ΜΝΗΜΗ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΡΙΖΟΠΟΥΛΟΥ

Γράφει ο Ηλίας Σπυρόπουλος, Συνταξιούχος εκπαιδευτικός

«Σε μια χώρα μακρινή και αρυτίδωτη πορεύομαι».
Οδυσσέας Ελύτης.

Πριν λίγο καιρό ο αδυσώπητος θάνατος έκλεισε για πάντα τη ζωή, ενός σωστού, εμπνευσμένου και με μεγάλη προσφορά στα οικονομικά δρώμενα των προηγούμενων χρόνων και όχι μόνον.
Προσφορά και στο κοινωνικό σύνολο γενικώτερα.

Κηδεύτηκε στον ιερό ναό του νεκροταφείου Παλαιού Φαλήρου όπου και ετάφη σε ατμόσφαιρα γενικής θλίψης, παρουσία των οικείων του, συγγενών και φίλων.

Ο Γιώργος Ριζόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Λαμία, όπου και τελείωσε τα σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και στη συνέχεια υπηρέτησε τη θητεία του ως Εφ. Αξ/κος.

Μετά την απόλυσή του προσελήφθη ως υπάλληλος στην Εθνική τράπεζα, όπου σταδιοδρόμησε, αρίστευσε και για όλη του την προσφορά στα τραπεζικά θέματα, για την εργατικότητά του, αλλά και τη μεγάλη του οικονομική κατάρτιση και απόδοση, η τράπεζα τον επιβράβευσε αναθέτοντάς του Δ/ντικες θέσεις, θέσεις μεγάλης ευθύνης, στις όποιες μόνο ο ικανός και άριστος μπορούσε να φέρει σε πέρας και να είναι λιαν αποτελεσματικός. Γι΄ αυτό και το όνομά του στα τότε τραπεζικά δεδομένα συνοδευόταν με την επιτυχία και με το παράδειγμα σωστού υπαλλήλου αλλά και διευθυντικού στελέχους.

Στην οικογενειακή του ζωή μαζί με την αγαπημένη μας Ειρήνη, συνάδελφό του στον επαγγελματικό στίβο, δημιούργησαν σωστή οικογένεια, μόρφωσαν τα παιδιά τους και απολάμβαναν τις επιτυχίες τους. Επιτυχίες όχι μόνον των παιδιών τους αλλά και των εγγονών τους.

Τον μεταστάντα τον διέκρινε το ήθος, η εντιμότητα, η ευσυνειδησία, γι΄ αυτό απολάμβανε εκτιμήσεως και σεβασμού και από τον ευρύτερο τομέα, αλλά και από τον τομέα της επαγγελματικής του ενασχόλησης.

Ειδικότερα στην υπηρεσία του τον χαρακτήριζε η ευσυνειδησία, η εργατικότητα, η αμεροληψία, η υπομονή και πάνω απ΄όλα η υπευθυνότητα έναντι του κοινού, που προσπαθούσε όχι μόνο να εξυπηρετεί αλλά και να ενημερώνει στα οικονομικά και τραπεζικά δρώμενα ώστε να γνωρίζουν τι τους συμφέρει και να αποφασίζουν προς πια κατεύθυνση να οδεύουν.

Πρέπει ακόμη να τονισθεί ότι για όλα αυτά υπήρξε άγρυπνη συνείδηση, πληθωρική παρουσία και άκαμπτος και όρθιος σε όλα τα μέτωπα, διατήρησε σ΄όλη του τη ζωή του ρουμελιώτικο ήθος και το ήθος της αυστηρής παράδοσης.

Όταν φεύγει από κοντά μας, ένας συνάνθρωπός μας πέρα από το σοκ και τη θλίψη, αυτόματα οι δικοί του άνθρωποι κάνουν αναδρομή κάθε στιγμή που πέρασαν μαζί του, κάνουν μια ενδοσκόπηση του συναισθηματικού τους χώρου και έτσι αντιλαμβάνονται το κενό που η απουσία του δημιούργησε.

Και το κενό που άφησε ο Γιώργος έχει καταλυτική επίδραση στο οικογενειακό και το κοινωνικό του περιβάλλον.

Ευχόμενοι στο μεταστάντα, να αναπαύεται εν ειρήνη και στο οικογενειακό του περιβάλλον την εξ΄ ύψους παρηγοριά, τον αποχαιρετούμε με το:

Δε σταματά το θάνατο

ποτέ τ΄ ανθρώπου η ζήση

νεκρός λογάται μόνο αυτός

που ο χρόνος έχει σβήσει

Και με το: Να πεις του χάρου του σκληρού,

μούσβησε τη ζωή μου,

να τα βάλει όμως δεν μπορεί

με την ανάμνησή μου.