Η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει!

Γράφει η Σοφία Η. Προβοπούλου

 

Πριν από λίγες ημέρες, στις 28 Φεβρουαρίου, πραγματοποιήθηκαν στους δρόμους της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού, όπου υπάρχουν Έλληνες, μεγαλειώδεις διαδηλώσεις, δύο χρόνια μετά την εθνική τραγωδία στα Τέμπη.

Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ξεχύθηκαν στους δρόμους. Ένα μεγαλειώδες κοινωνικό σώμα χωρίς ταξικά, ηλικιακά, κομματικά χαρακτηριστικά, που απαιτεί δικαιοσύνη και ασφαλείς μεταφορές.

Η τραγωδία στα Τέμπη αποκάλυψε τις ανεπάρκειες και τις δυσλειτουργίες του κράτους μας. «Ξεσκέπασε» τον σάπιο κρατικό μηχανισμό που είναι ικανός και να σκοτώσει. Τα Τέμπη έδειξαν πως απέχουμε παρασάγγας από το να γίνουμε μία σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα. Σε όλα αυτά ήρθε να προστεθεί και η προσπάθεια από την πλευρά της κυβέρνησης να «κρυφτεί» πίσω από το «ανθρώπινο λάθος» και τις «διαχρονικές παθογένειες», που αποτελεί το συνηθισμένο «άλλοθι» των κυβερνώντων, γιατί, ως γνωστόν, όταν διαχέεται η ευθύνη, στο τέλος δεν ευθύνεται κανείς συγκεκριμένα.

Όλοι μας νιώσαμε την οργή γι αυτό που έγινε, όλοι μας νιώσαμε την αδικία για τους ανθρώπους που χάθηκαν. Το έγκλημα στα Τέμπη μας αγγίζει όλους. Είναι ένα συλλογικό τραύμα, γιατί θα μπορούσε ο καθένας μας να ήταν σε αυτό το τρένο. Και γι αυτό στις διαδηλώσεις ήμασταν ΟΛΟΙ εκεί, γιατί τα Τέμπη μας αφορούν όλους!

Οι διαδηλώσεις της 28^ης Φεβρουαρίου αποτελούν ένα ιστορικό γεγονός. Ποτέ άλλοτε στη χώρα αυτή δεν ξεχύθηκε ο κόσμος στους δρόμους τόσο μαζικά. Και πιστεύω πως οι λόγοι της διαδήλωσης ήταν πολλοί. Αφενός η μαζική παρουσία στην πρόσκληση του συλλόγου των συγγενών των θυμάτων φανέρωσε την επιθυμία να αποτίνουμε έναν ελάχιστο φόρο τιμής στα θύματα και να συμπαρασταθούμε στον αγώνα των δικών τους ανθρώπων που με τόση αξιοπρέπεια παλεύουν για δικαιοσύνη και αφετέρου για να διαμαρτυρηθούμε για τη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού.

Συμμετέχοντας στις διαδηλώσεις, συνειδητοποίησα πως ο κόσμος δεν απαιτούσε μόνο δικαιοσύνη και ασφαλείς μεταφορές αλλά ένα καλύτερο κράτος. Ένα κράτος στο οποίο δεν θα κυριαρχεί η διαφθορά και η αδικία αλλά ένα κράτος το οποίο θα αγκαλιάζει τα παιδιά του κι αυτά θα νιώθουν ασφάλεια, ένα κράτος για τη λειτουργία του οποίου θα αισθανόμαστε υπερήφανοι!

Όλοι μας κατεβήκαμε στους δρόμους, έχοντας βαθιά χαραγμένη μέσα μας την πληγή των Τεμπών, γιατί αισθανθήκαμε το χρέος να απαιτήσουμε να αλλάξει η χώρα μας! Νιώσαμε ότι το χρωστάμε στα παιδιά που χάθηκαν, σε εμάς τους ίδιους και στα παιδιά μας! Δεν παραμείναμε στους καναπέδες μας. Ένιωσε ο καθένας ξεχωριστά το χρέος του να κατέβει στους δρόμους να δώσει το «παρών». Κι αυτό μου θυμίζει τη ρήση του Νίκου Καζαντζάκη: «Να λες έχω χρέος να σώσω τη γη. Άμα δεν σωθεί εγώ θα φταίω»!

Σε ένα τρομακτικό διεθνές σκηνικό, όπου οι ακροδεξιές δυνάμεις αυξάνονται επικίνδυνα και σπάνια βλέπουμε λαούς να κάνουν μαζικές διαδηλώσεις, ο δικός μας λαός έδωσε το σωστό παράδειγμα και ξεσηκώθηκε μπροστά στη διαφθορά και την αδικία για έναν καλύτερο κόσμο!

Οι διαδηλώσεις της 28^ης Φεβρουαρίου αποτέλεσαν μία από τις ομορφότερες στιγμές του έθνους μας!

Για να είμαι ειλικρινής δεν είδα ποτέ ξανά τη χώρα μου τόσο όμορφη!

Όλοι μαζί, ενωμένοι, στους δρόμους, μια αγκαλιά. Στα πρόσωπά μας η αποφασιστικότητα να στείλουμε το μήνυμά μας, το χρέος μας για έναν καλύτερο κόσμο, η συγκίνησή μας, η θλίψη και η οργή που έγινε αγωνιστική ρώμη!

Οι κινητοποιήσεις αυτές γέννησαν ΕΛΠΙΔΑ!

Μετά την 28^η Φεβρουαρίου τίποτα δεν είναι ίδιο! Το έθνος μας έδειξε πως ξέρει να αγωνίζεται και όταν χρειαστεί, γίνεται μία γροθιά!

Καθώς ήμουν στο Σύνταγμα και κοιτούσα το πλήθος, μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι από το τραγούδι του σπουδαίου μας συνθέτη Μάνου Λοΐζου «Η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει»:

Κι όταν θα σμίξουν οι καρδιές μας

Όλα θα λάμψουνε αλλιώς

Και θα χαθεί μες στις σκιές μας

Όλος ο κόσμος ο παλιός

Αυτό έγινε στις 28 Φεβρουαρίου. Οι καρδιές του κόσμου έσμιξαν. Και όλα έλαμψαν αλλιώς.

Κάτι νιώθω πως άλλαξε. Η εξουσία σίγουρα μας ζυγίζει διαφορετικά, αλλά και ‘μείς οι ίδιοι συνειδητοποιήσαμε πως, όταν είμαστε όλοι μαζί, χωρίς κομματικές σημαίες, γινόμαστε πιο δυνατοί!

Και χάθηκε μες στις σκιές που δημιούργησαν οι φιγούρες μας, ο κόσμος ο παλιός.

Και είμαστε πλέον σίγουροι πως, όταν αφήνουμε τους καναπέδες μας και βγαίνουμε στους δρόμους, κάτι καλύτερο μπορεί να έρθει.

Όταν συμμετέχουμε και δεν μένουμε απαθείς, όταν βγαίνουμε στους δρόμους και διεκδικούμε, τότε Η ΗΜΕΡΑ ΕΚΕΙΝΗ ΔΕΝ ΘΑ ΑΡΓΗΣΕΙ! Ποια μέρα; Εκείνη που ο ήλιος θα λάμψει πάνω από έναν καλύτερο κόσμο!