Από το market pass στο boarding pass...

Γράφει η Χαρά Ζούκα

Η ζωή σήμερα χαρακτηρίζεται από pass. Ξεκινά από το youth pass των νέων 18 ετών, συνεχίζει με το market pass και τελικά καταλήγει στο boarding pass του αεροδρομίου συνήθως στα 25 συν. Πλέον κάθε νέος απροσδιόριστης ηλικίας που σέβεται τον εαυτό του έχει σκεφτεί σίγουρα μια φορά να ζήσει μόνιμα στο εξωτερικό.  

Η απόφαση δύσκολη και η αποκοπή από τους δικούς σου πιο δύσκολη, ξεπερνάει τα σύνορα της περιπέτειας, καθώς πλέον δεν έχεις την επιλογή να μείνεις στη χώρα σου. Φεύγεις και γίνεσαι κι εσύ θύμα του γνωστού brain drain, αυτής της μάστιγας που πνίγει τη χώρα και η χώρα εθελοτυφλεί στην ύπαρξη σωσιβίων.

Δίπλα στο brain drain, μια ακόμα είδηση που γεμίζει τα πρωτοσέλιδα είναι η αναβάθμιση της επενδυτικής βαθμίδας της χώρας μας. Κατόπιν της οικονομικής κρίσης που μάθαμε ότι πέρασε, γινόμαστε πόλος έλξης επενδυτών και κεφαλαίων.

Η αγορά, σε αντίθεση με τα εγχώρια δρώμενα, αποπνέει εμπιστοσύνη στους ξένους, χωρίς να λογίζεται τα εκ των έσω της.

Στο άκουσμα της αναβάθμισης ξεχνά ότι οι πολίτες της ζουν με pass, μια εύηχη συνώνυμη λέξη των επιδομάτων.

Η επιδοματική πολιτική με πενιχρές παροχές, της τάξεως των 50 ευρώ ανά τρίμηνο για σούπερ μάρκετ, τη στιγμή που ο πληθωρισμός καλπάζει, αναδεικνύει ότι η πολιτεία γυρίζει την πλάτη της στην κοινωνία. Ο πλούτος πάει στους λίγους και οι πολλοί αναπολούν καταστάσεις αξιοπρέπειας, που παρά τις δυσκολίες γνώριζαν ότι εάν δουλέψεις, θα λάβεις. Δεν ήταν φρούδες ελπίδες.

Σήμερα, η ανισοκατανομή πλούτου είναι πιο εμφανής από πότε. Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat σε έρευνα το έτος 2022, το 26% των Ελλήνων βιώνει τον κίνδυνο της φτώχειας. Ένα ποσοστό που φέρνει τη χώρα μας και πάλι στις πρώτες θέσεις για ένα θλιβερό επίτευγμα.

Η προκλητική επιδοματική πολιτική δεν λύνει τα προβλήματα, αντίθετα τα ενισχύει. Όταν δεν εφαρμόζονται πάγιες κοινωνικές πολιτικές με επίκεντρο τον πολίτη, την εργασιακή του ένταξη στον τομέα εξειδίκευσής του, όταν η φορολογία δεν αγγίζει τους μεγάλους, αλλά βγάζει το μένος της στους μικρούς, όταν δεν προασπίζεσαι τα εργασιακά δικαιώματα, όταν γελάς στο άκουσμα work-life balance και θεωρείς τεμπελιά, όταν κάποιος επιθυμεί να ζει και να δουλεύει 8ωρο, τότε δεν είναι αυτογνωσία η αναβάθμιση της επενδυτικής βαθμίδας.

Μία χώρα είναι πόλος έλξης επενδυτών, όταν και οι ίδιοι της οι πολίτες την επιλέγουν για να επενδύσουν και να αποδώσουν τα μέγιστα, όταν έχουν κίνητρα και ελπίδα, αλλιώς ακόμα και οι επενδυτές εν καιρώ θα ετοιμάσουν το check in τους.