ΖΩΗ ΠΟΥ ΔΕ ΣΕ ΧΟΡΤΑΣΑ

Ποίημα του Ηλία Σπυρόπουλου,

συνταξιούχου εκπαιδευτικού

Όμορφη που ‘σαι βρε ζωή, μ’ όλα σου τα φαρμάκια.

Σ’ αγάπησα, στο διάβα μου, σε ήπια στάλα – στάλα.

Σε ρούφηξα αχόρταγα στην κάθε μια στιγμή σου.

Σε ζήτησα στο χάραμα, στους λόγγους και στα δάση,

με καρδιοχτύπι ψάχνοντας τ’ αγρίμια στο κυνήγι.

Σε τρύγησα στου έρωτα τα καρπερά τ’ αμπέλια.

Σε πόθησα μεσ’ του κρασιού την τρυφερή τη ζάλη.

Σε χάρηκα στην αμμουδιά, στης θάλασσας την άκρη.

Σε ένιωσα στον ίδρωτα του μόχθου, της βιοπάλης.

Σε σφιχταγκάλιασα ζεστά, στα παιδικά τα μάτια,

που κρύβουν κάθε σου πτυχή και κάθε σκίρτημά σου.

Σ’ απόλαυσα στο ξέσπασμα, της λύσσας του χειμώνα,

στο φως τ’ Απρίλη, τ’ άπλετο, στα χρώματα του Μάη,

στις φιλικές τις συντροφιές και στου χορού τις γύρες.

Σε φιλοσόφησα, πικρά στο δάκρυ και στον πόνο.

Τις πίκρες δεν τις λόγιασα. Τις έχω αποξεχάσει.

Μετράω μόνο τις χαρές, που συ μ’ έχεις κεράσει.

Τις βρίσκω λίγες. Κέρνα με χαρές προτού να φύγω

Καλόδεχτα όσα κουβαλάς και δεν θα τ’ αποφύγω.

Μα…δε σε χόρτασα ζωή, κι ούτε θα σε χορτάσω

όσο κι αν ζήσω κι αν χαρώ, ωσότου να σε χάσω.

Μόνο σαν έρθει η ώρα μου, καλή κι ευλογημένη

Να βιάζεται ο Αρχάγγελος και να μην περιμένει.