ΠΑΝΙΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ

Γράφει η
Γιώτα Τριανταφύλλου


Πώς πεθαίνει μια γυναίκα;
Μοιάζει με χτύπημα,
με μελανιά σε γόνατο μικρού παιδιού που κλαίει.
Κερδίζει το θάνατο!
Συλλογιέμαι...
Κερδίζει τη ζωή;
Αναρωτιέμαι...
Ανυπόστατη γαλήνη,
σκοτώνει τις σκιές της μέρας,
κάτω από τον τυφλό πολυέλαιο
που έδεσε τα όνειρά της.
Αλλάζει,
παίρνει σχήμα πάνινων παπουτσιών,
δίπλα στο κρεβάτι,
δεξιά του διαδρόμου.
Ψιχαλίζει αναμνήσεις!
Ταραχή μιας γαλήνης περασμένης.
Άγγιξε τ'άλλο γόνατο
πέρασε στο διπλανό δωμάτιο
του ίδιου διαδρόμου.
Άλλαξε σχήμα,
απλώθηκε σαν πάχνη την αυγή.
Βγήκε στον ήλιο!
Ένα μικρό διάλειμμα,
πριν βάλει και πάλι τα πάνινα παπούτσια.
Πριν ακόμη γίνει γυναίκα!