ΟΙ ΦΑΝΤΟΜΑΔΕΣ

Γράφει ο
Γεώργιος Χρ. Ράπτης
Δικηγόρος
φανατικός οπαδός του ΠΑΣ ΛΑΜΙΑ

Φαντομάς : φανταστικός ήρωας γαλλικών αστυνομικών μυθιστορημάτων και ταινιών, που ενσαρκώνεται από τον ασύλληπτο κλέφτη που εξαφανίζεται σαν φάντασμα ή από κάποιον που εξαφανίζεται κατά τον ίδιο τρόπο για άλλους λόγους.

Γνωστός σε όλους μας ο αστυνομικός επιθεωρητής Ζιβ, που υποδύεται ο Γάλλος Κωμικός Λουί Ντε Φινες, ο οποίος  δεν καταφέρνει ποτέ, να πιάσει τον Φαντομά.

Αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο, ήταν η μεταμεσονύκτια τηλεφωνική επικοινωνία του γιού μου, ο οποίος καίτοι εκτός Λαμίας, με ενημέρωσε για τη στάση των ΦΑΝΤΟΜΑΔΩΝ ΤΗΣ ΛΑΜΙΑΣ (πυρήνας οργανωμένων οπαδών της ποδοσφαιρικής ομάδας του ΠΑΣ ΛΑΜΙΑ, για όσους δεν τους γνωρίζουν), μετά το ανεπιτυχές αποτέλεσμα του ΠΑΣ ΛΑΜΙΑ απέναντι στον Λεβαδειακό.

Η συγκεκριμένη λοιπόν ομάδα οργανωμένων οπαδών του ΠΑΣ ΛΑΜΙΑ, μία ώρα μετά τον αγώνα και την ήττα της ομάδας μας, η οποία την έφερε σε δεινή βαθμολογική θέση, με λίγες πιθανότητες παραμονής, στα σαλόνια της SUPERLEAGUE, τραγουδούσε και επευφημούσε την ομάδα και τους παίκτες της, στο άδειο πλέον γήπεδο.

Είναι δύσκολο για κάποιον να καταλάβει, αν δεν είναι φίλαθλος πολύ περισσότερο οπαδός μίας ομάδας, τι ήταν αυτό, που κράτησε μία παρέα νέων παιδιών, με πολύ άσχημες καιρικές συνθήκες, (θερμοκρασία κοντά στο μηδέν), μετά από ένα αποτέλεσμα σχεδόν καταδικαστικό, για την παραμονή της ομάδας, στην πρώτη κατηγορία, να τραγουδά στο άδειο και κρύο γήπεδο, μία ώρα μετά τη λήξη του αγώνα, για την αγαπημένη του ομάδα.

Η ρήση του πάλαι ποτέ Σκωτσέζου προπονητή της Λίβερπουλ, BillShankly «Το ποδόσφαιρο δεν είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, είναι κάτι απείρως πιο σοβαρό», ίσως δίνει μία πειστική απάντηση.

Απάντηση στο εν λόγω ερώτημα, ίσως δίνει και η θέση του Γάλλου συγγραφέα και φιλοσόφου, Αλμπέρ Καμύ, φανατικού θιασώτη του ποδοσφαίρου και μανιώδη παίκτη του, ότι «όσα γνωρίζω για την κοινωνία και τη ηθική μου τα έμαθε το ποδόσφαιρο».

Πέραν των ως άνω θέσεων, φρονώ ότι απάντηση στο εν λόγω ερώτημα είναι η αγάπη αυτών των παιδιών, οι οποίοι χωρίς ίχνος παραβατικής συμπεριφοράς, αγαπούν την ομάδα τους για ότι αυτή τους προσφέρει, που μπορεί να είναι χαρές, μπορεί όμως να είναι και λύπες, όπως η χθεσινοβραδινή, γιατί πολύ απλά, ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ, ΓΕΜΑΤΗ ΣΤΙΓΜΕΣ, ΧΑΡΟΥΜΕΝΕΣ ΜΑ ΚΑΙ ΔΥΣΑΡΕΣΤΕΣ.

Τα παιδιά αυτά, τραγουδώντας στον κρύο ουρανό της Φθιωτικής πρωτεύουσας, έδωσαν ένα λαμπρό παράδειγμα ζωής σε όλους μας, για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες, που με μαθηματική ακρίβεια, θα συναντήσουμε στη διαδρομή μας, σε αυτόν τον κόσμο.

Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υποταχθούμε, αντίθετα πρέπει να αγωνιζόμαστε πάντοτε, προσπαθώντας για το καλύτερο, σε οποιοδήποτε πεδίο της ζωής μας, γιατί όπως γλαφυρά αποτυπώνεται, σε τοίχο των Εξαρχείων, «προτιμώ έναν μάταιο αγώνα από μία μάταιη ζωή».

Τα παιδιά αυτά πέραν του γενικού διδάγματος, έδωσαν με το δείγμα γραφής τους και στην ομάδα τους, τον ΠΑΣ ΛΑΜΙΑ, σε όλα τα επίπεδα, (διοίκηση, τεχνικό επιτελείο, ποδοσφαιριστές, φίλαθλο κοινό), το στίγμα και την οπτική, ότι ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ και πρέπει να συνεχιστεί.

Το οφείλουμε στην ιστορία της ομάδας, στις χαρές και στις λύπες που πήραμε όλα αυτά τα χρόνια, μα πάνω από όλα και όλους, το οφείλουμε στους ίδιους μας τους εαυτούς, γιατί στο τέλος της ημέρας την απάντηση στο ερώτημα ΤΙ ΚΑΝΑΜΕ? θα τη δώσουμε οι ίδιοι, λέγοντας, ΑΓΩΝΙΣΤΗΚΑΜΕ.

Δεν γνωρίζω προσωπικά τους «τραγουδιστές φαντομάδες», θα ήθελα όμως μέσα από αυτό το κείμενο, να τους συγχαρώ, για το μάθημα ζωής που μας έδωσαν και να τους ευχηθώ την ορμή και την αγάπη τους στη ζωή τους, να μπορέσουν να την μεταλαμπαδεύσουν και σε άλλους, έτσι ώστε να γίνουν ΠΟΛΛΟΙ.

Η υπόσχεση που τους δίνω είναι ότι και στον επόμενο αγώνα, αλλά και στους πολλούς επόμενους, μαζί θα φωνάξουμε η μία κερκίδα ΛΑΜΙΑΡΑ και η απέναντι ΟΜΑΔΑΡΑ.

Σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ.