28η Οκτωβρίου του ’40 και τα ΟΧΙ του Ελληνισμού

Γράφει ο Αθ. Δ. Γκίκας, Μαθηματικός

Υπάρχουν φορές που αλλάζουν μέσα μου θέση και μορφή οι απόψεις μου για πολλά πράγματα. Δεν άλλαξε όμως ποτέ η άποψή μου για την ταυτότητα των μαχητών του ’40 και η άγρια ικανοποίηση να λες το ΟΧΙ, το ευθύ και λαμπερό, το ποτέ το ίδιο δυο φορές.
Στη μακραίωνη ιστορία μας έχουμε πει πολλά ΟΧΙ και δεν εννοώ μόνο εκείνα που είπαμε σε όσους επιβουλεύτηκαν την ανεξαρτησία της Πατρίδας μας.
Όταν οι νεκροί του Αλβανικού μετώπου έγερναν στο χώμα για να περάσουν την πρώτη νύχτα του θανάτου τους, τους αγκάλιαζε το ίδιο χώμα που γέννησε τις πιο ευγενικές αρνήσεις. Αναφέρομαι:
•    Στο ΟΧΙ της Αντιγόνης στην αυταρχικότητα του Κρέοντα που ήταν ένα ισχυρό μήνυμα στην Οικουμένη, για Ελευθερία και Δημοκρατία.
•    Στο ΟΧΙ του Προμηθέα στην μοιρολατρεία και παντοδυναμία των Θεών, όταν τους έκλεβε τη φωτιά της γνώσης και χάριζε στην ανθρωπότητα τη Λογική, τα Μαθηματικά, την Αστρονομία, με αποτέλεσμα τα φαινόμενα να μην φοβίζουν, ούτε να εντυπωσιάζουν τον άνθρωπο, γιατί ήταν πλέον σε θέση να τα ερμηνεύσει, πολλές δε φορές και να τα προβλέψει.

Όλα αυτά τα ΟΧΙ του Ελληνισμού δεν δείχνουν τίποτα άλλο παρά την αταλάντευτη πορεία ενός λαού, μοναχικού Ακρίτα, που αρνείται και αντιστέκεται.
Γιορτάζουμε λοιπόν κάθε 28η Οκτωβρίου το ΟΧΙ, την αρχική μας άρνηση σε αντίθεση με τους άλλους λαούς της Ευρώπης, που γιορτάζουν το τέλος του πολέμου, που κατά κανόνα συμπίπτει με την απελευθέρωση των πρωτευουσών τους.
Είναι σαφές, ότι για μας η δραματικότητα του αρχικού ΟΧΙ, ώστε να περιφρονηθεί η αξιοπρέπειά μας, συνιστά συναρπαστικότερο ιστορικό γεγονός, από τη μνημιακή στασιμότητα ενός νικηφόρου συμβάντος.
Σε κρίσιμες για το Έθνος στιγμές, ανάμεσα σε διαφορές και κομματικές διαφωνίες, ξεπηδάνε πανίσχυρες ιαχές:
άλλοτε     «ιτε παίδες Ελλήνων …»
  -//-         «Ελευθερία ή θάνατος»
  -//-         «Νυν υπέρ πάντων ο αγών»
  -//-         «ΟΧΙ»
Κάθε φορά διαφορετικές λέξεις, αλλά πάντοτε με το ίδιο νόημα. Κερδήθηκε η μάχη της Πίνδου. Αυτή η νίκη οδήγησε τους ήρωες του Ελ Αλαμέιν, στήριξε την άμυνα του Στάλιγκραντ, έφερε την νίκη των συμμάχων.
Και οι σύμμαχοι; Δεν μας είπαν έμπρακτα το ευχαριστώ τους, αν και ωφελήθηκαν από τις θυσίες μας.
Δική τους η ντροπή. Η προσφορά δεν έγινε γι’ αυτούς. Σκοπός μας δεν ήταν να περάσουμε την επόμενη της νίκης, από το συμμαχικό ταμείο, για να εισπράξουμε το φιλοδώρημα.
Δεν υπήρξε τέτοιος σκοπός . υπήρξε υποχρέωση, ξέσπασμα ψυχής, όπου ευλαβείς στην ιστορία των προγόνων μας, να γράψουμε τη δική μας σύγχρονη ιστορία.
Τι κερδίσαμε;
•    Τιναχτήκαμε όρθιοι και λογαριαστήκαμε με τους μεγάλους. Μακάρι και σήμερα να είμαστε έτοιμοι, αν ποτέ απαιτηθεί, να πράξουμε το ίδιο χωρίς φοβίες. Τα μεγέθη κατά τη διάρκεια των πολέμων δεν έχουν καταλυτική επιβολή.
•    Νικήσαμε πριν απ’ τον εχθρό, τον διχασμό ! Κοιμηθήκαμε διχασμένοι σε Βενιζελικούς, Βασιλόφρονες, Μεταξικούς κλπ και ξυπνήσαμε Έλληνες.
Ίσως έλθουν και πάλι δύσκολες στιγμές μακάρι να ξεπετιέται ξανανιωμένη η ενιαία συνείδηση του Ελληνισμού για να σώζει την Ελληνικότητά μας.
Την Ελληνικότητα ως αίσθημα την τοποθετώ στα παιδικά μου χρόνια, στη γλώσσα, στις εικόνες, τα ακούσματα που διαμορφώνουν τον ιδιωτικό αισθαντικό κόσμο. Ως συνείδηση, την εστιάζω στον ελεύθερα σκεπτόμενο άνθρωπο.
Είναι προσόν να είσαι Έλληνας με την προϋπόθεση να είσαι έτοιμος να πεις τα δικά σου ΟΧΙ:
•    ΟΧΙ στη ραθυμία
•    ΟΧΙ στο θράσος που οδηγεί τον ψιλικατζή ή τον μεγαλέμπορο να φοροδιαφεύγει . τον οδηγό με ικανότητες Σουμάχερ, να λαμβάνει επίδομα τυφλότητας !
•    ΟΧΙ στο κακόηχο φακελλάκι ή το εμετικό λάδωμα.
•    ΟΧΙ στο συνδικαλιστή, που φροντίζει πρώτα για την πάρτι του.
•    ΟΧΙ στο γιατρό που υπερσυνταγογραφεί
•    ΟΧΙ στο τέρας του λαϊκισμού και της βίας που θεριεύει, όποτε μυρίζεται κενά και αδυναμίες εξουσίας, σηκώνοντας μπαϊράκια με ακατάληπτα συνθήματα. Ας μην μας τρομάζει το καμίνι της αντιπαράθεσης.
Να πούμε ΝΑΙ στη πνευματική ηγεσία, αν πρωτοστατεί στην αναδημιουργία του τόπου, ώστε να διασφαλιστεί η επιβίωσή του.
Και μεις ο απλός λαός να βοηθήσουμε με τη δική μας πίστη, ομόνοια, μόχθο και εθνική έξαρση.
Το μήνυμα μας το στέλνει ο απέναντι κ. Νταβούτογλου «κοινωνίες με ριζικά αποδυναμωμένη και φθαρμένη εθνικά συνείδηση, δεν έχουν πεδίο στρατηγικής λογικής, θέτουν σε κίνδυνο την ιστορική τους ύπαρξη και περιθωριοποιούνται στη Διεθνή σκακιέρα». (από το βιβλίο του: Στρατηγικό βάθος . Η διεθνής θέση της Τουρκίας).
Έχω την αίσθηση ότι η διεθνής ζωή κυλά με μίση, πάθη, εμφύλιες διαμάχες, ανεργία και οικονομική προσφυγιά. Σχεδιάζονται δε, από ισχυρά κέντρα ανακατατάξεις, που ίσως έχουν δυσμενείς επιπτώσεις στην Πατρίδα μας.
Ενώ προσπαθούμε να ισχυροποιήσουμε τη διεθνή παρουσία της χώρας μας, μήπως η πολιτισμική μας υπόσταση, βαθμιαία, αποξενώνεται από τον Ελληνοκεντρικό της χαρακτήρα, και μεις εφησυχάζουμε;
 Μήπως δεχόμαστε άκριτα, ασυνάρτητους τρόπους ζωής και ανίκανοι να τους αφομοιώσουμε, απλά τους καταναλώνουμε;
Μήπως χάνουμε σιγά-σιγά την αφομοιωτική μας δύναμη, που μας επέτρεψε να επιβιώνουμε ως Έθνος αν και γνωρίσαμε πολλούς κατακτητές;
Βλέπετε ο τόπος μας ήταν όμορφος, σε στρατηγική θέση και με βουλιμία έπεφταν πάνω και οι εχθροί. Το μόνο που κατόρθωναν φεύγοντας, ήταν ν’ αφήνουν πίσω τους κάποια πολιτισμικά στοιχεία, που απλά πλούτιζαν τη δική μας παράδοση, χωρίς ποτέ να χάσουμε την Ελληνικότητά μας. Το βεβαιώνει και ο ποιητής:
Το ’να στρώμα μου είναι Σλαύβος
τ’ άλλο Λατίνος τα’ άλλο τσιγγάνος
Με το ρυάκι που τα διαπερνά
είναι απ’ τη γενιά των Αχαιών»

Αρκετά στενάχωρα έγραψα. Μέρα που είναι σήμερα
•    ας τραγουδήσουμε για τους αντρειωμένους
•    ας κλάψουμε για τους νεκρούς του μετώπου
•    ας πικραθούμε από την απόγνωση της μνήμης των
•    συμφορών του Έθνους
•    ας τραγουδήσουμε τα τραγούδια εκείνων που δεν θα ξανατραγουδήσουν ποτέ

Μόνο αν διατηρούμε άσβεστη τη μνήμη των τιμημένων νεκρών, μπορούμε να γίνουμε συνεχιστές της ιστορίας που εκείνοι έγραψαν.