Το τελευταίο αντίο στον αδικοχαμένο γιατρό του Νοσοκομείου Λαμίας Γιώργο Καρανίκα

Ανάρτηση του συναδέλφου γιατρού Διευθυντή των ΤΕΠ Βασίλη Μπακόλα

Σε κλίμα οδύνης την Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2024 στον Ιερό Ναό Αγίου Λαζάρου στο Κοιμητήριο «Κούκος» στον Βόλο, οικογένεια, φίλοι, συνάδελφοι και λοιποί συγγενείς είπαν το τελευταίο αντίο στον αδικοχαμένο γιατρό - χειρουργό του Νοσοκομείου Λαμίας Γιώργο Καρανίκα, που έχασε τη ζωή του το μεσημέρι της Πέμπτης 17 Οκτωβρίου σε τροχαίο δυστύχημα στον περιφερειακό της Λαμίας επιστρέφοντας στο σπίτι του μετά από μια δύσκολη εφημερία.

Μια ανάρτηση του συναδέλφου γιατρού Διευθυντή των ΤΕΠ Βασίλη Μπακόλα ξεδιπλώνει στοιχεία της προσωπικότητας του αδικοχαμένου επιστήμονα και δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο:

«Πάνε 3-4 χρόνια, δεν μπορώ να πω ακριβώς. Βλέπετε στην ηλικία μου η χρονομέτρηση δεν είναι και πολύ ακριβής.

Ένα βράδυ στην εφημερία μου, μπαίνοντας στο ασανσέρ, έπεσα πάνω σ’ ένα γιατρό που έκλαιγε με λυγμούς.

Ομολογώ ότι αιφνιδιάστηκα: "Είμαι ο Μπακ..., εσύ ποιός είσαι συνάδελφε";

Μου είπε τ' όνομά του.

Ρώτησα τί έπαθε και αν μπορώ να βοηθήσω. Δεν πολυκατάλαβα το πρόβλημα, κάτι τον ενόχλησε στο τμήμα, κάτι με 4 παιδιά.

Την άλλη μέρα πήγα στην κλινική του όπου βρήκα έναν  από  τους  διευθυντές: "Ρε καθήκια τι του κάνατε του ανθρώπου " !

" Τίποτα, είναι ευσυγκίνητος. Καινούριος. Με γυναίκα και 4 παιδιά μακρυά".

" Και κλαίει ; Πως θα επιβιώσει";

Μια χαρά επιβίωσε, με τις ευαισθησίες του και την οικογένεια που τόσο νοιάζονταν στην Αθήνα.

Πέρασε Covid, έλλειψη ιατρών - χρόνια δύσκολα. Το σύστημα ήπιε κι αυτουνού το αίμα.

Στην προτελευταία του εφημερία ήμασταν μαζί και κατά τα μεσάνυχτα τον "μάλωσα" κάπως άγρια : " Δεν θέλω να αντιμιλήσω κε Μπακ ...ειδικά σε σας".

Αχ μωρέ, κάποτε γίνομαι παράφορος και η ζωή με κάνει να μετανιώνω.

Χθες η τελευταία του. Όλο το βράδυ όρθιος να αξιολογεί και να χειρουργεί τους 7 τραυματίες από τις φυλακες Δομοκού.

Την επομένη συνέχισε δουλειά (μαύρη ζωή που κάνουμε εμείς οι μαύροι κλέφτες).

Παράλληλα είχε έρθει στο νοσοκομείο η μάνα του για μια προγραμματισμένη επέμβαση και η γυναίκα του για συνδρομή.

Μπόρεσε να φύγει με την μηχανή του το μεσημέρι και ενας υπερήλικας με το αγροτικό του βγαίνοντας κάθετα στο δρόμο τον εκτίναξε στην ανυπαρξία.

Ο Γιώργος δεν θα εκπληρώσει τον πόθο του να ανταμώσει με την φαμίλια του, δεν θα ξανακλάψει στο ασανσέρ, δεν θα ξαναξενυχτήσει στην δουλειά που αγαπάμε και μισούμε.

Δεν θα του ξαναμιλήσω απότομα

Αχ ρε Γιώργο.

Θα μείνεις ένα ακόμα εικόνισμα στο δρόμο της ζωής μου όπου, σαν κεράκι, θα ακουμπήσω ενα σπάνιο δάκρυ από τα στεγνά μάτια μου.