ΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΡΑΒΑ

Γράφει ο Ηλίας Σπυρόπουλος

συνταξιούχος εκπαιδευτικός

Η στήλη ΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΡΑΒΑ θα σχολιάσει και πάλι θέματα  της επικαιρότητας χωρίς να διεκδικεί το αλάθητο, καταθέτοντας και τη δική της γνώμη.

Ο αναγνώστης θα είναι και κριτής της.

Ο έγκριτος δικηγόρος της πόλης μας κ. Στέλιος Κανέλλος σε σχόλιό του  στην εφημερίδα μας το ΛΑΜΙΑΚΟ ΤΥΠΟ, καταθέτει ότι στις 26  Ιουλίου 1953 πεθαίνει πάμτωχος ο Μαύρος Καβαλάρης ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ.

Συμφωνώ απόλυτα μαζί του, ότι ο ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ υπήρξε μια ανεπανάληπτη  προσωπικότητα  στη ιστορία  της νεώτερης Ελλάδος.

Η προσφορά του στους τότε αγώνες του Έθνους μας, έχει ήδη  καταγραφεί από την Ιστορία^. και δεν είναι ρομαντισμός κ. Κανέλλο, όταν κάποιος καταθέτει και υμνεί προσωπικότητες σαν τον ΠΛΑΣΤΗΡΑ, παραδείγματα μίμησης  στο  ιστορικό μας γίγνεσθαι.

Υπήρξε πραγματικά πρώτος στις δύσκολες στιγμές τούτου του τόπου, στο πεδίο της μάχης, στην πρώτη πολεμική γραμμή.

Αλλά και στην πολιτική αρένα έδωσε μαθήματα ανθρωπιάς ηθικής και  σωστής διακυβέρνησης.

Εκείνο που θα καταθέσω συμπληρωματικά σ’αυτά που ο κ. Κανέλλος  ανέφερε και το γνωρίζω από τον πατέρα μου διότι εγώ τότε ήμουν  μειράκιο, το έτος 1952 ο Πλαστήρας βρισκόταν στη Λαμία έμενε στο ξενοδοχείο στο κάτω μέρος της πλατείας Ελευθερίας και πήγαινε καθημερινά και έκανε λουτροθεραπεία στα Λουτρά  Υπάτης.

Εκεί στο ξενοδοχείο  περνούσε  τις ημέρες του εντελώς απομωνομένος  κανείς δεν τον επισκέπτετο διότι τον θεωρούσαν κουμουνιστή και τον επισκέπτη τον περίμενε φάκελος.

Και μόνο ένας τότε σπουδαίος πνευματικός άνθρωπος της πόλης μας  ο δασάρχης Σεραφείμ Τσιτσάς τον επεσκέπτετο  καθημερινά  και του έκανε παρέα. Είχε και ο ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ την τύχη των μεγάλων ανδρών αυτού του τόπου.

Ο μεγάλος ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ ας αποτελεί για όλους  ορόσημο και αυτά  που αναφέρω ας μας προβληματίζουν και ας μας διδάσκουν.

Μακάρι όπως σωστά το οριοθετείς κ. Κανέλλο να γεννά τακτικά ο τόπος μας ΠΛΑΣΤΗΡΕΣ.

®Τελικά αυτή η πανδημία του κορωνοϊού δεν οδήγησε μόνον και δεν οδηγεί χιλιάδες ανθρώπους στο θάνατο.

Αποκαλύπτει και τη σκληρότητα, τον ατομισμό και τη απανθρωπιά της εποχής μας, αλλά και την ευαισθησία και το θυσιαστικό πνεύμα  επιστημόνων, υγιειονομικών και κάθε κατηγορίας άλλα και απλών ανθρώπων που συμπαραστάθηκαν  και συμπαραστέκονται με κίνδυνο της ζωής τους στο συνάνθρωπό  τους.

Ένας από εκείνους που προσέφεραν πάμπολλα στις κρίσιμες ώρες της πανδημίας είναι και ο καθηγητής Τσιόδρας, όσο και αν μερικοί  προσπαθούν  να αμφισβητήσουν την προσφορά του και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί καταβάλλουν όλη αυτή την  προσπάθεια.

Ο γράφων δεν θα πλέξει το εγκώμιο του κ. Τσιόδρα αλλά θα σταθεί σε  κάποια αναφορά του. Γράφει λοιπόν ο κ. Τσιόδρας. Έλαβα επιστολή από κάποιον εκτός Ελλάδος σοβαρό επιστήμονα, παγκόσμια καταξιωμένο, αλλά  και  σε γενικές γραμμές κατά τη γνώμη μου σωστό άνθρωπο, ο οποίος μου έγραφε πως κάνουμε πολλή φασαρία για τη ζωή  ηλικιωμένων, ανίκανων και γεμάτων από χρόνια νοσήματα, που βρίσκονται στο τελικό στάδιο της επίγειας ζωής.

Και εγώ του απάντησα συνεχίζει ο κ. Τσιόδρας. Το θαύμα της ιατρικής  επιστήμης στις μέρες μας είναι η παράταση της ποιοτικής επιβίωσης  των ηλικιωμένων ατόμων, πολλοί από τους οποίους είναι μανάδες, πατεράδες  μας και ακόμη γιαγιάδες και παπούδες  μας.

Τους τιμούμε όλους αυτούς τους σεβόμαστε, τους προστατεύουμε και τους ευγνωμονούμε, που μας έφεραν στον κόσμο και οδήγησαν τα πρώτα  βήματα της ζωής μας, μέχρι να μπορέσουμε να πάρουμε εμείς τα ηνία  της.

Η στάση μας απέναντί τους, αποδυκνύει την ποιότητα του πολιτισμού  μας και το πόσο άνθρωποι είμαστε όταν προσφέρουμε αυτά που έχουν  ανάγκη οι γεννήτορές  μας.

Και τελειώνει ο κ. Τσιόδρας. «Το φάρμακο του  κορωνοϊου γρήγορα θα βρεθεί. Το φάρμακο που θα κάνει τον ανθρωπο  πραγματικά άνθρωπο  με  κεφαλαίο Α  θα βρεθεί;»

Όποιος έχει απάντηση, ας  την καταθέσει  να  το μάθει  και ο κ. Τσιόδρας

®Κλείνει και η σημερινή στήλη πιστεύοντας ότι τα αναφερόμενα  θέματα και ενδιαφέρον έχουν αλλά και έντονο προβληματισμό.