Στον απόηχο των Ολυμπιακών Αγώνων του 2024

Γράφει ο Αθ. Δ. Γκίκας – Μαθηματικός

Όλα τα είχαν οι Ο.Α. του Παρισιού.

• Μία Τελετή Έναρξης που δίχασε τους θεατές. Πάντως σε μένα άρεσε η στάση του «σούπερμαν» μπροστά στη Νίκη της Σαμοθράκης και την Αφροδίτη της Μύλου στο Λούβρο.

Συγκινήθηκα ακούγοντας τον Ολυμπιακό Ύμνο σε στίχους Κ. Παλαμά και μουσική Σαμάρα, μόνο που κατά την τέλεση των αγώνων διαπίστωσα απουσία αυτού που επικαλείται ο Κ. Παλαμάς.

«Αρχαίο Πνεύμα αθάνατο …»

• Με κούρασαν τα πολλά αγωνίσματα που εντάσσουν, όλο και περισσότερα, στο πρόγραμμα των αγώνων οι αρμόδιοι.

Κάθε Χώρα θέλει να εντάξει και ένα «παιχνίδι» της. Οι άρχοντες της Ολυμπιακής Επιτροπής δε λένε όχι, λογαριάζοντας την αυξημένη τηλεθέαση, χαρά των εταιρειών διαφήμισης, άρα έσοδα !

Και να στο πρόγραμμα π.χ. το τζούντο, το καράτε, το μπάντμιτον … που για να χωρέσουν όλα αυτά πέταξαν έξω την Ελληνορωμαϊκή πάλη στην οποία έλαβε μετάλλιο ο Πέτρος Γαλακτόπουλος.

Και να το αγώνισμα με το βαρίδι στον πάγο όπου οι διαγωνιζόμενοι ξύνουν τον πάγο με προσοχή για να βρει τη σωστή θέση το βαρίδι, όπως όταν φοράμε το παντελόνι μας κάνουμε ζυγοστάθμιση στα αχαμνά μας για να πάρουν τη σωστή θέση δεξιά και αριστερά !

Καιρός η δική μας Ομοσπονδία να εισηγηθεί, όπως συμπεριληφθεί στα αγωνίσματα και η «πρέφα». Δηλώνω παρών, δεν θα τους απογοητεύσω !

• Είχε μία ακόμα πρωτοτυπία αυτή η Ολυμπιάδα. Αγωνίστηκαν με τις γυναίκες, γυναίκες που πληρούσαν τα κριτήρια των ανδρών ! Αυτές είχαν περισσότερες πιθανότητες πρωτιάς. Συγκρίνεται επιδόσεις σ’ όλα τα αγωνίσματα ανδρών – γυναικών.

Καιρός να το σταματήσουν. Αν θέλουν ας κάνουν μια ξεχωριστή «Ολυμπιάδα» για τα άτομα αυτά όπως κάνουν για εκείνα που έχουν κάποια μικρή ή μεγάλη αναπηρία.

Σκέπτομαι πόσο δίκαιο είχε ο Κων/νος Καραμανλής όταν τη δεκαετία του ’70 πρότεινε τη μόνιμη Τέλεση των Ο.Α. στην Αρχαία Ολυμπία, πρόθυμος να δωρίσει στην Ολυμπιακή Επιτροπή την απαραίτητη εδαφική έκταση ουτοπία !!

Ποτέ εταιρείες εμπλεκόμενες ή άλλα συμφέροντα δεν θα το έκαναν δεκτό. Λέτε να μην το γνώριζε; Ασφαλώς ναι, αλλά ήλπιζε να προλάβει την κατρακύλα των Ο.Α.

Να συμπληρώσω την πρότασή του:

α) Ναι στη μόνιμη τέλεση Ο.Α. στην Αρχαία Ολυμπία με περιορισμένο αριθμό αγωνισμάτων.

β) Για να μη χάσουν έσοδα ας οργανώνουν μικρές Ολυμπιάδες με ποικιλία αγωνισμάτων όπως π.χ. κάνουν σήμερα με τους Πανευρωπαϊκούς, Παγκόσμια Πρωταθλήματα, Μεσογειακούς κλπ.

γ) Ας προσθέσουν και μια Ολυμπιάδα για τους υπερήλικες για να τιμήσουν και τα «περήφανα γηρατειά» του Ανδρέα Παπανδρέου !!

Ας το σοβαρέψουμε τώρα το «πράγμα». Αρκετά μετάλλια συγκέντρωσε η Ελλάδα. Άλλα από τα παιδιά της και άλλα από μεταγραφή. Αυτό το κάνουν όλες οι Χώρες, συνέβαινε δε και στην Αρχαιότητα.

Ο Αθλητής Άστυλος στην 73^η Ολυμπιάδα πήρε μέρος ως αθλητής του Κρότωνα. Στις Ολυμπιάδες 74^η και 75^η ως αθλητής των Συρακουσών λαμβάνοντας ως δέλεαρ τα πλούσια δώρα που του έδωσε ο Ιέρων (Τύραννος Συρακουσών). Νίκησε και πάλι. Όμως οι συμπατριώτες του, του Κρότωνα, δεν του συγχώρεσαν τη μεταγραφή. Μετέτρεψαν το σπίτι του σε φυλακή και του γκρέμισαν το άγαλμά του !!

Παρακολούθησα τις υποδοχές των αθλητών μας στο Αεροδρόμιο. Οι λίγοι, οι διακριθέντες, έτυχαν λαμπρής υποδοχής, όπως άλλωστε τους άξιζε.

Οι πολλοί έφυγαν από την «πίσω πόρτα».

Όμως αν δεν υπήρχαν οι πολλοί πώς θα ξεχώριζε ο πρώτος; Το παρακάτω ανέκδοτο είναι διαφωτιστικό.

-       Μάνα ήλθα 3^ος στα 100 μέτρα.

-       Μπράβο ! Πόσοι τρέχατε;

-       Τρείς !!!

Οι πολλοί είναι εκείνοι που συμβάλλουν στην ανάδειξη του νικητή και η συμβολή τους αυτή δεν είναι κατώτερη από των νικητών.

Για να τιμήσω όλους όσους αγωνίσθηκαν παραθέτω το ποίημα του Δημ. Μπόγρη:

«Ωδή στον αθλητή πού δεν νίκησε»

Τον προτρέπει να μην κρυφτεί, μη θελήσει να φύγει «λάθρα από το στίβο που πριν λίγο έγινε τίμια πάλη». (Δεν ξέρω σήμερα πόσο τίμιες είναι με τα λογίς αναβολικά και συμπληρώματα διατροφής).

ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΑΘΛΗΤΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΝΙΚΗΣΕ

Μη λυπηθείς στων νικητών αν δε στηθείς τα βάθρα

και στέφανο δε σου φορούν εις το σγουρό κεφάλι

κι ούτε να θέλεις να κρυφτείς και να ξεφύγεις λάθρα

από το στίβο που έγινε πριν λίγο τίμια πάλη.

Μείνε εκεί κι αγκάλιασε το νικητή τον πρώτο,

που εσύ τον δημιούργησες και δείξε αρετή,

κι από το πλήθος που έξαλλο επευφημεί με κρότο

σκάλες εσύ ανώτερος, αβράβευτε αθλητή.

Γιατί σε κόσμο ιδανικό εσύ είσ’ ανεβασμένος

κόσμο τ’ αγνού κι ευγενικού, τ’ αληθινού κι ωραίου

κι εκεί δεν ξεχωρίζουνε πρώτος και νικημένος

ίδια τιμή του νικητή, ίδια του τελευταίου.

Σκοπός σου φυσικά να είν’ η Νίκη ^.

όμως στο στίβο δεν υπάρχουν νικημένοι

κι η πιο τρανή τιμή σ’ εκείνονε ανήκει

που θάρρεψε και πάλεψε και δίνει ό,τι του μένει.