ΣΑΝ ΠΡΩΙΝΟ Η ΖΩΗ ΜΑΣ

Γράφει η
Γιώτα Τριανταφύλλου

ΣΑΝ ΠΡΩΙΝΟ Η ΖΩΗ ΜΑΣ

Ξυπνήσαμε
με μια ρακέτα στο χέρι
κι ένα μπαλάκι
που χτυπά
από τοίχο σε τοίχο
κι αναπηδά
σαν ζάρι που του λείπει το έξι.

Ανάμεσα στα χρόνια και στα νούμερα
ξοδέψαμε την μαγεία μιας ζωής,
καινούργιας μα δανεικής.
 
Σ' ένα πέρασμα μυστικό
σε μια σχισμή
μπορέσαμε και κουβαλήσαμε
τόσους ανθρώπους!
Πρώτα την μάνα μας
και μετά όλους τους άλλους.
Τους εναποθέσαμε πάνω σε βάθρο
που πότε αναστηλώναμε
και πότε πελεκούσαμε.
Χτυπούσαμε και στηρίζαμε
στηρίζαμε και χτυπούσαμε.

Μεγαλώσαμε νικητές,
ενώ είχαμε ήδη ηττηθεί.
Ψάξαμε τρόπο να σταθούμε
στο βάθρο που σμιλευτήκαμε.

Μάταια!

Τα μαλλιά μας άσπρισαν
και οι μέρες γελούσαν εις βάρος μας.
Μικρύναμε πάλι,
να χωρέσουμε
σ' εκείνη την ρωγμή του χρόνου,
που δεν μας άφησε να ζήσουμε.