Κόκκινα χαλιά! (Άρθρο του Χρήστου Αλεξανδρή)

Μια εικόνα χίλιες λέξεις. Για ποια συμφωνία να μιλήσει κανείς βλέποντας όλο αυτό το επικοινωνιακό σώου από τη συνάντηση Τράμπ - Πούτιν στην Αλάσκα ; 

Μια εικόνα γεμάτη συμβολισμούς που κάνει τον πλανήτη να ανησυχεί ότι τα χειρότερα ίσως να είναι μπροστά μας και όχι πίσω μας.

Η εικόνα με τα κόκκινα χαλιά με τα οποία υποδέχτηκε ο πλανητάρχης Ντόναλντ Τράμπ τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμήρ Πούτιν εκπέμπει ένα αποκρουστικό κατά την γνώμη μας μήνυμα για την Ευρώπη και συνολικά τον δυτικό κόσμο.
Δεν είναι κανείς σε θέση να γνωρίζει τι συζητήθηκε στην συνάντηση των δύο ηγετών. Μπορεί όμως να κρίνει με βάση τις σκηνές απείρου κάλλους που εκτυλίχθηκαν μπροστά στα μάτια μας. Είναι άλλωστε τόσο δυνατές οι εικόνες αυτές που όχι μόνο δεν μπορούσαν να περάσουν κάτω από τα ραντάρ των διεθνών μέσων ενημέρωσης . Aντίθετα σηματοδοτούν  το τέλος μιας εποχής και την έναρξη μιας καινούριας που δεν θα μοιάζει σε τίποτα με αυτή που αφήνουμε πίσω μας. Ένας κόσμος ορίων και κανόνων παραχωρεί τη θέση του σε ένα κόσμο άναρχο βίαιο, συναλλακτικό και εν πολλοίς ανήθικο και κυνικό.

Ο συγγραφέας Άρθρουρ Μίλερ είχε πει ότι μια εποχή φτάνει στο τέλος της όταν τελειώνουν όλες οι ψευδαισθήσεις της. Ακριβώς στο σημείο αυτό βρισκόμαστε σήμερα. Καταρρέουν όλες οι ψευδαισθήσεις μας, τα όσα θέλαμε να πιστεύουμε για το διεθνές δίκαιο, τη διεθνή νομιμότητα, το κράτος δικαίου, τους ηθικούς κανόνες που θεσπίστηκαν κυρίως για την προστασία των αδύνατων από την κατακτητική και αναθεωρητική διάθεση των ισχυρών. Να παραδεχτούμε ότι η συνάντηση στην Αλάσκα ήταν πράγματι ιστορική. Ένα σημείο καμπής για την σύγχρονη διπλωματία και τις διεθνείς σχέσεις.

Ήταν μια συνάντηση που οι λέξεις χάνουν το νόημά τους. Από εδώ και πέρα δεν θα είναι καθόλου εύκολο να διακρίνουμε το σωστό από το λάθος, το δίκαιο από το άδικο, την αλήθεια από το ψέμα, το καλό από το κακό, το νόμιμο από το παράνομο, το ηθικό από το ανήθικο!

Μετά τη συνάντηση στην Αλάσκα, οι διπλωμάτες όλου του κόσμου θα πρέπει να ξανακαθήσουν στα θρανία γιατί τα όσα διδάχτηκαν στα Πανεπιστήμια έχουν πάψει να ισχύουν. Διότι τι νόημα έχουν πλέον οι λέξεις όταν βλέπεις τον Αμερικανό πρόεδρο να υποδέχεται σε κόκκινα χαλιά έναν ηγέτη που έχει εισβάλλει σε μια ανεξάρτητη και ελεύθερη ευρωπαϊκή χώρα για να την κατακτήσει, παραβιάζοντας κάθε έννοια εδαφικής ακεραιότητας και εθνικής ανεξαρτησίας . Εναν ηγέτη που κατηγορείται από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για εγκλήματα πολέμου, του έχουν επιβληθεί οικονομικές κυρώσεις, είναι αποκλεισμένος από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, είναι καταζητούμενος για ωμές παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου, δεν μπορεί να κυκλοφορήσει ελεύθερα σε πολλές χώρες του κόσμου που αναγνωρίζουν ακόμη την ισχύ του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου με το φόβο ότι μπορεί να συλληφθεί.

Τι νόημα έχει οποιαδήποτε συζήτηση για ειρήνη, όταν ακόμη και αυτές οι συνομιλίες γίνονται χωρίς να έχει προηγηθεί μια εκεχειρία και όταν ακόμη και τα κατεχόμενα υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να αναγνωριστούν ανατρέποντας και το τελευταίο οχυρό άμυνας της διεθνούς νομιμότητας ;

Αν στην ιστορία των εθνών και των λαών είχε κυριαρχήσει η ιδέα του πλανητάρχη για ειρήνη άνευ όρων με επιβράβευση του επιτιθέμενου και με οποιοδήποτε κόστος για τον αμυνόμενο η Ελλάδα θα ήταν ακόμη σκλαβωμένη στους Τούρκους και η Ευρώπη  θα ήταν ακόμη κάτω από τη μπότα του ναζισμού.

Οι λέξεις ελευθερία και ανεξαρτησία θα ήταν κενές νοήματος και περιεχομένου. Κόκκινα χαλιά θα έστρωναν όλοι για τον επιτιθέμενο.

Χρήστος Αλεξανδρής