Στη Ζώνη του Λυκόφωτος! (Άρθρο του Χρήστου Αλεξανδρή)

Γράφει ο
Χρήστος Αλεξανδρής

Στο “Χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου” του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, ένα ολόκληρο χωριό προβλέπει την έλευση μιας καταστροφής και όμως κανένας από τους κατοίκους δεν φαίνεται ικανός και πρόθυμος να την εμποδίσει. Μέχρι που είναι πια πολύ αργά.

Με ένα παγκόσμιο χωριό μοιάζει σήμερα ολόκληρος ο πλανήτης, με τους κατοίκους του ανήσυχους, να παρακολουθούν αποσβολωμένοι τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, στους πολέμους του Ισραήλ με τους Παλαιστίνιους και το Ιράν, και στον Ρωσο-Ουκρανικό πόλεμο. Εξελίξεις που αν μη τι άλλο προμηνύουν την έλευση μιας μεγάλης καταστροφής.

Την έχουν προαναγγείλει οι συγγραφείς μυθιστορημάτων επιστημονικής φαντασίας, αλλά η πραγματικότητα είναι όπως πάντα πολύ σκληρότερη.

Πολλοί συγγραφείς στο παρελθόν έχουν μιλήσει για το τέλος της ιστορίας, άλλοι για την παρακμή της Δύσης, κάποιοι άλλοι με μεγαλύτερη φαντασία για το τέλος του κόσμου.

Για μια ακόμη φορά η πραγματικότητα πασχίζει να ξεπεράσει τη φαντασία.

Η μοναδική βεβαιότητα που υπάρχει προς ώρας είναι ότι ο κόσμος που γνωρίζαμε τα τελευταία σαράντα χρόνια κατέρρευσε από τη μια στιγμή στην άλλη.

Αυτά που θεωρούσαμε δεδομένα ξαφνικά ανατράπηκαν και ο κόσμος έγινε κομμάτια !

Από εδώ και στο εξής τίποτα πια δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο και αυτονόητο. Οι πόλεμοι τα άλλαξαν όλα. Ανέτρεψαν την οικονομική, πολιτική και κοινωνική τάξη πραγμάτων.

Δεν είναι αυτονόητο πια ούτε η διεθνής ειρήνη, ούτε η δημοκρατία, ούτε ο σεβασμός των κανόνων του διεθνούς δικαίου, ούτε ο σεβασμός στα κυριαρχικά δικαιώματα των κρατών, πόσο μάλλον ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Κινδυνεύει ακόμη και η ελευθερία του τύπου και της έκφρασης.

Κάθε μέρα που περνά κάνουμε και ένα βήμα παραπάνω προς το γκρεμό !

Άραγε εχουμε μπεί για τα καλά στη ζώνη του λυκόφωτος ;

Ο κόσμος σήμερα είναι ένα παγκόσμιο χωριό, αλλά όπως το έθεσε ένας διεθνολόγος, δεν υπάρχει ένα δημοτικό συμβούλιο να τον διοικεί. Δεσπόζει το δίκαιο του ισχυρότερου με τη διαφορά ότι σήμερα δεν είναι μόνο ένας ο ισχυρός. Υπάρχουν κι άλλοι ισχυροί που θέλουν να διαφεντεύσουν τον κόσμο.

Η Αμερική και η Ευρώπη που ακολουθεί ασθμαίνοντας δηλώνοντας κάθε φορά την υποταγή της στο ισχυρό αφεντικό, δημιουργούν ένα μέτωπο με αυταρχικά, ολοκληρωτικά καθεστώτα και θεοκρατικές μοναρχίες. Έτσι τουλάχιστον ισχυρίζονται οι ηγεσίες τους και αυτό θέλουν να πιστεύουμε.

Όμως κρίνοντας από τις παλαιότερες στρατιωτικές επεμβάσεις σε χώρες που διοικούνταν από σκληρούς δικτάτορες, το μόνο που δεν κατάφεραν τελικά ήταν να τις μετατρέψουν σε δημοκρατικές.

Αντίθετα πέτυχαν αντί για δημοκρατία να ...εγκαθιδρύσουν το χάος και την αναρχία.

Οι αποδείξεις για τα κατορθώματα της Δύσης βρίσκονται στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Συρία.

«Αν η βία έλυνε τα προβλήματα, τότε η Μέση Ανατολή σήμερα θα ήταν παράδεισος» έλεγε πρόσφατα ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και βουλευτής της ΝΔ Δημήτρης Καιρίδης, σχολιάζοντας τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή.

Στην Ελλάδα τα πράγματα μέσα στο μυαλό μας εξακολουθούν να είναι θολά. Βρισκόμαστε σε μια πλήρη σύγχυση. Με τόσους πολέμους στη γειτονιά μας έχουμε μπερδευτεί και η ελληνική κυβέρνηση αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης αδυνατούν να μας ...ξεμπερδέψουν.

Εντάξει στον Ρωσο-Ουκρανικό πόλεμο οι περισσότεροι ήταν με τον αμυνόμενο, ενώ υπήρχε και μια μειοψηφία που ήταν με την ειρήνη, επειδή δεν ήθελαν ανοιχτά να πουν ότι είναι με τον Πούτιν.

Στη Γάζα δύσκολα συναντάς ανθρώπους, εκτός φυσικά του κυβερνητικού στρατοπέδου, που να υποστηρίζουν σοβαρά μια γενοκτονία στο όνομα της αυτοάμυνας του Ισραήλ.

Διότι, όπως έλεγε ο Οσκαρ Ουάιλντ, “όποιος μπροστά σε τέτοιες συμφορές δεν έχασε το νού του, σημαίνει ότι δεν έχει νού για να τον χάσει”.

Στον πόλεμο του Ισραήλ με το Ιράν διακρίνω μια διστακτικότητα για να πάρουμε ανοιχτά θέση και γι αυτό θέλω να ρωτήσω τους ειδικούς.

Σε αυτον τον πόλεμο με ποιούς τελικά είμαστε ; Με τον αμυνόμενο, βλέπε Ιράν, ή με τον επιτιθέμενο, βλέπε Ισραήλ και Αμερική ;

Θέτω το ερώτημα γιατί η λύση σήμερα δεν είναι να επιλέξουμε πόλεμο. Το ζήτημα είναι πως θα καταφέρουν να συνεννοηθούν οι ηγέτες των ισχυρών χωρών για να αποφύγουμε μια ολοκληρωτική καταστροφή. Ο κόσμος χρειάζεται επειγόντως ένα νέο διεθνές σύστημα κανόνων αλληλοσεβασμού που θα εγγυώνται την διεθνή ειρήνη.

Στα συντρίμμια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου οι ηγέτες εκείνης της εποχής οικοδόμησαν την Κοινωνία των Εθνών.

Στα ερείπια του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου κάποιοι άλλοι ηγέτες δημιούργησαν τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών.

Το αίτημα σήμερα για την οικοδόμηση μιας νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων δεν είναι απαραίτητο να αναδυθεί μετά από έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο, που θα είναι ολέθριος για ολόκληρη την ανθρωπότητα.

Το ερώτημα είναι αν υπάρχουν σήμερα ηγέτες για να αναλάβουν μια τέτοια αποστολή και να οικοδομήσουν ένα νέο διεθνές σύστημα κανόνων, χωρίς να αιματοκυληθεί για τρίτη φορά ο πλανήτης .

Το θέμα σήμερα δεν είναι να αποδείξουμε ότι η δημοκρατία είναι καλύτερη από μια δικτατορία (δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης), αλλά πώς θα αποφύγουμε τη σύγκρουση.

Όταν πολιτικοί ηγέτες είναι με τα πυρηνικά παραμάσχαλα, κανένας πολίτης δεν μπορεί να κοιμάται ησυχος. Είτε αυτός ζεί σε δημοκρατικά συστήματα, είτε ζεί σε ανελεύθερα και αυταρχικά καθεστώτα !