“Ξεχάστε τη Δεξιά που ξέρατε”! (Άρθρο του Χρήστου Αλεξανδρή)
Αν δεν απατώμαι δεν υπάρχει κάποιο σαβουάρ βιβρ για πρώην πρωθυπουργούς. Πώς πρέπει να συμπεριφέρονται εγκαταλείποντας την εξουσία. Να μιλάνε ή να σιωπούν. Το ζήτημα αυτό παραμένει άλυτο στην Ελλάδα.
Μεγάλη αναστάτωση προκλήθηκε στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας από την ομιλία του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά. Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την τοποθέτησή του και τα σχόλια μαζί με τα τρολαρίσματα της αντιπολίτευσης έστησαν τρανό χορό στο διαδίκτυο. “Που το πάει και τι θέλει ο Σαμαράς”, αναρωτήθηκαν πολλοί.
Αντικείμενο εκμετάλλευσης το ζήτημα και για την αξιωματική αντιπολίτευση, που είδε βαθύ ρήγμα και αμφισβήτηση του αρχηγού στο εσωτερικό της Νεοδημοκρατικής παράταξης. Δεν είναι τυχαίο ότι ο αντιπολιτευόμενος τύπος αφιέρωσε ολόκληρα πρωτοσέλιδα με πηχυαίους τίτλους μιλώντας ακόμα και για “Συνέδριο Σαμαρά”!
Ειλικρινά δεν έχω καταλάβει, θέλουμε να έχουν δημόσιο λόγο οι πρώην πρωθυπουργοί ή δεν θέλουμε; Υπάρχει χώρος σε αστικά κοινοβουλευτικά κόμματα για ελευθερία εκφρασης όλων των τάσεων και των απόψεων ή ισχύει το παλαιοκομματικό “όποιος διαφωνεί διαγράφεται”;
Θέλουμε να εκφράζουν όχι μόνο οι πρώην πρωθυπουργοί αλλά και όλα τα στελέχη ανοιχτά τις απόψεις τους για τα δημόσια πράγματα, έστω κι αν αυτές οι απόψεις κάνουν τον πρωθυπουργό και τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος να δυσανασχετούν ή θέλουμε να σιωπούν;
Μην ξεχνάμε όμως ότι και με τη σιωπή πάλι πρόβλημα υπάρχει.
Για παράδειγμα η σιωπή του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή έχει γίνει πολλές φορές αντικείμενο αρνητικών σχολίων από πολιτικούς και δημοσιογράφους.
Πόσες φορές δεν ακούσαμε από διάφορα επίσημα χείλη τη φράση “γιατί δεν μιλά ο Καραμανλής ;”
Για τον αντίθετο ακριβώς λόγο επικριτικά σχόλια έχει δεχτεί και ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης ο οποίος, από την ημέρα που άφησε την εξουσία, έχει γράψει καμιά δεκαριά βιβλία, αρθρογραφεί περιοδικά και έχει δώσει δεκάδες συνεντεύξεις σχολιάζοντας τα εθνικά και τα διεθνή θέματα.
Παραφράζοντας τα λόγια ενός ιστορικού θα πούμε ότι “η πολιτική δεν είναι θρησκεία, δεν δέχεται κανένα δόγμα, δεν σέβεται καμία απαγόρευση, δεν γνωρίζει ταμπού, μπορεί κιόλας να ενοχλεί”. Στα κόμματα η συμμετοχή είναι εθελοντική, όχι υποχρεωτική, κατά συνέπεια όλοι είναι ελεύθεροι να εκφράζουν τις απόψεις τους και να διαφωνούν και με τον αρχηγό.
Άλλωστε συνέδριο είχε η Νέα Δημοκρατία και όχι οι “Μάρτυρες του Ιεχωβά”.
Από εκεί και πέρα μέσα από τις τοποθετήσεις του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη και του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά δεν μπορείς παρά να διακρίνεις και μια παλιά ιδεολογική αντιπαράθεση στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας, ανάμεσα στη “λαϊκή δεξιά”, την οποία θέλησε να εκφράσει σε αυτή τη δεδομένη χρονική στιγμή ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς και την φιλελεύθερη κεντρώα πτέρυγα που εκφράζει ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης.
“Η Νέα Δημοκρατία δεν είναι το συντηρητικό κόμμα που όλοι θυμόμαστε”, δήλωσε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Όπερ μεθερμηνευόμενο σημαίνει “ξεχάστε τη δεξιά που ξέρατε”!
“Δεν υπάρχει κεντροδεξιά χωρίς την δεξιά” ήταν η έμμεση απάντηση του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά.
Πίσω από αυτή την διαφωνία, που έχει και ιδεολογικά χαρακτηριστικά, κάποιοι διακρίνουν και την αγωνία πολλών στελεχών της γαλάζιας παράταξης για την διατήρηση πολιτικών φέουδων. Στην αντιπαράθεση αυτή που κρατά κοντά δύο δεκαετίες, μέχρι σήμερα επικρατούσαν οι συντηρητικοί της “λαϊκής δεξιάς” και έχαναν σχεδόν πάντα οι κεντρώοι και φιλελεύθεροι. Από το 2016 και μετά οι κεντρώοι και φιλελεύθεροι φαίνεται να έχουν το πάνω χέρι.
Θα καταφέρει, άραγε, ο Μητσοτάκης να μετατρέψει το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας σε ενα ευρωπαϊκό κεντρώο φιλελεύθερο κόμμα, μια παράταξη δηλαδή που θα χωράει όλες τις απόψεις ή θα αποτύχει και αυτή η προσπάθεια όπως απέτυχαν και άλλες στο παρελθόν;
Χρήστος Αλεξανδρής
