Tο «ΟΧΙ»

Γράφει ο Αθ. Δ. Γκίκας

Μαθηματικός

Το είπαμε γιατί θυμώσαμε με την ιταμή πρόκληση της φασιστικής Ιταλίας. 

Εν αρχή ην το πάθος . ο λόγος έπεται.

Όταν θυμώνουμε δεσμευόμαστε να επιβάλουμε στους εαυτούς μας, συλλογικές επωφελείς συμπεριφορές, τις οποίες πιθανό να μην υιοθετούσαμε αν απλά σκεφτόμασταν υπολογιστικά.

Το θαύμα έγινε μα οι νεκροί του μετώπου πολλοί και πάντα σιωπηλοί . μιλά μόνο σήμερα η σιωπή τους.

Λείπουν στρατιώτες που πότισαν τις βουνοκορφές της Ηπείρου με ιδρώτα, αίμα, θάνατο . οι ανδρείοι !! Οι δειλοί πέθαναν πριν από το φυσικό τους θάνατο.

Γεμάτος σέβας γι’ αυτό το παρελθόν, ατενίζω το μέλλον.

Την αγωνιστική λογική εκείνης της γενιάς τη μετατρέψαμε σε ενδημική πολιτική βία, όπου δήθεν επαναστάτες δεν διστάζουν να υβρίζουν την οργανωμένη πολιτεία ή να τοποθετούν εκρηκτικούς μηχανισμούς σε ό,τι κατ’ εκτίμηση τους ενοχλεί.

Έχω την αίσθηση ότι βιώνουμε προσπάθεια αποδυνάμωσης ορισμένων συνιστωσών της εθνικής ταυτότητας, όπως παιδεία, θρησκεία, οικογένεια, υπερηφάνεια για την ιστορία μας.

Δυστυχώς σήμερα η ατομικότητά μας δεν διαμορφώνεται από ιστορικά, οικογενειακά, επιστημονικά πρότυπα αλλά από ήρωες της TV που συγκροτούν με την καθολική αναγνωρισιμότητά τους, τα τρέχοντα παραδείγματα προς μίμηση.

Κύριο δε αξιολογικό κριτήριο πάει να γίνει η οικονομική μεγαλοσύνη του ατόμου. Δείγμα της χαμηλής στάθμης των καιρών.

Αυτό δε σημαίνει ότι συνολικά η Ελλάδα ρέπει προς τον μηδενισμό. Σίγουρα όμως ο άξονάς μας γέρνει προς το ελαφρύ και το ασήμαντο.

Τιμώ τον πατριωτισμό, τις υποχρεώσεις του πολίτη, το χρέος και τις θυσίες που καλείται να κάνει για την Πατρίδα.