Η εξαφάνιση των μικρομεσαίων !

Γράφει ο Χρήστος Αλεξανδρής

Μετά από μια ξέφρενη δεκαετία δημοσιονομικής ασωτίας και οικονομικού λαϊκισμού, όπου όλα τα αιτήματα που έθετε η κοινωνία με τους συνδικαλιστικούς της φορείς γίνονταν αποδεκτά από τις κυβερνήσεις, η ελληνική οικονομία βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού.

Μια δεκαετία αλόγιστου δανεισμού και σπατάλης του δημοσίου χρήματος, υπερχρέωσης και μεγάλων ελλειμμάτων, κακοδιοίκησης και διαφθοράς φούσκωσε το λογαριασμό και όλοι άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι είχε έρθει η ώρα της πληρωμής.

Ακολούθησε μια δεκαετία δημοσιονομικού “σωφρονισμού” με πολιτικές σκληρής λιτότητας και μεγάλων περικοπών στους μισθούς, τις συντάξεις και κατακόρυφη πτώση του βιοτικού επιπέδου.

Απειλήθηκε η συμμετοχή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κινδυνέψαμε με έξοδο από το ευρώ και επιστροφή στο εθνικό νόμισμα.

Φλερτάραμε με την απόλυτη οικονομική καταστροφή αλλά, όπως συμβαίνει πάντα στην ελληνική ιστορία, ένας από μηχανής θεός διέσωσε για μια ακόμη φορά την Ελλάδα.

Την τελευταία πενταετία η ελληνική οικονομία ξεκινώντας από πολύ χαμηλά άρχισε να ανεβάινει και πάλι τη σκάλα της οικονομικής ανάπτυξης, άφησε πίσω της τον κίνδυνο της χρεοκοπίας, της υπερχρέωσης και του υπερδανεισμού, άρχισε να αποσπά και πάλι θετικές κριτικές από τους διεθνείς οργανισμούς και τους ξένους επενδυτές, άνοιξαν και πάλι οι πόρτες των διεθνών αγορών με τη χώρα μας να εξασφαλίζει δανεισμό με χαμηλά επιτόκια, η ανεργία μειώθηκε σημαντικά, νέες δουλειές άνοιξαν και σήμερα μπορούμε βάσιμα να αισιοδοξούμε ότι η ελληνική οικονομία.

Ζώντας αυτή τη μεγάλη περιπέτεια της οικονομικής αναταραχής διαπιστώνουμε ότι πολλά πράγματα άλλαξαν στην δεκαπενταετία που πέρασε αλλά πολλές κακές νοοτροπίες του παρελθόντος έμειναν ίδιες. Απόδειξη ότι δεκαπέντε χρόνια μετά την οικονομική κρίση και την μνημονιακή θεραπεία, ακόμη συζητάμε σήμερα για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και τον περιορισμό της φαρμακευτικής δαπάνης. Δύο δηλαδή από τις βασικότερες αιτίες της χρεοκοπίας της χώρας, μας ακολουθούν 15 χρόνια μετά και παραμένουν μεγάλες ανοιχτές πληγές για την ελληνική πολιτεία, παρά τα βήματα προόδου που έχουν γίνει.

Δεν είναι όμως μόνο η φοροδιαφυγή και η σπατάλη της υπερσυνταγογράφησης που αποκάλυψε πριν λίγες ημέρες ο υπουργός Υγείας.

Είναι και η μεγάλη καθυστέρηση στην απονομή της δικαιοσύνης, πρόβλημα που δεν αντιμετωπίσαμε με την αποφασιστικότητα που θα έπρεπε και σήμερα αποτελεί ενα μεγάλο αντικίνητρο για επενδύσεις. Έχουμε κουραστεί να ακούμε για καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και για την διεύρυνση της φορολογικής βάσης για λόγους κοινωνικής δικαιοσύνης στην πληρωμή των φόρων. Όλοι συμφωνούν οτι το φαινόμενο της φοροδιαφυγής πρέπει να παταχθεί.

Δεν είναι δυνατό οι συνεπείς φορολογούμενοι να πληρώνουν τους φόρους τους και κάποιοι άλλοι να επιδίδονται στο σπορ της φοροκλοπής. Δεν είναι δυνατόν οι συνεπείς φορολογούμενοι να πληρώνουν τις ασφαλιστικές τους εισφορές τους και κάποιοι άλλοι να ληστεύουν τα ασφαλιστικά ταμεία, με τη μέθοδο της υπερσυνταγογράφησης.

Γιατί όμως επρεπε να περάσουν δύο δεκαετίες για να συζητάμε ακόμη σήμερα τα αυτονόητα ;

Προφανώς γιατί δεν υπήρχε η πολιτική βούληση για να ληφθούν μέτρα. Υπάρχει όμως και η άλλη ανάγνωση του προβλήματος. Ότι μαζί με τη φοροδιαφυγή πρέπει να παταχθεί και το φαινόμενο της κρατικής σπατάλης. Αυτά τα δύο πάνε μαζί.

Δεν ξέρω και πολλές επιχειρήσεις στην Ελλάδα, μικρές ή μεγάλες, που να μπορούν να επιβιώσουν αν εφάρμοζαν κατά γράμμα όλους αυτούς τους νόμους και τους κανονισμούς του ελληνικού κράτους. Δεν αρκεί επομένως να συλλάβεις τη φοροδιαφυγή, αν πετυχαίνοντας το στόχο, ωθήσεις πολλές επιχειρήσεις να βάλουν λουκέτο.

Φαίνεται όμως οτι η ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών δεν πολυενδιαφέρεται για την μικροεπιχειρηματικότητα στην Ελλάδα και το βέβαιο είναι ότι η αυστηροποίηση των φορολογικών ελέγχων θα οδηγήσει σε κλείσιμο πολλές μικρές επιχειρήσεις. Προϋπόθεση όμως για να μπορεί το κράτος να έχει έσοδα από φόρους, είναι να υπάρχουν πολλές επιχειρήσεις που θα έχουν τη δυνατότητα να πληρώνουν φόρους. Και εκεί ίσως θα πρέπει να δώσει το μεγαλύτερο βάρος η κυβέρνηση.

Μπορεί πράγματι να μην είναι ρεαλιστικός ο στόχος διατήρησης ενός μεγάλου αριθμού μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων στην ελληνική οικονομία αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι στόχος πρέπει να είναι η εξαφάνιση των μικρομεσαίων και των ελεύθερων επαγγελματιών.

Η δημιουργία μιας οικονομίας που θα αποτελείται αποκλειστικά από λίγες μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες και όλοι οι υπολοιποι είτε θα εργάζονται ως υπάλληλοι σε αυτές τις εταιρείες, είτε θα είναι άνεργοι, υπάρχει μόνο στην πολύ μεγάλη φαντασία του υπουργού !