Είναι το οξυγόνο που αναπνέουμε! (Άρθρο του Χρήστου Αλεξανδρή)

Ζούμε συνθήκες ακραίας πόλωσης. Κυβέρνηση και κόμματα της αντιπολίτευσης είναι στα χαρακώματα, ανταλλάσσουν πυρά και εκτοξεύουν κατηγορίες ο ένας για τον άλλον. Όλοι ζητούν δικαίωση και απόδοση ευθυνών για την τραγωδία των Τεμπών, χωρίς να ξεκαθαρίζουν τι ακριβώς εννοούν όταν, εμμέσως πλην σαφώς αμφισβητούν και τη λειτουργία της δικαιοσύνης. Άλλοι μιλούν για συγκάλυψη αλλά μέχρι σήμερα δεν έχουν απαντήσει πειστικά στο ερώτημα τι ακριβώς προσπαθεί να συγκαλύψει η κυβέρνηση. 

Η εβδομάδα που ξεκίνησε χθες αναμένεται να ρίξει και άλλο μπαρούτι στη δημόσια πολιτική αντιπαράθεση που έχει ξεσπάσει.

Αναμένονται πορίσματα. Οργανώνονται νέα συλλαλητήρια. Προετοιμάζονται προανακριτικές και προτάσεις δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης με τον πρωθυπουργό να σηκώνει το γάντι και να λέει στους αντιπολιτευόμενους: “Ελάτε στη βουλή να με ρίξετε”!

Στο σκηνικό της ακραίας πόλωσης δεν υπάρχει χώρος για λογική, μέτρο, ορθολογική σκέψη. Δεν είμαι σίγουρος αν αναζητούμε να μάθουμε την αλήθεια για το σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών ή απλά αν ψάχνουμε εξιλαστήρια θύματα στις αποφάσεις της δικαιοσύνης. Αν αυτό δηλαδή που τελικά επιδιώκουμε είναι η επιβράβευση των πεποιθήσεών μας.

Διότι, όπως είχε πει κάποτε ένας πολιτικός, ο μεγαλύτερος εχθρός της αλήθειας δεν είναι το ψέμα αλλά οι πεποιθήσεις. Εάν τα στοιχεία της δικαστικής έρευνας όταν αυτή τελεσφορήσει, δεν συμφωνούν με την άποψη που έχουμε ήδη σχηματίσει, πρόκειται να πεισθούμε άραγε ότι αποδόθηκε δικαιοσύνη ; Αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με την άποψη που έχουμε ήδη σχηματίσει τόσο χειρότερο για την πραγματικότητα ;

Το παιχνίδι φαίνεται να είναι χαμένο από τα ... αποδυτήρια, όπως λέγαμε παλιά στο ποδόσφαιρο, όταν μια μικρή ομάδα αντιμετώπιζε μια αποδεδειγμένα καλύτερη. Το παιχνίδι φαίνεται να έχει χαθεί για την δικαιοσύνη πριν η ίδια αρχίσει να απαγγέλλει κατηγορίες για την τραγωδία των Τεμπών. Και σε αυτή τη βαριά σκιά που έχει κατακλύσει τη χώρα, με τους πολίτες να μην έχουν εμπιστοσύνη σε κανένα θεσμό, έβαλαν το χεράκι τους η κυβέρνηση με τον τρόπο που διαχειρίστηκε το θέμα, εφαρμόζοντας τις χειρότερες πρακτικές επικοινωνίας (αλήθεια ακόμη τους πληρώνει ο πρωθυπουργός τους δεκάδες συμβούλους που έχει στο Μαξίμου για να του δίνουν πλασάρουν χρεοκοπημένες συμβουλές ;). Ευθύνες όμως έχουν και οι αρχηγοί των κομμάτων που κυβέρνησαν και θέλουν να ξανακυβερνήσουν τη χώρα.

Με τις δηλώσεις που κάνουν, ότι δεν εχουν εμπιστοσύνη τη δικαιοσύνη, ρίχνουν νερό των πάσης φύσεως λαϊκιστών και συνωμοσιολόγων. Και κυκλοφορούν πολλοί τέτοιοι ανάμεσά μας.

Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, σε όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, δηλώνουν ότι δεν έχουν εμπιστοσύνη ούτε στη δικαιοσύνη και τους λειτουργούς της. Πιστεύουν ότι δεν λειτουργεί ανεξάρτητα, ελέγχεται και κατευθύνεται από την πολιτική εξουσία και ειδικότερα από την εκάστοτε κυβέρνηση. Πουλάει σήμερα ο αντισυστημισμός. Αυτό είναι το κλίμα της εποχής στον κόσμο και η χώρα μας δεν αποτελεί εξαίρεση.

Κερδίζει εδαφος η συνωμοσιολογική σκέψη, οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί είναι σε πλήρη λειτουργία. Κανείς δεν φαίνεται να νοιάζεται για την αλήθεια που στηρίζεται σε μια τεκμηρίωση. Έχει χαθεί κάθε έννοια θεσμικής αυτοσυγκράτησης που πρέπει να χαρακτηρίζει ένα πολιτικό σύστημα.

Ακούγονται και εκστομίζονται τα πιο παλαβά και απίθανα πράγματα. Οι χυδαιότητες έγιναν ο κανόνας. Η σοβαρότητα ψάχνει τρύπα για να κρυφτεί !

Με θλίψη και ανησυχία διαπιστώνει κανείς ότι, ακόμη και τώρα, ακόμη και ύστερα από τόσα χρόνια οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και πολιτισμικής κρίσης, φτωχοποίησης ενός σημαντικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας και απαξίωσης των θεσμών, καμία εμπιστοσύνη στο κράτος και τους μηχανισμούς του δεν αποκαταστάθηκε. Διχασμοί και τραύματα που αναπαράγονται από γενιά σε γενιά και καθορίζουν την ατζέντα της πολιτικής, τα διαφορετικά στρατόπεδα, την ποιότητα του δημόσιου λόγου, την ανθεκτικότητα των θεσμών την απώλεια της εμπιστοσύνης σε βασικούς θεσμούς του κράτους και του πολιτικού συστήματος συνολικά.

Η εμπιστοσύνη στο νόμο, τους δικαστές, στο κράτος, στη βουλή είναι το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί σε μια κοινωνία. Είναι το οξυγόνο που αναπνέουμε και είμαστε στη ζωή και αυτό φαίνεται να λιγοστεύει μέρα με τη μέρα.

Ο συντομότερος δρόμος για την καταστροφή είναι η ολοκληρωτική αμφισβήτηση των θεσμών του κράτους. Τότε είναι που γινόμαστε ζούγκλα. Τότε είναι που κινδυνεύει η ίδια η Δημοκρατία. Όταν δεν πιστεύουμε ότι η αστυνομία, η πυροσβεστική, η βουλή, το δικαστικό σύστημα, η κυβέρνηση, είναι θεσμοί ικανοί να ερευνήσουν εξονυχιστικά, να βρουν τι πραγματικά έφταιξε και να δώσουν τις απαραίτητες απαντήσεις για το φοβερό σιδηροδρομικό δυστύχημα, οδηγώντας τους υπεύθυνους ενώπιον της δικαιοσύνης.

Τότε τα πάντα καταρρέουν και χάνονται.

Χρήστος Αλεξανδρής

Δημοσιογράφος