ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΑ ΣΕΠΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΦΡΙΚΤΑ !!!

 Του Δημήτρη Γ. Μπράνη

Σχολικού Συμβούλου

Νομικού - Δημοσιογράφου

Ι. ΣΥΓΚΙΝΟΥΝ ΒΑΘΥΤΑΤΑ !!!

Του Χριστού τα πάθη τα σεπτά και τα φρικτά συγκινούν βαθύτατα κάθε ευαίσθητο άνθρωπο !!! Είναι σαν να βλέπει να πάσχει ένα οικείο του πρόσωπο !!! Ένα προσφιλές του πρόσωπο !!! Ένας δικός του άνθρωπος !!!

Και είναι αδύνατο να μη συγκινηθεί και: «δη» βαθύτατα !!! Είναι αδύνατο !!!

Να μη δακρύσει !!! Να μην ταραχθεί το είναι του ολόκληρο, όταν βλέπει τον Ιησού: «πάσχοντα». Όταν βλέπει το Θείο Δράμα !

Ο Ιησούς Χριστός ήταν Αθώος !!! Ήταν Δίκαιος !!! Ήταν Αναμάρτητος !!!

«Ο Μόνος Αναμάρτητος !!!» Ήταν ο Αθώος !!! Ο Δίκαιος !!! «Ο μη έχων αμαρτίαν».

«Αμαρτίαν ουκ εποίησεν ουδέ δόλος ευρέθη εν τω στόματι Αυτού !!!» Και όμως !

«Οι άνομοι Εβραίοι σταύρωσαν των πάντων Βασιλέα !!!».

Σταύρωσαν: «Τον Υιόν και Λόγον του Θεού !!!». Τον Αθώο !!! Το Δίκαιο !!!

Τον Αναμάρτητον !!!

ΙΙ. ΜΙΣΗΘΗΚΕ ΘΑΝΑΣΙΜΑ !

Ο Ιησούς Χριστός μισήθηκε θανάσιμα από τους Ιουδαίους Αρχιερείς και Γραμματείς. Από το Ιουδαϊκό Ιερατείο, το Εβραϊκό Κατεστημένο !

Ο Ιησούς Χριστός επί τρία συναπτά έτη την αγάπη κήρυττε και την αγάπη έκανε πράξη !!! Ήταν η προσωποποίηση της αγάπης !!! Η Ενσάρκωση του ιδανικού της αγάπης !!!

Το κεντρικό νόημα της Θείας Διδασκαλίας Του ήταν η θεϊκή εντολή [Ο Ιησούς είχε δύο φύσεις: τη Θεία και την Ανθρώπινη !!!] της αγάπης !!!

Ο άνθρωπος έχει αξία, έχει τιμή, έχει εκτίμηση, έχει θαυμασμό, όταν έχει αγάπη !!!

Όταν είναι θεοφιλής και φιλάνθρωπος !!! Όταν αγαπά το Θεό και τον πλησίον !!!

Η αγάπη είναι μια μαθηματική εξίσωση !!! Λόγοι καλοί + έργα καλά = ΑΓΑΠΗ !!!

ΛΟΓΟΙ ΧΡΗΣΤΟΙ + ΠΡΑΞΕΙΣ ΧΡΗΣΤΕΣ = ΑΓΑΠΗ !!!

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ !!! Η αγάπη είναι ταυτόσημη με την Ελευθερία και τη Δικαιοσύνη !!!

ΙΙΙ. ΤΟ ΨΕΥΔΕΣ ΚΑΙ ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΟ ΚΑΤΗΓΟΡΗΤΗΡΙΟ !

Το Εβραϊκό, λοιπόν, Κατεστημένο κατασκεύασε ένα ψευδές κι’ ανυπόστατο κατηγορητήριο και τον οδήγησε ενώπιον του Ποντίου Πιλάτου, του Ρωμαίου Διοικητή της Ιουδαίας. Τον οδήγησε στο Πραιτώριο.

Το κατηγορητήριο περιελάμβανε δύο ψευδείς κι’ ανυπόστατες κατηγορίες. Δύο κατηγορίες παντελώς αθεμελίωτες !

Κατηγορία πρώτη. Κατηγορήθηκε ο Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού,  ο Θεάνθρωπος, ότι είναι βλάσφημος, ότι εβλασφήμησε τα Θεία !

Ποιος; Ο Απάντων των Αγίων Αγιότατος !!!

Κατηγορία δεύτερη. Κατηγορήθηκε, ο Ιησούς Χριστός, ότι είναι επικίνδυνος για τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ποιος; Ο Αθώος !!! Ο Δίκαιος !!! Ο Αναμάρτητος !!!

IV. ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΑ ΣΕΠΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΦΡΙΚΤΑ !

«Χαίρε ο Βασιλεύς των Ιουδαίων».

Αρχίζουν από την αυλή του Αρχιερέως. Εκεί για μια ολόκληρη νύχτα δέχεται πλήθος εμπαιγμών και κολαφισμών.

Οι εμπαιγμοί και οι κολαφισμοί κατά του Ιησού συνεχίζονται στο Πραιτώριο. Είναι η έδρα του Πόντιου Πιλάτου.

«Κάτωθεν» του Πραιτωρίου ο όχλος, ο λαός μαίνεται. Κραυγάζει. «Άρον, Άρον, σταύρωσον Αυτόν».

Οι επευφημίες του υπέρ του Ιησού την Βαϊοφόρο Κυριακή μονομιάς μετατράπηκαν. Έγιναν κραυγές θανάτου. Τις μετέτρεψε σε κραυγές θανάτου το Εβραϊκό Κατεστημένο. Τις μετέτρεψαν οι δημαγωγοί, οι λαϊκιστές της εποχής, που δεν έλειψαν και δεν λείπουν ποτέ. Υπάρχουν σε κάθε εποχή.

Εμπαίζεται και κολαφίζεται και με τον πλέον βάρβαρο και κτηνώδη τρόπο κι’ από τα όργανα της Ρωμαϊκής εξουσίας.

Μαστιγώνεται στο ολόγυμνο σώμα Του ασπλάχνως και ανηλεώς. Μαστιγώνεται με το Φραγγέλιο. Είναι μέσο φοβερό, τρομερό κι’ επώδυνο. Ενώ σφαδάζει από τους πόνους, οι άκαρδοι Ρωμαίοι στρατιώτες γελούν και σαρκάζουν. Παίζουν με τον πόνο Του. διασκεδάζουν με τα σεπτά και φρικτά Πάθη Του.

Είναι στον υπέρτατο και τον ύψιστο βαθμό άσπλαχνοι, άκαρδοι, ανάλγητοι.

Και προχωρούν. Του φορούν στην κεφαλή Του «στέφανον εξ ακανθών». Τον χτυπούν, για να εισέρχονται στην κεφαλή Του οι άκανθοι έτι βαθύτερα. Έτι ενδότερα. Και ο πόνος γίνεται έτι δριμύτερος. Έτι οξύτερος. Το αίμα ρέει: «ποταμηδόν».

Αντί βασιλικού στέμματος Του φόρεσαν: «Στέφανον εξ ακανθών». Τον περιέβαλαν αντί βασιλικής αλουργίδος με κόκκινη χλαμίδα. Και αντί ηγεμονικού σκήπτρου Του έδωσαν να κρατεί στο δεξί του χέρι έναν κάλαμο.

Τον περιγελούν. Τον διακωμωδούν. Τον διαπομπεύουν. Τον ραπίζουν.

«Και έλεγον: Χαίρε, ω βασιλεύ των Ιουδαίων και εδίδουν αυτώ ραπίσματα».

«Χαίρε, ο βασιλεύς των Ιουδαίων».Ειρηνικώς το έλεγαν. Σκωπτικώς το έλεγαν.

V. Η ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΑ - ΤΟ ΑΤΟΜΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ !

Ο Πόντιος Πιλάτος είχε απολύτως πεισθεί, ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν απολύτως αθώος !!! Καμία απ’ τις κατηγορίες, που του προσήψε το Ιουδαϊκό Συνέδριο, το Εβραϊκό Κατεστημένο, δεν αποδείχτηκε αληθής.

Κάμφθηκε, όμως, από την καταιγίδα και το μένος του φανατισμένου όχλου – λαού.

«Κάτωθεν» του Πραιτωρίου κραύγαζε όχι μόνο το «Άρον, Άρον, σταύρωσον αυτόν», αλλά και το: «εάν τούτον - τον Ιησούν - απολύσεις, ουκ ει φίλος του Καίσαρος».

Κατά το Εβραϊκό έθιμο, χάριν της εορτής του εβραϊκού Πάσχα, δινόταν σε έναν των καταδίκων χάρη και γλύτωνε το Σταυρό. Ο Πόντιος Πιλάτος απέλυσε το Βαραβά. Ήταν απαίτηση του Πλήθους. «Βαραβάν, Βαραβάν», κραύγαζαν να απολύσει.

Ο Ρωμαίος Διοικητής της Ιουδαίας ανακοινώνει στο Πλήθος, ότι δεν βρήκε καμίαν ενοχή στο πρόσωπο του Ιησού. Και το πλήθος επέμενε να κραυγάζει. «Άρον, Άρον, σταύρωσον Αυτόν». «Ας έχουμε εμείς την αμαρτία και όλες οι γενιές μας», φώναζαν οι Ιουδαίοι.

Είπε - ο Πόντιος Πιλάτος - «Εγώ αθώος ειμί από του αίματος τούτου». «Εγώ νίπτω τας χείρας μου» και παρέδωσε τον Ιησούν: «ίνα σταυρωθεί».

Ιδού η φράση του Ευαγγελίου: «Τότε παρέδωκεν αυτόν αυτοίς, ίνα σταυρωθεί» [Ιωάν. ιθ΄ 16].

Τα κίνητρα, λοιπόν, που έκαναν τον Πόντιο Πιλάτο να παραδώσει τον Ιησού, για να σταυρωθεί, ήταν ιδιοτελή ! Ήταν το ατομικό συμφέρον ! Και μόνο !

Η ιδιοτέλεια και το ατομικό συμφέρον τον έκανε να παραβεί το καθήκον του και να παραδώσει τον Ιησού, τον Αθώο, τον Δίκαιο, τον Αναμάρτητο για να άρει τον Σταυρό του Μαρτυρίου και να σταυρωθεί. Να οδεύσει προς το Γολγοθά.

VΙ. ΟΔΕΥΕΙ ΤΗΝ ΟΔΟ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ ! ΟΔΕΥΕΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΓΟΛΓΟΘΑ !

Ο «Κατάδικος Ιησούς Χριστός» οδεύει προς το Γολγοθά ! Οδεύει την οδό του Μαρτυρίου !

Γολγοθάς. «Ο Κρανίου Τόπος». Ο τόπος εκτέλεσης των καταδίκων. Ο τόπος σταύρωσης των θανατοποινιτών. Η σταύρωση ήταν ο οδυνηρότερος τρόπος εκτέλεσης των καταδίκων.

Ήταν τρεις οι τρόποι της θανατικής εκτέλεσης. α) Ο Σταυρός - ο πλέον οδυνηρός. β) Το όπλο. γ) Η αγχόνη.

VΙΙ. ΤΟΥ ΦΟΡΕΣΑΝ ΞΑΝΑ ΤΑ ΙΜΑΤΙΑ ΤΟΥ

Λέει ο Ευαγγελιστής Μάρκος [ιε΄, 20]. «Εξέδυσαν αυτόν την πορφύραν και ενέδυσαν αυτόν τα ιμάτιά του».

Οδεύει, λοιπόν, προς το Γολγοθά: «ενδεδυμένος», φορώντας τα ιμάτιά του. Το σώμα Του ήταν γεμάτο πληγές από τα παθήματά Του. Το αίμα έρρεε ακόμη.

  Ο δε στέφανος: «ο εξ ακανθών» δεν αφαιρέθηκε από την κεφαλή Του. Έμεινε. Τον έφερε και επί του Σταυρού, για να εισέρχονται οι ακάνθες με κάθε κίνηση της κεφαλής Του, βαθύτερα και ο πόνος να γίνεται έτι οξύτερος. Κι να λέει: «Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλειπες;».

 Οδεύει. Οδεύει προς «Τον Κρανίου Τόπον». Για να φθάσει εκεί, έγιναν 13 «ΣΤΑΣΕΙΣ». Σε κάποιο σημείο της διαδρομής απέκαμε ο Ιησούς και: «ηγγάρεσαν Σίμονα τον Κυρηναίον» να μεταφέρει το Σταυρό.

VΙΙΙ. ΕΓΓΥΣ ΤΟΥ ΓΟΛΓΟΘΑ !

Προ του Γολγοθά και πλησίον αυτού μία ομάδα γυναικών πλησίασε το Μάρτυρα Διδάσκαλο, και απείχε ελάχιστα απ’ Αυτόν.

Κλαίνε. Θρηνούν. Δακρύζουν. Χτυπάνε τα στήθη τους. Τραβάνε τις παρειές τους.

Να αποτρέψουν τη σταύρωση του Ιησού είναι αδύνατο.

Είναι, όμως, αυτό, που κάνουν, μία πράξη απείρου χάριτος και ευγνωμοσύνης προς το Διδάσκαλο για τις άπειρες ευεργεσίες Του, τις ευεργεσίες Του, που προσέφερε επί τρία συναπτά έτη προς την Ανθρωπότητα ολόκληρη. Θεία ήταν η διδασκαλία Του. Θείοι οι Λόγοι Του. Θείες οι πράξεις Του. Θεία τα θαύματά Του.

Ακολουθούν τον εγκαταλειμμένο Διδάσκαλο ευλαβικά !!!

Τον συνοδεύουν με δάκρυα ασταμάτητα !!! «Εκόπτοντο και εθρήνουν Αυτόν». Γίνονται «πανταχόθεν αντιληπτές».

ΙΧ. «ΕΚΕΙ ΕΣΤΑΥΡΩΣΑΝ ΑΥΤΟΝ»

«Εκεί», στον Τόπο το φρικτό, «τον λεγόμενον Κρανίου Τόπον», «εσταύρωσαν Αυτόν».

Τον Ιησού Χριστό !!! Τον Αθώο !!! Τον ενάρετο !!! Το Δίκαιο !!!

Ήταν ο Τόπος των θανατικών εκτελέσεων. Ήταν ένας λόφος που «θεώμενος και ορώμενος» από όλα τα σημεία του ορίζοντος, [Το Α, το Δ, το Β, το Ν] εμφάνιζε το σχήμα Κρανίου. Κατ’ άλλην δε εκδοχή ο λόφος αυτός ονομάστηκε: «ούτω»: «Κρανίου Τόπος» από τα κρανία των θανατικών εκτελέσεων. Να σημειωθεί δε, ότι ο λόφος αυτός ή ο τόπος αυτός δεν ήταν εντός των τειχών της Αγίας Πόλεως, αλλά ήταν εκτός αυτών. Ήταν εκτός της Πόλης.

Εκεί απογύμνωσαν τον Ιησού. Τελείως. Υπήρχε η συνήθεια οι κατάδικοι να σταυρώνονται εντελώς γυμνοί. Αυτό είναι μαρτυρία ιστορική !!!

Οι Ρωμαίοι στρατιώτες, οι δήμιοι, μοιράστηκαν τα ιμάτιά Του και τα λάφυρά Του.

Χ. ΤΟ ΚΑΡΦΩΜΑ ΤΩΝ ΗΛΩΝ «ΤΩΝ ΚΑΡΦΙΩΝ»

Ο Ιησούς είναι ολόγυμνος. Δεν φέρει επάνω του κανένα ένδυμα. Είναι: «Αδαμιαίος». Παντελώς γυμνός.

Το κάρφωμα του σώματός Του – το κάρφωμα των χεριών και των ποδιών – δεν γίνεται επί καθέτου σταυρού, αλλά επί οριζοντίου σταυρού επί του εδάφους. Οι δήμιοι χτυπούν άσπλαχνα κι’ αλύπητα με τη σφύρα τους ήλους [τα καρφιά] για να εισέλθουν στο Πανάγιο Σώμα Του βαθύτερα !

Για την άμβλυνση της αίσθησης των πόνων Του, Του προσφέρεται το ποτό των καταδίκων. Είναι οίνος εσμυρνισμένος. Λόγος, του Ευαγγελιστή Μάρκου. «Αναμεμειγμένος» μετά σμύρνης και αρωματισμένος.

Το ποτό το παρασκεύασαν: «φιλάνθρωποι Δέσποινα !!!».

Το Αθώο, όμως, και Πανάγιο Θύμα με την πρώτη οσμή το απέρριψε. Δεν το δέχτηκε.

«Ουκ ήθελε πιείν». Προτίμησε να μείνουν κατάξηρα τα χείλη Του και τα σπλάχνα Του να καίγονται.

Όλο το Θείο Δράμα, όλη η Θεία Τραγωδία, περικλείεται σε τρεις και μόνο σε τρεις λέξεις των Ευαγγελιστών. «Εκεί εσταύρωσαν Αυτόν».

ΧΙ. ΠΡΟ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΩΣΕΩΣ

Οι τραχείς και σκληροί δήμιοι προ της σταυρώσεως πρόσφεραν στον Ιησού όξος μετά χολής «μεμιγμένον». Μόλις, όμως, γεύθηκε τη γεύση του: «Ουκ ήθελε πιείν».

Λένε οι Ευαγγελιστές: «Και γευσάμενος ουκ ήθελε πιείν».

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ. Ο Ιησούς για τις άπειρες ευεργεσίες Του, που προσέφερε προς: «άπασαν» την Ανθρωπότητα, έλαβε: «αντί του Μάννα χολή και αντί του ύδατος όξος».

Η αχαριστία «ουδέποτε» συγχωρείται. «Ουδέποτε» έχει «άφεσιν κα συγχώρεσιν».

ΧΙΙ. «ΠΑΤΕΡ ΑΦΕΣ ΑΥΤΟΙΣ»

Επί του Σταυρού επάνω ο Ιησούς προσεύχεται στον Ουράνιο Πατέρα Του «ζητών» «άφεσιν υπέρ των σταυρωτών Του». Λέει:

«Πάτερ, άφες αυτοίς. Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι».

Ο Ιησούς ζητεί, εκ βάθους καρδίας, μέσω του Ουρανίου Πατρός Του, τη συγχώρηση των δημίων Του, των σταυρωτών Του.

Ο Ιησούς προβάλλει και επικαλείται ως αιτία της σταύρωσής Του, την άγνοια των σταυρωτών Του. Το ότι δεν ήταν σε θέση να αντιληφθούν το τι έπραξαν. Το τι κακούργημα απεργάστηκαν. Το ποία βλασφημία και αδικία απετόλμησαν.

ΧΙΙΙ. «ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ»

Επί του Σταυρού ο Ιησούς ανέκραξε:

«Πάτερ, εις χείρας Σου παραθήσομαι το πνεύμα μου».

Ήταν οι τελευταίοι λόγοι του αδίκως Σταυρωθέντος Ιησού Χριστού !!!

Το φρικτό και ανεκδιήγητο Μαρτύριό Του σήμανε και το πέρας του βίου Του επί της Γης.

Ο βίος του Ιησού επί της Γης ήταν βίος προσφοράς και θυσίας. Προσφοράς και θυσίας στο βωμό της υπέρ των άλλων αγάπης !!! Ήταν θυσία ηρωική !!!

Ήταν η ενσάρκωση του ιδανικού της αγάπης !!!

Το δίδαξε και το πραγμάτωσε ζωντανά, πραγματικά, ρεαλιστικά τόσο, όσο κανείς και ποτέ άλλος επί της Γης δεν το δίδαξε και δεν το πραγμάτωσε, όπως ο Ιησούς Χριστός !!!

Έδειξε καθ’ όλον τον επίγειο βίον Του ηρωισμό, που υπερέβη το Έβερεστ !!!

Έφτασε στο κατακόρυφο !!!

Ήταν ο Ενάρετος !!! Ο Δίκαιος !!! Ο Υπερενάρετος !!! Ο Υπεραθώος !!! Ο Υπερδίκαιος !!!

Ήταν Πρότυπο !!! Πρότυπο Θεϊκό !!! Πρότυπο Ουράνιο !!!

«Προσκυνούμεν Σου τα Πάθη τα Σεπτά και τα Φρικτά, Χριστέ !!! Δείξον ημίν και την ένδοξόν Σου Ανάστασιν !!!».

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ. Ο δρόμος, που βάδισε ο Ιησούς για να φτάσει στο Γολγοθά, ονομάστηκε:

«ΟΔΟΣΤΗΣΘΛΙΨΕΩΣΚΑΙΤΗΣΛΥΠΗΣ»

[VIA DOLOROSA]