα όπως ο γιος της καλογριάς, ο Καραϊσκάκης.

Το μεγαλείο του ξεσηκωμού το νοιώθουμε μόνο αν με τη σκέψη μας μπούμε στο καλύβι του ραγιά, στο κονάκι του Τούρκου, στο αρχοντικό του Κοτζάμπαση.

Αν αγαπήσουμε τον Έλληνα όπως και να ήταν, ν’ αγαπήσουμε τον Διάκο και τον Μπότσαρη, αλλά να κατανοήσουμε και τους φονιάδες του Ανδρούτσου, Γκούρα και Μαμούρη, γιατί αυτοί πριν λίγο κατενίκησαν στα Βασιλικά Λοκρίδας χιλιάδες Τούρκους.

Μέσα στον οχτάχρονο αγώνα βρίσκουμε συμπυκνωμένες όλες τις αρετές και όλες τις ασχήμιες της φυλής.

• Την ευψυχία και το πνεύμα της θυσίας του Λεωνίδα το βρίσκουμε στο πρόσωπο του Διάκου.
• Την ορμητικότητα του Διομήδη στον Καραϊσκάκη.
• Την ναυτοσύνη του Θεμιστοκλή στον Κανάρη και Μιαούλη.
• Τη σοφία του Νέστορα στον Κολοκοτρώνη.

Μοιραία ως κληρονόμοι της Ιστορίας των προγόνων μας, κληρονομήσαμε και όλα τα ελαττώματα: ενός ισχυρού υπερόπτη Κοριολανού, ενός άσημου και εκδικητικού Αλκιβιάδη και ένα εγώ μεγαλύτερο από την Πατρίδα.

Μπορεί σήμερα να μη ζούμε μέρες πολέμου: ζούμε όμως μέρες εξόχως πολιτικές που απαιτούν εγρήγορση, προσφορά, και ενότητα.

Την ενότητα την επικαλούνται όλες οι παρατάξεις: Όμως με λόγους ή πράξεις πράττουν το παν για να την τραυματίζουν.

Μοιάζουμε με τους Αρχαίους προγόνους μας Ατρέα και Θυέστη, που αλληλοσφάχτηκαν για τη διαδοχή. Ας το εννοήσουμε ή όλοι θα σωθούμε ή όλοι θα καταποντισθούμε.

Άλλωστε στο ίδιο καράβι είμαστε επιβάτες και το καράβι αυτό φέρει το όνομα ΕΛΛΑΣ.