Καθημερινή Αδέσμευτη Εφημερίδα

Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ

• Ομιλία του δικηγόρου Γιώργου Δούμα στην 47η επετειακή εκδήλωση τη Ιεράς Μητροπόλεως με αφορμή τον εορτασμό των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση του 1821

 

Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε την Τρίτη το βράδυ στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Μητροπολιτικού Ναού Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Λαμίας
η 47η επετειακή εκδήλωση τη Ιεράς Μητροπόλεως με αφορμή τον εορτασμό των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση του 1821
με θέμα: «Η Δίκη των Ηρώων Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα από νομικής, κοινωνικής και πολιτικής απόψεως».
Την Εισήγηση επί του θέματος ανέπτυξε ο γνωστός και έγκριτος Ποινικολόγος Γεώργιος Δούμας, Νομικός Σύμβουλος της Ιεράς Μητροπόλεως.
Παραθέτουμε αυτούσια την πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία του.

« Κύρι’ ελέησον! Μνήσθητί μου Κύριε όταν έλθεις εν τη Βασιλεία Σου»….. Και έκανε τον σταυρό του….
Η κορυφαία στιγμή μέθεξης του ανθρώπινου δράματος με τη Θεία κάθαρση. Η στιγμή που όταν
Ο Κολοκοτρώνης ακούγοντας την εις βάρος του και εις βάρος του συγκατηγορουμένου του οπλαρχηγού Πλαπούτα επονείδιστη και κατάπτυστη καταδικαστική ετυμηγορία απελπισμένος από την κατάσταση εις την οποία η χώρα είχε περιέλθει πολιτικά και κοινωνικά αλλά και ο ίδιος προσωπικά, χωρίς να προσβλέπει σωτηρία από πουθενά, εγκαταλείπει τον εαυτό του στα χέρια του Θεού της αγάπης, της συγχώρησης και της αυτοθυσίας. Σαν τον ευγνώμονα ληστή δίπλα στο Σταυρό του Χριστού αναφωνεί «Μνήσθητί μου Κύριε όταν έλθεις εν τη Βασιλεία Σου»….. ομολογώντας με θάρρος μέσα στη δοκιμασία του την πίστη του στον καινούργιο κόσμο της Βασιλείας του Θεού στην οποία την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος αλλά ο Χριστός.

Κυρίες και Κύριοι
Οι ήρωες μπορεί κάποτε να ηττώνται και να αποκαθηλώνονται, εξίσου συχνά όμως ξαναγεννιούνται και ανορθώνονται. Αυτό το σπαρακτικό μονοπάτι της ανόδου της πτώσης και όψιμης αποκατάστασης που χαρακτήρισε τόσους ήρωες και ηρωίδες του Νέου Ελληνισμού επιχειρώ να σκιαγραφήσω με την ομιλία μου.
1834: Λίγα χρόνια μετά την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους. Είχε τελειώσει ένας αγώνας, τόσον μάλλον δίκαιος και λαμπρός, όσον απηλπισμένος ή μάλλον ακατόρθωτος κατά την ανθρωπίνη μέση κρίση. Ένας αγώνας, που εδόξασε εις το διηνεκές τον μικρόν μεν, αλλά υπερήφανο τόπο μας. Ένας αγώνας που ετίμησε το ανθρώπινο γένος και πρόσθεσε μέρος εις την εύκλεια, ήτις συνόδευε από αιώνας τους αθανάτους προγόνους μας. Ένα απλόχειρον δεδουλωμένων ανθρώπων είχεν αποτολμήσει, τα σίδηρα, τα οποία η τυραννία τόσους αιώνας τους είχε φορτώσει να τα μεταβάλλει εις όπλα ακαταμάχητα, με μέσα μηδαμινά, με πόρους ανυπόστατους, με ψυχή όμως ανυπότακτον. Κατάφεραν να μεταλλάξουν την παλαιάν ριζωμένην εις τας καρδίας των δυνατών προς την Ελλάδα αντιπάθειαν παραδόξως εις εύνοιαν και προστασίαν και ανελπίστως να αναστήσουν την πολυπαθή πατρίδα των από τετρακοσίων ετών πολυστένακτον δουλείαν ή μάλλον τον ψυχρόν θάνατον. Ουδείς εξ’ ημών δύναται να στρέψει οπίσω τους οφθαλμούς του και να ενατενίση την εξολοθρευτικήν κατά πάντα ανισοτάτην εκείνην πάλην, χωρίς να καταληφθεί από αισθήματα δέους. Ουδείς εξ’ ημών νομιμοποιείται και έχει το δικαίωμα σήμερα, να αμφισβητήσει έστω και κατ’ ολίγον τις πολιτικές και κοινωνικές διαστάσεις του αγώνα εκείνου.
Αλλά μόλις ο αγώνας αυτός έλαβε τέλος και μόλις άρχισε να φέρη τους γλυκείς καρπούς, τους οποίους υπέσχετο και όλοι σχεδόν οι επίσημοι Στρατιωτικοί Αρχηγοί και μεγάλη μερίδα όσων εμβήκαν επί κεφαλής του ενδόξου Αγώνος, όσοι τον διηύθυναν εις τας διαφόρους φάσεις του, όσοι τον έφεραν εις αίτιον πέρας και όλοι σχεδόν οι διαπρέψαντες πρωταγωνισταί του Ελληνικού δράματος, καταδιώκονται εγκληματικώς με ιταμές και επαίσχυντες ενέργειες. Ενέργειες που παραπέμπουν ευθέως εις τον Κρόνο, που τα ίδια τα τέκνα του έτρωγε, αφού πρώτα τους έδιδε πρώτον ζωήν και τα άφηνε να γευτούν το γλυκό φως της ημέρας!!!!
Μεταξύ αυτών οι οπλαρχηγοί Κολοκοτρώνης και Πλαπούτας
Συγκεκριμένα,
Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια, κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης του τόπου, όπου ο Κολοκοτρώνης είχε εξέχουσα θέση, τα ηνία της εξουσίας πέρασαν στα χέρια πολιτικών, κυρίως στον Μαυροκορδάτο και στον Τρικούπη. Και έτσι προέκυψε βαθύτατη σύγκρουση και αντιπαλότητα μεταξύ των στρατιωτικών και πολιτικών, που κατ’ εκείνη την κρίσιμη συγκυρία αποτελούσαν τις δύο εθνικοπολιτικές μερίδες.
Η έλευση του Οθωνα διευκόλυνε τα πολιτικά σχέδια αυτών των δυο ανδρών, δια την αποδυνάμωση της στρατιωτικής εξουσίας και με την συνέργεια και σύμπραξη του Ιωάννη Κωλέττη, του τρίτου κατά σειρά σημαντικού πολιτικού προσώπου, σχεδίασαν, ενορχήστρωσαν και συναποφάσισαν την πολιτική και ουσιαστική εξουδετέρωση της καποδιστριακής μερίδας, εις την ουσία του Ρωσικού Κόμματος και του εκφραστού αυτού του ίδιου του Κολοκοτρώνη, επί τω τέλει επικράτησης του Αγγλο-Γαλλικού άξονος.
Αναμφιβόλως ο Κολοκοτρώνης αποτελούσε μια πολυτάλαντο-πολυεπίπεδο προσωπικότητα της οποίας η αξία δεν θα μπορούσε να αποτιμηθεί. Η διαδρομή του στην ελληνική σκηνή ήταν συνεχής και μακρά. Επηρέαζε και διαμόρφωνε το λαϊκό αίσθημα - τη λαϊκή συνείδηση και το πολιτικό αίσθημα και αποτελούσε κατά κύριο λόγο το ρυθμιστικό παράγοντα των εξελίξεων, στρατιωτικών και πολιτικών.
Αν προσπαθήσει κανείς να επιλέξει το κυρίαρχο χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς του, θα καταλήξει εις τη βαθυτάτη προσήλωση, επιμονή και πίστη, εις ένα και μοναδικό στόχο: Την ελευθερία της πατρίδας και την εξυγίανση του πολιτικού συστήματος. Πάνω και γύρω από το όραμά του αυτό θα δομηθούν και αναπτυχθούν όλες οι υπόλοιπες αρετές του. Ως στρατιωτικός νους και ηγέτης, ως γενναίος πολεμιστής, ως πολιτικός, αλλά κυρίως ως άνθρωπος, μ ε ξεχωριστή αξιοπρέπεια, μεγαθυμία και υπομονή. Τουτέστιν επρόκειτο περί ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΟΥ, περί της τύχης των οποίων κατωτέρω θα αναφερθώ και ανθρώπου με μεγάλη διεισδυτικότητα εις όλες και ιδίως τις λαικές κοινωνικές διαστρωματώσεις με μοναδικά όπλα- τον ευθύ και έντιμο και όχι στείρο και υποκριτικό, πολιτικό λόγο πάνω απ’ όλα το ΗΘΟΣ και η αξιοπρέπεια. Αρετές που ενοχλούσαν και σήμερα ομοίως, ιδίως όταν είναι ελεύθερες, αυτοτελείς, δυναμικές, ανεξάρτητες, ανιδιοτελείς.
Το όλο σχέδιο της πολιτικής εξουσίας εις πράξη μετουσιώθηκε δια της εις βάρος αρχικώς και εις μεγάλη μερίδα στρατιωτικών αποδόσεως της κατηγορίας της συνομωσίας προς διατάραξη της δημόσιας ασφάλειας, και της ένεκα αυτής συλλήψεώς των. Μεταξύ δε αυτών του Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα.
Κατά την περίοδο της συλλήψεών του Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα, ο Οθωνας περιόδευε στην Τρίπολη. Είναι προφανές ότι η Αντιβασιλεία με οξυδέρκεια επέλεξε αυτήν την εποχή προς σύλληψη των οπλαρχηγών για να συμπέσει με την περιοδεία του Βασιλέως και να αποσπαστεί η προσοχή του λαού της Πελοποννήσου που τον υποδέχθηκαν με λαμπρότητα και να περάσουν απαρατήρητες οι αθρόες συλλήψεις των οπλαρχηγών και του Κολοκοτρώνη.

Νομικό πλαίσιο τού τότε
κρατούντος δικαστικού κανονισμού
Οι συλλήψεις έγιναν, σε μία περίοδο που ο νεώτερος ποινικός Νόμος δεν είχεν ακόμη τεθεί εις πλήρη εφαρμογή, παρά ταύτα όμως, και ο τότε ισχύων ποινικός νόμος, ως και η τότε ισχύουσα ποινική δικονομία, που εξασφάλιζαν κατ’ ελάχιστον τα δικαιώματα των κατηγορουμένων, δεινώς παραβιάσθηκαν. Τουτέστιν η σύλληψη των δυο οπλαρχηγών έγινε ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΕΚΔΟΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΒΛΕΠΟΜΕΝΩΝ ΕΝΤΑΛΜΑΤΩΝ ΣΥΛΛΗΨΕΩΣ ΥΠΟ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ, που θα παρείχε τα κατ’ αρχήν εχέγγυα της δικονομικής και ουσιαστικής ασφάλειας των εμπλεκομένων και μάλιστα με απλή Διαταγή της Αντιβασιλείας που υπογράφηκε από τον Μάουρερ και Αβελ, χωρίς καν να συγκληθεί, όπως προβλέπονταν Υπουργικό Συμβούλιο και χωρίς τη γνώση και σύμφωνη γνώμη των Υπουργών Εσωτερικών και Δικαιοσύνης.
Υπήρξαν αντιρρήσεις-διαμαρτυρίες του Υπουργού Εσωτερικών Ψύλλα, ο οποίος απειλήθηκε και αντιρρήσεις και διαμαρτυρίες του Πρωθυπουργού Τρικούπη προς τον Μάσσων τον τότε Επίτροπο-Εισαγγελέα, για την παραβίαση της προβλεπομένης σύγκλησης του Υπουργικού Συμβουλίου. Τελικά συγκλήθηκε Υπουργικό Συμβούλιο για το σοβαρότατο θέμα των συλλήψεων και χωρίς γνώση των αρμοδίων Υπουργών Εσωτερικών και Δικαιοσύνης και χωρίς εντάλματα σύλληψης υπό της δικαστικής αρχής. Ο Τρικούπης εξέφρασε τη γνώμη ότι η Κυβέρνηση έπρεπε σύσσωμη να παραιτηθεί. Έγινε η παραίτηση του Τρικούπη και των δύο υπουργών, αλλά οι αντιβασιλείς πρότειναν να τηρηθεί μυστική μέχρι να επιστρέψει ο Όθωνας από την πρώτη περιοδεία του στο εξωτερικό, καθόσον η ορκωμοσία των νέων υπουργών έπρεπε να γίνει παρουσία του.
Την προανάκριση-ανακρίσεις διεξήγαγε ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, ΜΥΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΑΛΛΟΝ ΠΡΟΑΝΑΚΡΙΤΙΚΟ ΥΠΑΛΛΗΛΟ, Ο ΕΠΙΟΡΚΟΣ ΕΝΤΕΤΑΛΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΠΕΙΘΗΝΙΟ ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ ΜΑΣΣΩΝ, ο οποίος λόγω μη ανεύρεσης μαρτύρων εναντίον των συλληφθέντων-κατηγορουμένων αποφάσισε να προβεί στην εξέταση κάποιων εξ’ αυτών, μεταλλάσσοντας την δικονομική τους θέση από υπόπτους-κατηγορουμένους σε μάρτυρες και μάλιστα η κατ’ επιλογήν εξέτασή τους, συνεπεία των παρεμβάσεων που εγένοντο, συντελέστηκε μετά ΤΡΕΙΣ (3) ΟΛΟΚΛΗΡΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΝΤΟΣ 24 ΩΡΩΝ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΟΥΣ.
Κατόπιν αυτών, ο Εισαγγελέας Μάσσων δημοσίευσε το επαίσχυντο ανερμάτιστο, αναιτιολόγητο και παντελώς αόριστο κατηγορητήριο, ΕΞΙ (6) ΜΗΝΕΣ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ, χωρίς καμία απολύτως αναφορά εις τους ποινικούς νόμους που ευθέως παραβιάστηκαν και παραπομπή εις τα σχετικά άρθρα και χωρίς καμία απολύτως αναφορά σε σαφή και ορισμένα γεγονότα που θα έδιδαν τη δυνατότητα, αλλά και τη νομική και ουσιαστική ευχέρεια εις τους κατηγορουμένους να αντιτάξουν λόγους και επιχειρήματα καταλυτικά των κατηγοριών. Μάλιστα δε, την κατηγορία, αδοκίμως και παραμορφώνοντας το περιεχόμενο των καταθέσεων των μεταβληθέντων σε μάρτυρες υπόπτων, που αρχικώς είχε συλλάβει ως κατηγορούμενους, επικαλέστηκε ανερυθροίαστα δια την στήριξη της κατηγορίας, και κατέθεσε 25 συνολικά έγγραφα των οποίων το περιεχόμενο με αυθαίρετη ερμηνεία παραμόρφωσε, και έτσι εισήχθησαν σε δίκη, ΜΟΝΟΝ οι δύο εκ των συλληφθέντων Κολοκοτρώνης και Πλαπούτας.

ΤΟ ΚΑΤΗΓΟΡΗΤΗΡΙΟ
Η κατηγορία ήταν σοβαροτάτη, οι αποδιδόμενες πράξεις περιείχαν αυτόχρημα τα στοιχεία της εσχάτης προδοσίας, με ποινικό κολασμό την θανατική ποινή.
Τα κυριότερα κεφάλαια του κατηγορητηρίου ήταν τα εξής:
1. Ότι οι κατηγορούμενοι ήσαν αρχηγοί συνομωσίας σκοπούσης να προσβάλει την ασφάλεια του κράτους και την Εθνικήν Ανεξαρτησίαν και ότι προς τούτο προσπάθησαν εν τη Στερεά και τη Πελοπονήσω να διεγείρουν εμφύλιον πόλεμον και απέλυσαν ληστάς πρώην υπαλλήλους των.
2. Ότι μετά του Ρώμα ενήργησαν μυστικάς συνεδριάσεις προς ανατροπήν δύο μελών της Αντιβασιλείας δια παρακλήσεως προς ξένην δύναμιν (Βαυβαρία) και
3. Ότι υπέγραψαν και διέδοσαν αναφοράν προς ξένην δύναμιν (την Ρωσία) προς κατάργηση των τριών μελών της Αντιβασιλείας.
Εξεταστέο λοιπόν είναι εάν, περί της τόσο μεγάλης και τόσο πολύπλοκης συνομωσίας, συνεπεία της οποίας συνελήφθησαν πάνω από είκοσι πολίτες, αλλά αποδόθηκαν οι κατηγορίες μόνο στους δύο δηλ. στον Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα, ήταν επαρκείς 16 μόνο μάρτυρες, λιγότεροι των κρατηθέντων και 25 έγγραφα, τα οποία και μόνο επικαλέστηκε ο Μάσσων προς υποστήριξη της κατηγορίας και αυτά κατά το πλείστον ήταν καταθέσεις των συλληφθέντων.
Προκειμένου δε, περί της ποινικής ευθύνης, εξεταστέον είναι ποια πραγματικά περιστατικά κατατέθηκαν τα οποία επιβαρύνουν τους δύο εγκαλουμένους, διότι ενώπιον των Δικαστηρίων μόνο δια τις ίδιες πράξεις δίδει κάποιος λόγο και οι οποίες είναι ανενδοιάστως αποδεδειγμένες και όχι για φήμες και ενέργειες τρίτων.

Ποινικά Δικαστήρια -
Συγκρότηση Δικαστηρίου
Ένα εκ των σπουδαιοτάτων ζητημάτων που απησχόλησε την Αντιβασιλεία, ακόμη και από το στάδιο της ανακρίσεως, ήταν η επιλογή του δικαστηρίου που θα εξασφάλιζε την καταδίκη των κατηγορουμένων. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ίσχυαν και λειτουργούσαν τα υπό της Αντιβασιλείας ιδρυθέντα τρία (3) εγκληματικά Δικαστήρια. Για τη συγκεκριμένη όμως περίπτωση, υπεβλήθη πρόταση στο Υπουργικό συμβούλιο, να συστηθεί σύμφωνα με το ΒΔ του Σεπτεμβρίου 1833 στρατιωτικό δικαστήριο για τη δίκη του Κολοκοτρώνη, διότι αυτό απήγγελλε τις θανατικές ποινές χωρίς πολλές διατυπώσεις. Αντέδρασε ο Πρωθυπουργός Μαυροκορδάτος λέγοντας ότι τα στρατιωτικά δικαστήρια μετά την άφιξη του Βασιλέως καταργήθηκαν, οι δε φυλακισμένοι, μη όντες πλέον στρατιωτικοί, αλλά απλοί πολίτες, πρέπει να δικαστούν από τους φυσικούς τους δικαστές, διότι άλλως ο έξω κόσμος της Ευρώπης θα καταδικάσει αιωνίως την αδικία αυτή. Επικράτησε η γνώμη του Μαυροκορδάτου, ο οποίος δυστυχώς δεν είχε και το θάρρος να αφήσει ανεπηρέαστους τους πολιτικούς δικαστές, αλλά καθόρισε ο ίδιος τη σύνθεση του εν Ναυπλίω εγκληματικού δικαστηρίου, παρεμβαίνοντας ανενδοιάστως και αντικαθιστώντας μέλη του, με Πρόεδρο τον Πολυζωϊδη, τον οποίο η Αντιβασιλεία θεωρούσε τυφλό όργανό της και ομοίως τον Τερτσέτη και τον Σούτσο.
Μάλιστα ο Μάσσων, σε μία από τις ανεπίτρεπτες παρεμβάσεις του και ενεργώντας ως εντολοδόχος της εκτελεστικής εξουσίας, σε μια εκ των τελευταίων ημερών του Φεβρουαρίου, ζήτησε από τον Πρόεδρο Πολυζωϊδη να συγκαλέσει τα μέλη του δικαστηρίου σε συμβούλιο, έχοντας το θράσσος να εκτυλίξει προ των δικαστών τα πορίσματα της ανάκρισης και να ερωτήσει την επ’ αυτών γνώμη των, δηλ. εάν τα θεωρούν αρκετά για καταδίκη ή όχι, τολμώντας να πει (κατά τον Μένδελσων) ότι «το κατηγορητήριο ήτο γενικόν και αόριστον, τόσον, ώστε δικαστής ευρείας αντιλήψεως και με δικαστική συνείδηση να μπορούσε με αταραξία να το παραδεχθή»…… Αντέδρασε ο Πρόεδρος Πολυζωϊδης και με αξιοθαύμαστη αξιοπρέπεια του απάντησε: «Θάπτω εις τους κρυψώνας της σιωπής την αντάμωσίν μας εδώ, το διατί και δια το πώς. Κανένας όμως δεν θα ειπή γνώμην πριν η ώρα του Νόμου το καλέση……. Αλλά μη γένοιτο ποτέ να βάλλη είτε Δικαστής, είτε Ελλην, είτε Αντιβασιλεύς, είτε Υπουργός Βασιλικός την ζώστραν και την ρομφαίαν του Βρέννου εις τον δίσκον της ζυγαριάς. Αλοίμονον εάν δεν έχουμε εις την ψυχή μας το αίσθημα του καθήκοντος»….. Ηδη η Δικαιοσύνη δια του εκπροσώπου της είχεν ορθώσει το ανάστημά της!!!!!
Και έχουμε μετά ταύτα και έτερο πραξικόπημα της εκτελεστικής εξουσίας, όπου παραμονές της δίκης αποπέμπονται και μετατίθενται οι δύο εκ των φυσικών δικαστών της συνθέσεως Πάικος και Λουκόπουλος, αντικαθιστάμενοι με φερέφωνα της εκτελεστικής εξουσίας, και οι υποβληθείσες αιτήσεις εκ μέρους των συνηγόρων υπεράσπισης των κατηγορουμένων Κλωνάρη και Βαλσαμάκη ουδόλως εξετάζονται και ο ανάλγητος Μάσσων προσήγαγε νέα έγγραφα, των οποίων ουδόλως είχαν λάβει γνώση οι κατηγορούμενοι και παρά το Νόμο επισύναπτε ακόμη και τις απολογίες των κρατουμένων και την τελευταία στιγμή πρότεινε πρότεινε νέους επίορκους ψευδομάρτυρες.
Η δίκη άρχισε στις 30 Απριλίου 1834 και διήρκησε μέχρι τις 26 Μαϊου του ίδιου έτους για 21 συνεδριάσεις. Διεξήχθη στο τουρκικό τζαμί του Ναυπλίου.
Ο Επίτροπος Εισαγγελέας προέβη σε ελλιπή ανάπτυξη της κατηγορίας και πώς άλλωστε θα μπορούσε να καλύψει τα νομικά και ουσιαστικά κενά που εις την κυριολεξία την αποδομούσαν και την κατέλυαν. Και μετά και τις συγκλονιστικές, έξοχες, δομημένες και πλήρως αιτιολογημένες αγορεύσεις των συνηγόρων υπεράσπισης, που αποτελούν εις την κυριολεξία δικανικούς λόγους ισάξιους και εφάμιλους με αυτούς του Δημοσθένους, του Ισοκράτους και με φιλοσοφικές προεκτάσεις και θέσεις, εφάμιλλες της πολιτείας του Πλάτωνος, ανέκυψε ανάγκη δευτερολογίας του εισαγγελέως Μάσσων προς κάλυψη των κενών της ιταμής αγορεύσεώς του, πράγμα που αιτήθηκαν, ως εικός, οι συνήγοροι υπεράσπισης και υπέρ της αποδοχής του αιτήματος, καθόλα νομίμου και δικαίου, συνηγόρησε αβιάστως ο Πρόεδρος, πλην αντέδρασε πεισματικώς ο Επίτροπος, συνομολογών δημοσία πλέον ότι τον λόγο δίδει μόνον εις τους ανωτέρους του και δη εις την Αντιβασιλεία. Επρόκειτο περί μιας απαραδέκτου δικονομικής υπερβάσεως, που ανάγονταν εις τα θέματα και τα ζητήματα της δικονομικής τάξεως και της αποδεικτικής διαδικασίας και εις το σημείο αυτό ο Πρόεδρος Πολυζωϊδης, ευφυώς ανέβαλε τη συνεδρίαση, επιτάσσοντας τον Εισαγγελέα να δευτερολογήσει και να αναπτύξει την κατηγορίαν, ως όφειλε ευρύτερον. Ενόψει αυτού εις την μετ’ αναβολήν συνεδρίαση προσκομίστηκε από τον Εισαγγελέα εις το Δικαστήριο Διαταγή του Υπουργού Δικαιοσύνης Σχινά και της Αντιβασιλείας περί απαγορεύσεως της δευτερολογίας και επέτασσαν το Δικαστήριο να συνεχίσει τη διαδικασία, με την ιταμή υπόμνηση ότι τυχόν άρνηση του Δικαστηρίου θα αποτελεί το πλημμέλημα του άρθρου 480 του τότε ισχύοντος Ποινικού Νόμου δηλ. της αρνήσεως της υπηρεσίας, που σήμερα στοιχειοθετεί το αδίκημα της παραβάσεως του καθήκοντος.
Επρόκειτο περί της πλέον σκανδαλώδους επεμβάσεως και παρεμβάσεως της πολιτικής εξουσίας εν μέσω της προόδου της δίκης δια την χειραγώγησιν της διαδικασίας και το Δικαστήριο μετά ταύτα αποσύρθηκε δια την έκδοση οριστικής αποφάσεως.
Και εις το στάδιο αυτό της διασκέψεως, υπήρξε εντόνως μειοψηφούσα άποψη από τον Πρόεδρο Πολυζωϊδη και τον δικαστή Τερτσέτη περί απαλλαγής των κατηγορουμένων και πλειοψηφούσα υπέρ της καταδίκης των λοιπών τριών δικαστών, που σημειωτέον, έφερον έτοιμον και προς υπογραφήν την καταδικαστική απόφαση και απαιτούσαν την υπογραφή της παρά πάντων. Τότε και ενόψει της άρνησης των μειοψηφούντων δικαστών να την υπογράψουν, είχαμε την ωμή παρέμβαση, του Εισαγγελέα Μάσσονος που ατομικώς και κατ’ εντολήν του Υπουργού Δικαιοσύνης Σχινά επίεζε τους μειοψηφούνντας προς υπογραφή της επωνειδίστου αποφάσεως, ότε ο Πρόδρος Πολυζωϊδης απάντησε στωϊκά : «Εν ονόματι της Δικαιοσύνης και του ιερού προσώπου του Βασιλέως εις το οποίον τον θρόνον επιστηρίζεται η βάσις της Δικαιοσύνης δεν υπογράφομεν».
Ο δε, Τερτσέτης απάντησε : « Θεωρούμεν πολύ υψηλά ισταμένη την Δικαιοσύνην, εφ’ ής στηρίζεται ο θρόνος ώστε δεν υπογράφομεν άδικον απόφασιν και δεν θα μας εύρητε συνεργούς εις τον να φονευθούν δύο άνθρωποι».
Ο Σχινάς-Υπουργός Δικαιοσύνης- που εν τω μεταξύ είχε καταφθάσει εις τον χώρο της διασκέψεως επιτάσσει τον Πρόεδρο να υπογράψει αυτοστιγμή, ότε ο Πρόεδρος Πολυζωϊδης του απάντησε με ηρεμία:
«Προτιμώ την αποκοπή της χειρός μου, αλλά δεν υπογράφω».
Αμφότεροι δε, μετά την άρνησή των να υπογράψουν την απόφαση, Πολυζωϊδης και Τερτσέτης με χωροφύλακες, με βία και προπηλακισμό, σύρθηκαν έξωθεν του δωματίου των διασκέψεων, προκειμένου να ανέβουν επί της έδρας και να εκφωνήσουν την καταδικαστική ετυμηγορία, ότε συρόμενοι επ’ αυτής, ο μεν, Τερτέτσης ανεφώνησε:
«Το μεν σώμα μου δύνασθαι να το κάμετε όπως θέλετε, αλλά το στοχασμό μου, και τη συνείδησίν μου ποτέ δεν θα ηδυνηθείτε να τα παραβιάσετε».
Να λάβετε υπόψιν ότι άνευ της υπογραφής των δικαστών- μειοψηφίας καμία νομική ισχύ είχε, ΤΟΥΤΕΣΤΙΝ ΕΠΡΟΚΕΙΤΟ ΠΕΡΙ ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΟΥ ΚΑΙ ΜΗ ΔΥΝΑΜΕΝΗΣ ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΣΤΕΙ ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ.
Και εις το σημείο αυτό, αυτογνωμόνως και αυθαιρέτως και καταλύοντας κάθε έννοια ουσιαστικού και δικονομικού δικαίου, ο δικαστής Σούτσος, που ήταν γαμπρός του Υπουργού Δικαιοσύνης Σχινά, κατέλαβε τη θέση του Προέδρου, ο δε Υπουργός Δικαιοσύνης Σχινάς, υποκαθιστώντας τα δικαιώματα του Προέδρου ΔΙΕΤΑΞΕ να ανοίξουν οι πύλες του Δικαστηρίου και το πλήθος να εισέλθει στην αίθουσα και ΔΙΕΤΑΞΕ, τον γραμματέα να αναγνώσει την ετυμηγορία της ενοχής εσχάτου προδοσίας και της εις θάνατον καταδίκη των, με εκτέλεση της απόφασης εις την εκτός του φρουρίου του Ναυπλίου Πλατείαν, πλην όμως με αναστολή εκτελέσεως της αποφάσεως μέχρι εκβάσεως της περί χάριτος αιτήσεως, την οποίαν ήθελε ζητήσει επισήμως το δικαστήριο από την Αυτού Μεγαλειότητα.
Όλα αυτά που επισυνέβησαν, είχαν ως αποτέλεσμα την μετάλλαξη του υγιούς και αισιόδοξου κρατούντος λαϊκού αισθήματος εις αίσθημα οργής διογκούμενο, που συντάραξε και την Αντιβασιλεία και διέβλεψαν κοινωνικές αναταραχές, γιατί όπου κρατεί η αδικία και η ανισότητα εκεί και οι διαταράξεις και εν τέλει, όπως βεβαιοί και ο Τερτσέτης, με σύσταση του Προέδρου ο Όθωνας κάλεσε τους Μάουερ και Εϊδεκ εις τα βασιλικά δωμάτια και δια δακρύων επέτυχε την σωτηρίαν των κεφαλών των καταδίκων, υπογράφοντας την περί απονομής χάριτος απόφασή του.
Κυρίες και Κύριοι....

ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Στο σημείο αυτό και εν επιλόγω θα ήθελα να αναφερθώ εις τα πολιτικά και κοινωνικά μηνύματα που καταλείπει και πλέον επίκαιρα και σήμερα η επαίσχυντος ενέργεια της πολιτείας με τη δίκη των.
Κοινή διαπίστωση και τόπος κοινός έχει καταστεί και ευτυχώς βεβαίως ότι, υπάρχουν άνθρωποι χαρισματικοί. Άνθρωποι τους οποίους η προς όλα τα επίπεδα ικανότητα και κυρίως ο έντιμος χαρακτήρας των τους θέτει εκ των πραγμάτων και εξ’ αντικειμένου υπεράνω των άλλων.
Προς αυτούς λοιπόν τους πεφωτισμένους και χαρισματικούς αποτείνονται οι λοιποί εκζητούντες την προστασία, τη δύναμη και το ΔΙΚΑΙΟ. Οι άνθρωποι αυτοί ακολουθούντες είτε εκουσίως είτε εξ’ ανάγκης τον φυσικό των πραγμάτων ρου, αντιπροσωπεύουν και προσωποποιούν όλους αυτούς που αισθάνονται ότι τα δικαιώματά των καταλύονται και όλες τις τάξεις των δυσαρεστημένων πολιτών, με αποτέλεσμα να μεταβάλλονται σε κέντρο των διασκορπισμένων κακών διαθέσεων, τις οποίες εις βάρος τους συναθροίζουν. ‘Έτσι δέχονται από την εκάστοτε εξουσία αντί του επαίνου το φθόνο, τον ψόγο και την ταπείνωση. Και δυστυχώς πολλές φορές την με κάθε μέσο προσπάθεια περιθωριοποίησης και όχι λίγες φορές τη δίωξη. Όμως με την τιμώρηση ενός κατ’ ουσίαν ανυπάρκτου και κατασκευασμένου εις βάρος των εγκλήματος το οδυνηρό αποτέλεσμα είναι να δημιουργείται έγκλημα πραγματικόν και περισσότερον οδυνηρόν.
Κυρίαρχα αίτια ο φόβος της επικρατήσεώς των και ο φθόνος. Χαρακτηριστική περί αυτού είναι η προθανάτιως στάση του Σωκράτη, ο οποίος στις προτροπές των μαθητών του να δραπετεύσει προς αποφυγή της εκτέλεσης της θανατικής του ποινής απάντησε:
«Τον θάνατο ποτέ δεν φοβήθηκα, φοβάμαι όμως το φθόνο γιατί τρέχει πιο γρήγορα απ’ το θάνατο».
Εξαιτίας λοιπόν του φαινομένου αυτού και της εσκεμμένης περιθωριοποίησης των αρίστων του πνεύματος, της ικανότητας του ήθους και του χαρακτήρα, ευρισκόμεθα προ του φαινομένου που τείνει να λάβει διαστάσεις παγκοσμιοποίησης. Η οικονομική εξουσία να μεταλλάσσεται σε πολιτική, ενώ η λεγόμενη Τετάρτη εξουσία, η δημοσιογραφία, να τελεί υπό την ομηρίαν της, αντί να την ελέγχει με παρεμβατικότητα, με φωτεινές βεβαίως εξαιρέσεις και τουλάχιστον επιχαίρουμε, στον τόπο μας για την παράλειψη των φαινομένων αυτών, με ελάχιστες βεβαίως εξαιρέσεις, φαινόμενα που αποτελούν νοσογόνο κοινωνική εστία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.
Για το λόγο αυτό, ένα κράτος δικαίου ένα κράτος ισονομίας και ισοπολιτείας θα πρέπει απαρεγκλίτως να διασφαλίσει την διακριτότητα των εξουσιών και δη αυτή της δικαστικής εξουσίας, ώστε να αποτελεί την ασφαλή δικλείδα ουσιαστικού ελέγχου και ομαλής λειτουργίας του πολιτεύματος.
Έχω δε, δικαία την αίσθηση, που θεωρώ αποτελεί και πάγιο αίτημα της λαϊκής συνείδησης, και του νομικού κόσμου ότι η Δικαιοσύνη, στα πλαίσια πάντοτε της αυτοτέλειάς της και των αρμοδιοτήτων της, με παρρησία θα πρέπει να παρεμβαίνει εκεί που υπάρχουν μείζονα ζητήματα και αναδεικνύονται σπουδαία ελλείμματα αυθαιρεσιών της εκτελεστικής εξουσίας, χωρίς να υποκύπτει σε οποιαδήποτε παρεμβατική δραστηριότητα, οθενδήποτε προερχομένης.
Οι αμέτοχοι δικαστικοί λειτουργοί δεμένοι και επηρεαζόμενοι πολλές φορές από το άρμα της εκτελεστικής εξουσίας, ενίοτε έχουν οδηγήσει το σπουδαίο σκοπό που υπηρετεί χάρις του κοινωνικού συνόλου, εις την έντονη αμφισβήτησή της. Και θεωρώ ότι η «ελιτίστικη» άποψη ότι ο θεσμός της Δικαιοσύνης πρέπει να κρατά ίσες αποστάσεις τόσο από το λαό, όσο και από τους εκάστοτε τυχόν εκμεταλλευτές του, δεν έχει αποδώσει φανερά αποτελέσματα στην ανάδειξη του σοβαρότατου θεσμικού της ρόλου.
Πρέπει ο δικαστικός λειτουργός να είναι «βουτηγμένος» εις τη ζωή και ανεπηρέαστος να έχει τον αέρα διανοούμενου, να σκέφτεται παγκόσμια και να αγωνιά για ό,τι και ο υγιής πολιτικός νους. Ναι, θέλουμε, επιδιώκουμε - προσδοκούμε σε μια δικαιοσύνη, όχι αυτιστική αλλά δυναμική, παρεμβατική, ορθοτέμνουσα το λόγο του δικαίου και σε μια τάξη δικαστών εκ του κλάδου του οποίου προέρχονται άσπιλοι χαρακτήρες, όπως π.χ ο Πολυζωϊδης και ο Τερτσέτης, ανεξάρτητη και ανυπότακτη, πράγμα που εντόνως απαιτεί και επιβάλλει η ιερότητα και η αξιοπρέπεια του Δικαίου.
Διότι έτσι, θα παραμείνει εις το διηνεκές ενεργός και ο απ’ αιώνες βεβαιωθείς λόγος:
«Δικαιοσύνη Υψοί Έθνος, ελασσονούση δε φυλάς αδικίαι».
ΤΕΡΤΣΕΤΗΣ: «Το μεν σώμα μου δύνασθε να το κάμετε όπως θέλετε, αλλά τον στοχασμόν και τη συνείδησίν μου ποτέ δεν θα δυνηθείτε να τα παραβιάσετε»…

 

 

    

 

Απόψεις

Το ταξίδι στον  Νομό Έβρου είχε και δυσάρεστα απρόοπτα. Συνάντησα στην Ορεστιάδα τον ιντερνετικό μου φίλο Χρήστο. Η χαρά μεγάλη και από τις δύο πλευρές, μέχρι την...

Ενημερωτικά δελτία

Ενημερωθείτε άμεσα από την εφημερίδα μας για τις τελευταίες ειδήσεις μέσα από την ηλεκτρονική σας διεύθυνση.
randomness