Μία τυχερή ατυχία

Του Συνεργάτη μας,
Φοίβου Ιωσήφ

Ήταν μια πολύ άτυχη ημέρα η Παρασκευή 16 Ιανουαρίου του 1998. Είχα πάει να δώ μια θεατρική παράσταση στο Δημοτικό θέατρο Λαμίας. Διευθυντής του θεάτρου ήταν τότε ο εξαίρετος ηθοποιός Πάνος Σκουρολιάκος.

Πριν αρχίσει η παράσταση βγήκε στο μπροστινό μέρος της σκηνής και αφού ζήτησε την προσοχή και την ησυχία του κοινού ανήγγειλε το θλιβερό άγγελμα: Κυρίες και κύριοι είπε, σας αναγγέλω πως από σήμερα δεν θα βρίσκεται πλέον μαζί μας ο μεγάλος μας ηθοποιός Τάκης Χόρν. Βρισκόμουνα στον εξώστη του θεάτρου και προς στιγμήν ένιωσα να φεύγει από μπροστά το στηθαίο και να βρίσκομαι σε επικίνδυνη πτώση προς την πλατεία του θεάτρου.

Λάτρευα τον αξεπέραστο αυτόν ηθοποιό και θυμήθηκα πως λίγα χρόνια πρίν όντας μαθητής του Λυκείου, το είχα σκάσει από το σπίτι μου και είχα πάει με άγνωστο αυτοκίνητο ωτοστοπ στην Αθήνα με την πρόθεση να εγγραφώ σε δραματική σχολή. Τα πράγματα ήρθαν αλλιώς και ξαναγύρισα στην γενέτειρα πόλη άπρακτος τελικά.

Είχα δεί τότε τον Χόρν στην κάλπικη λίρα με τον Μίμη Φωτόπουλο και την μεγάλη του παρτενέρ Έλλη Λαμπέτη και με είχε εντυπωσιάσει η απλότητα του προσώπου του Χόρν και οι μη επιτηδευμένες κινήσεις των χεριών του και του σώματός του.

Το κάθε χιλιοστό από την κίνησή του ήταν πιο απλή από την προηγούμενη και την επόμενη. Σε έπειθε χωρίς να υπερβάλει και χωρίς να εντυπωσιάζει.

Έβλεπε ο θεατής την ακριβή θέση και πρόθεση του ηθοποιού. Τίποτα υπερβολικό και τίποτα ελλειπές, το έβλεπες και ήξερες πως ο ηθοποιός δεν χρειαζόταν να υποδυθεί τον ρόλο γιατί ηθοποιός και πραγματικότητα ταυτίζονταν.

Πολύ αργότερα είδα τον ίδιον τον μεγάλο Χόρν ολοζώντανο στο θέατρο. Είχα ήδη τελειώσει από στρατιώτης και τον απόλαυσα με τον επίσης μεγάλο ηθοποιό Αλέκο Αλεξανδράκη στο έργο Sluth του Άγγλου συγγραφέα Anthony Shaffer).

Ένα έργο που στην σκηνή ανέβηκαν από την αρχή μέχρι το τέλος δύο ηθοποιοί, ο Χόρν και ο Αλεξανδράκης, κανένας άλλος ηθοποιός ή κομπάρσος. Καθόμουνα στα πρώτα καθίσματα και ο εντυπωσιασμός μου ανέβαινε λεπτό προς λεπτό, δεν πίστευα πως εγώ ο απλούστατος επαρχιώτης έβλεπα από τόσο κοντά τον τεράστιο στα μάτια μου Δημήτρη Χόρν, θεωρούσα το εαυτό μου πως προσβάλω τον μεγάλο καλλιτέχνη και μόνον με την παρουσία μου.

Αργότερα και μετά λίγα χρόνια ξαναείδα τον τεράστιο Χόρν στην ίδια αίθουσα στην οδό Αμερικής στο κολωνάκι στο αριστούργημα του Χένρικ Ιψεν ‘’ο αρχιμάστορας Σόλνες. Μαζί με τον μάγο της κοινωνικής ψυχολογίας Ίψεν συμμετείχε και ο δικός μας Μάγος του σανιδιού Δημήτρης Χόρν. Ήταν ευτυχία για μένα και μεγάλη τύχη. Ακριβώς όπως η ατυχία να ακούσω την είδηση του θανάτου του την ημέρα ακριβώς που πέθανε ο υπέροχος Τάκης Χόρν.

Ο Χόρν ταξίδεψε κάποτε στο Λονδίνο και οι Βρεττανικές εφημερίδες το ανέφεραν σαν πρώτη είδηση.

‘’Έφθασε χθές το απόγευμα στην Αγγλική πρωτεύουσα ο μεγάλος Έλληνας ηθοποιός Δημήτρης Χόρν. Αν ήταν κάποια μετριότητα δεν θα τον ανέφεραν στην πρώτη τους σελίδα οι Αγγλικές εφημερίδες!!

Οι παρέες του Χόρν ήταν τα βράδια στις ταβέρνες με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Μάνο Χατζιδάκη, τον Κάρολο Κούν και τον Νίκο Γκάτσο. Από αφρόκρεμα σε αφρόκρεμα. Σύζυγος του Χόρν ήταν η Αννα Γουλανδρή από την γνωστή εφοπλιστική οικογένεια με μεγάλη οικονομική επιφάνεια και γι αυτό όταν σε κάποια παράσταση έμενε κενή η τελευταία σειρά για τους θεατές, το έργο κατέβαινε αυτομάτως την επόμενη μέρα.